H εμπερια μου στην Christiania!!!!

Ξεκινάω τα ποστς στο προσωπικό μου blog, γιατί ως σωστή ψωνάρα πρέπει να κάνω και εγώ κάπου τον «καμπόσο». Θα αρχίσω λοιπόν αφηγουμένους τις ταξιδιωτικές μου περιπέτειες.
Ειδικά σήμερα που ο Veldamor έβγαλε το post για την Christiania, νομίζω ότι είναι καιρός να σας πω και γω την εμπειρία μου. Βεβαία αισθάνομαι κάπως, καθώς, έχοντας 3 φίλους που πήγαν Erasmus στην Κοπεγχάγη, δεν είμαι ο ειδικότερος να πω για την Christiania.
Anyway , πέρυσι τέτοιες μέρες, είχαμε πάει στην Κοπεγχάγη. Όταν λέω εμείς, εννοώ το χαρέμι και γω. Τι ζωναρά είναι αυτός θα πείτε. Το χαρέμι!!!!! Και όμως, πως αλλιώς θα χαρακτηρίζατε μια παρέα 5 ατόμων, που αποτελείτε από 4 κορίτσια και εμένα. Λοιπόν οι λεπτομέρειες για τις δραστηριότητες μας στην Δανία, θα αφορούν ξεχωριστό post. Εδώ συζητάμε για την Christiania.
Λοιπόν, από τους εράσμιτες φίλους μου είχα ακούσει διαφορά. Στην πραγματικότητα η διαδικασία για να κλείσει, γίνετε εδώ και μια 5 ετια. Σε αυτή την περίοδο, έκλεισαν πολλά μαγαζιά, και με διαφόρους μεθόδους, πείστηκε ένα κομμάτι του πληθυσμού να φύγει. Έτσι κατά κάποιο τρόπο βρισκόταν συνεχώς σε μια φθίνουσα πορεία.
Και οι ερασμιτες που γυρνούσαν, ήταν λιγότερο ενθουσιασμένοι από τους προηγουμένους.. Αυτό βεβαία δεν μας πτόησε, αν και εγώ άρχισα λίγο να παραξενεύομαι όταν διάβασα σε μια free press στα αγγλικά ότι γινόντουσαν μπάχαλα για να μην κλείσει, τις ημέρες που ήμασταν εκεί.
Εντωμεταξύ, οι τουριστικοί οδηγοί, δεν είχαν συγκεκριμένες πληροφορίες, πέρα από το άμα πάτε να προσέχετε. Οι φίλοι μας που βρεθήκαν εκεί, μας έδωσαν ένα κάρο συμβουλές, αλλά κανείς δεν μας είπε ποτέ να πάμε στην Christiania και τι να κάνουμε. Και εμείς δεν σκεφτήκαμε να κοιτάξουμε το site τους το οποίο είναι υπεραναλυτικο και ενημερωμένο (κάτι που πρέπει να κάνετε άμα έχετε σκοπό να πάτε). Τέλος πάντων, ξεκινήσαμε Σάββατο απογευματάκι (7 η ώρα) να πάμε με τα ποδηλατακια μας. Έλα όμως που όσοι χάρτες είχαμε ήταν για κλάματα, με αποτέλεσμα να κάνουμε αρκετούς κύκλους, να χαθούμε και τελικά κάνουμε πάνω από 1 ώρα να φτάσουμε.
Εκεί που είχαμε χαθεί, βρήκαμε μια κοπέλα γύρω στα 30, και την ρωτήσαμε για το που είναι, μας είπε βεβαία, αλλά μας συμβούλεψε να μην πάμε, γιατί την προηγουμένη μέρα είχαν πέσει πυροβολισμοί, ανάμεσα σε κάποιες συμμορίες, και θα γινόταν χαμός. Συνηθισμένοι σε συνθήκες Αθήνας (Εξαρχείων) φανταστηκαμε ότι θα πάμε εκεί θα γίνετε χαμός, θα πέφτουν μπουκάλια, χημικά κ.τ.λ.
Φτάνοντας απέξω, βλέπουμε ένα καυλομενο μπατσονι, με κάτι σαν μπαζουκας, οπλισμένο, και έτοιμο για χρήση , να περπατάει με κλασσικό μάγκικο βλαχομπατσικο περπάτημα, και να μπαίνει στην Christiania. Εκεί πραγματικά κολοσα. Λέω δεν υπάρχει περίπτωση, έχουν κάνει ντου οι μπάτσοι και τους μαζεύουν.

Με τα πολλά αποφασίζουμε να μπούμε μέσα.
Τίποτα!!!!! Ησυχία, τάξη και ασφάλεια.
Νύχτα ήταν δεν βλέπαμε πολύ κίνηση, πολύ κόσμο κτλ.
Εκεί που περπατάμε τα πρώτα μετρά που είναι σαν παρκάκι, με διασκορπισμένα έργα μοντέρνας τέχνης, περνάνε άλλοι δυο αντίστοιχα καυλωμενοι μπατσοι.
Πραγματικά δεν καταλαβαίναμε τίποτα.
Λίγο πιο μέσα υπήρχε περισσότερος κόσμος, αλλά και πάλι ελάχιστος.
Κάπου εκεί υπάρχει κάτι σαν πλατεία. Αφήνουμε τα ποδήλατα και αρχίζουμε την περιπλάνηση. Τις περίφημες βιοτεχνίες δεν τις είδαμε, καθώς Σάββατο βραδύ ήταν κλειστές. Αλλά είχε κάμποσα (καμιά 10ρια υπολογίζω) μπαράκια- κλαμπακια. Στα κλαμπακια μάλιστα είχε και είσοδο που έβγαινε περίπου στα 15 ευρώ (οι Δανοί δεν έχουν ευρώ).
Πως σας φαίνεται;;;
Εντάξει στα μπαράκια, ήταν λίγο πιο φτηνά τα ποτά από ότι έξω. Αλλά ήταν πολύ, πολύ, πολύ , πολύ καμμένη φάση.
Και το χειροτερο, υπηρχε ένα μπαρ, στο οποιο καθοντουσαν και πιναν μπατσοι με στολη και οπλα. Ενταξει δεν ηταν μονοι τους, αλλα ηταν πανω αποτους μισους θαμωνες του μαγαζιου. Οι υπολοιποι αρα παιζει να ηταν ασφαλιτες.
Διαλέξαμε να μπουμε σε ένα bar , που λεγόταν Woodstock και έπαιζε ροκακια. Πάμε μέσα και καθόμαστε, περνούμε και τις μπυριτσες μας.
Μετά από λίγο σκάει ένας τύπος, σαν ινδιάνος, γύρω στα 50, ο οποίος ήταν ΓΚΟΛ τελείως, ο οποίος καθόταν διπλά στο τραπέζι μας, και μας έκανε γκριματσες, προσπαθώντας να μας τρομάξει. ΜΠΟΥΥΥΥ και αλλά παρόμοια. Προφανώς δεν ήταν τρομακτικός, αντίθετα αστείος, αλλά δεν μπορούσες και να γελάσεις , καθως δεν ηξερες πως μπορει να αντιδρασει (καθώς είπαμε ήταν γκολ). Αυτό το σκηνικό κράτησε περίπου μιάμιση ώρα. Δεν επηρεαζόταν καθόλου από το γεγονός ότι κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του.
Στην συνεχεία έσκασε ένας άλλος τύπος γύρω στα 65 από τον Καναδά. Ο οποίος έπινε τσάι. Και έπιασε στα κορίτσια κουβέντα με τις ώρες. Αυτός βεβαία ήταν ευγενικότατος. Αλλά στο τέλος μας αποκάλυψε το σκοπό της ευγενικής του προσέγγισης. Ήθελε να τον κεράσουμε το τσάι του.
Σε αυτό το μπαρ όμως, άλλο ήταν το εντυπωσιακό σκηνικό. Αρχίσαμε κάποια στιγμή να παρατηρούμε ότι η barwoman η d.j. και οι περισσότεροι θαμώνες, είχαν ένα περίεργο κιτρινωπό χρώμα, και σχιστά ματάκια, αλλά δεν θύμιζαν Ασιάτες, γιατί ήταν ψηλοί, και γεροδεμένοι. Μετά από λίγοι σκέψη κατάλαβα ότι ήταν.
Εκσιμωοι φυσικά. Η Γροιλανδία είναι δανική αποικία.
Ναι είναι εσκιμωοι.
Και τότε με πιάνει ένα νευρικό γέλιο. Αισθανόσουν πολύ περίεργα να είσαι σε ένα μπαρ, οπού ακούς μουσική που διαλέγει μια Εσκιμωα, τα ποτά στα έφτιαξε μια άλλη Εκσιμωα, και πάνω στην πιστά είναι δυο Λέσβιες εκσιμωες, και χορεύουν το Bitch. Εντάξει μπορεί να ακούγεται λίγο ρατσιστικό όπως το λέω, και ειδικά αν το ψάξεις και μάθεις ότι στην Δανία την φτηνή «μαύρη» εργασία την βγάζουν οι Εσκιμωοι, σίγουρα συμπεραίνεις ότι είμαι ρατσιστής.
Αλλά το κύριο που έκανε σουρεαλιστικό το σκηνικό δεν είναι,ι ότι οι άνθρωποι, ήταν Εσκιμωοι, αλλά ότι σε εμάς έχουν πλάσει μια τελείως εξωτική εικόνα αυτής της φυλής. Μπορεί να έχεις δει διαφορά πολιτισμικά επιτεύγματα «εξωτικών» πολιτισμών , μάλιστα έχεις φτάσει να ακούς μουσική από Ισλανδούς (τώρα που το γραφώ άκου Sigur Ross για αυτό το λέω), και άλλες φυλές που δεν το φανταζόσουν ποτέ. Αλλά πραγματικά δεν σου έχει πει κανείς, μα κανείς, ότι οι Εσκιμωοι δεν ζουν σε ιγκλού πια, αλλά είναι η φτωχολογιά της Δανίας. Και μέσα από αυτά την εικόνα που έχεις, πραγματικά μπορείς να βιώσεις, μονο ως σουρεαλιστική την σκηνή να εισαι μέσα σε ένα μπαρ με εσκιμωους και «καμμένους» , το οποίο βρίσκετε μέσα σε μια «αυτόνομη» περιοχή της Κοπεγχάγης.
Τέλος πάντων, κάποια στιγμή αποφασίσαμε να φύγουμε από εκεί και να συνεχίσουμε την βόλτα μας στην Christiania. Γενικά εκείνη την ώρα πλέον είχε αρχίσει να έχει κίνηση, και αρκετή νεολαίοι να πηγαινοέρχονται στα μαγαζιά. Υπήρχαν και κάτι πάγκοι με σκουλαρίκια και τέτοια γράμματα, από αυτούς που υπάρχουν οπού και να πας, σε μέρη που μαζεύονται νεολαίοι σε όλη την Ευρώπη. Υπήρχε ο περίφημος φούρνος (κάτι σαν αυτόν στου Ψυχρή). Υπήρχαν πια και κάτι καντίνες από οπού φάγαμε πίτσα και κεμπαμπ.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση προσέξαμε σε ένα σημείο που ήταν μια μεγάλη τέντα. Εκεί ήταν μαζεμένος κόσμος και υπήρχαν λουλούδια, και άπειρα, αλλά πραγματικά άπειρα κεριά αναμμένα.
Ροτόντας μάθαμε ότι θρηνούσαν ένα που είχε σκοτωθεί το προηγούμενο βραδύ από σφαίρα. Δεν καταφέραμε να πλησιάσουμε αρκετά κοντά, για να δούμε αν υπήρχε εκεί πτώμα κάτω από τα λουλούδια, όπως μας είπε κάποιος, γιατί περίμεναν να γίνει καινούργια συμπλοκή, με κάποια συμμορία, και επικρατούσε νευρικότητα. Προφανώς, αφού είναι αυτονομία, έχουν δικό τους νεκροταφείο, ή τους καίνε, αλλά τέλος πάντων διαχειρίζονται μονοί τους, τους νεκρούς τους.
Κάπου εκεί είχε έρθει και η ώρα να φύγουμε, καθώς δεν είχαμε όρεξη να δώσουμε 15 ευρώ για να μπούμε σε λαμπάκι. Και προτιμούσαμε να γυρίσουμε πίσω στο κέντρο, και να πάμε στο Moose’s.
Συμπεράσματα:
Η Christiania ξεκίνησε σαν ένα παραμύθι, οπού κάποιοι χίπηδες πήγαν και έκαναν κατάληψη σε ένα εγκατελειλεμο στρατόπεδο. Σήμερα που έχουν περάσει τα χρονιά, και οι ιδεολογικοί συσχετισμοί είναι διαφορετικοί, έχουν γίνει απλά ένα τουριστικό αξιοθέατο της Κοπεγχάγης.
Σε δημοσκοπήσεις που γίνονται, φαίνεται ότι η πλειοψηφικά του Δανικού λαού θέλει να παραμείνει η αυτονομία της Christiania. Πώς να μην θέλει άλλωστε όταν συρρέουν τοσοι τουρίστες κάθε χρόνο, με σκοπό να την επισκεφτούν. Κάτι αντίστοιχο με τα coffee shop στην Ολλανδία.
Αλλά εδώ δεν ήταν απλά ένα «προοδευτικό» πείραμα, όπως Ολλανδία. Εδώ είχαμε να κάνουμε με μια απόπειρα να χτιστεί κάτι «διαφορετικό». Αλλά για μια άλλη φορά αποδείχτηκε, ότι δεν γίνετε μέσα στον καπιταλισμό να υπάρχουν νησίδες, με αλλά πρότυπα κοινωνικής οργάνωσης (εκτός από οπού συνεχίζουν να κυριαρχούν προκαπιταλιστικες σχέσης παραγωγής).
Έτσι και στην Christiania έφτασαν να υιοθετούν τελείως τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, και έτσι τελικά να γίνονται, ένα ακίνδυνο πείραμα για τον καπιταλισμό. Αφού φτάνουν στο τέλος να πηγαίνουν εκεί αστοί οικονόμοι, για να μελετήσουν, τα αναπτυξιακά μοντέλα που εφαρμόζονται, για να τα υιοθετήσουν και αλλού.
Που έφτασαν!!! Να τους αντιγραφούν οι καπιταλιστές.
Μπορεί να ενοχλούνται οι κυβερνητικοί και οι στρατιωτικοί, καθώς είναι πολύ κοντά στο νησί, πάνω από το οποίο κυβερνάται όλη η Δανία, και φυσικά δεν τους αρέσει να είναι όλοι οι «περιθωριακοί» μαζεμένοι 500 μετρά πιο πέρα. Αλλά με τίποτα δεν αποτελεί κανένα προπύργιο, κανένα κέντρο, που προσπαθεί να αλλάξει την κατάσταση πέρα από τα τείχη του.
Είναι πολιτικά απομονωμένοι, το πείραμα τους έχει σε μεγάλο βαθμό αποτύχει και ενσωματωθεί.
Αλλά , αξίζει το τέλος του να μην είναι να το καταλάβουν οι μπατσοι, και να γίνει εμπορικό κέντρο. Να παραμείνει εκεί, για να βγάζουν όλοι τα συμπεράσματα τους, και να ξεκινάν την επόμενη φορά από ένα βήμα πιο μπροστά.
Για αυτό ας στείλουμε και εμείς εδώ το μήνυμα στον Δανό πρωθυπουργό, να πάρει πίσω την απόφαση του να κλείσει την Christiania.
Γιατί σίγουρα είναι πολύ καλύτερο ένα τέτοιο πείραμα, με τα προβλήματα και τις αντιφάσεις του, παρά ένα ακόμα εμπορικό πάρκο. (πιστέψατε με, ειδικά στην Δανία, είναι αρκετά ανεπτυγμένος ο καπιταλισμός, ώστε να μην έχουν πρόβλημα , που να καταναλώσουν τα λεφτά τους οι Δανοί).


Rainboy


Y.Γ. Οι δικές μας φωτογραφίες δεν είναι από την Christiania, καθώς όπως σας είπα, εμείς φανταζόμασταν καταστάσεις σαν αυτές που ξέρουμε στην Ελλάδα, που δεν παίζει να πας σε κατάληψη και να τραβάς φωτογραφίες, και δεν πήραμε μαζί μας μηχανή.
Τελικά όπως ήταν τα πράγματα, μαλάκια μας.

Εάν μετά από πολυετή ακούσματα τύπων που σπάνε κιθάρες στις σκηνές και ουρλιάζουν σπαραξικάρδια στα μικρόφωνα έχεις αρχίσει να ανακαλύπτεις και διαφορετικού είδους ακούσματα, εάν μετά τον “rock fm” η μνήμη του ραδιοφώνου σου έχει μόνιμα αποθηκευμένους τον «εν λευκώ – 87,7» και τον «cosmos – 93,6”,και εάν παρόλο του ενδιαφέροντος για μουσικές όπως η acid jazz δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις τις αγορές σου λόγω του μεγάλου όγκου κυκλοφοριών τότε διαβάζεις το σωστό άρθρο. Κατά τη γνώμη μου η συγκεκριμένη συλλογή είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να γνωρίσεις μερικούς από τους κυριότερους καλλιτέχνες της acid σε μερικές από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους. Μερικά από τα classics που περιέχει η συλλογή είναι το pastime paradise σε μια πραγματικά απίστευτη εκτέλεση με τον ray barreto, το am i black enough for you με τον billy paul, το cloud nine με τον mongo santamaria, το kissing my love με τον bill withers, το home is where is where the hatred is με την esther Phillips, το so what με τον george benson κ.α. Ηχητικά ο δίσκος κινείται μεταξύ λάτιν, βραζιλιάνικων,funk και jazz ρυθμών με βασικό στοιχείο φυσικά την acid.Ενημερωτικά ο δίσκος περιέχει στο ένθετο αναφορές και σχόλια για τους δίσκους από τους οποίους προέρχονται τα κομμάτια, για αυτούς που θέλουν να την ψάξουν λίγο παραπάνω. Συνιστάται ανεπιφύλακτα όχι μόνο το vol.1 που παρουσιάσαμε εδώ αλλά και όλα τ’άλλα που κυκλοφόρησαν έπειτα.


Goldfinger

Flaming Lips – At War With the mystics

Το συγκρότημα από την Οκλαχομα χτυπάει για άλλη μια φορά. 23 χρονιά μετά την δημιουργία του και 20 χρονιά μετά από τον πρώτο του δίσκο, συνεχίζει να προχωράει. Και πραγματικά συνεχίζει να πειραματίζετε με τον τρόπο που το κάνει την τελευταία 8ετια. Είναι στα αλήθεια, σαν να έχει ανοίξει μια τρυπά στον χρόνο, και ένα συγκρότημα, των 70’s, να ορθέ να ηχογραφήσει σε σημερινό στούντιο, και να παίξει με τα καινούργια κόλπα της τεχνολογίας. Και ειδικά σε αυτό τον δίσκο που το θέμα του (όχι δεν είναι concept, εννοώ το artwork κυρίως) του είναι οι εξωγηινοι, με ένα ρομαντικό, κομιξοειδη τρόπο, μας θυμίζει ακόμα περισσότερο την δεκαετία του 70. Η μουσική , για άλλη μια φορά ξεφεύγει από τις συνηθισμένες φόρμες, που έχουμε μάθει, και πραγματικά πολύ δύσκολα μπορούμε να την περιγράψουμε. Κάντε τον κόπο να τους ακούσετε στο my space υπάρχει τραγούδι από τον καινούργιο δίσκο, αν και φορτώνει ψιλο δυσκολα, γιατί γίνετε πανικός από επισκέψεις. Γενικά συνεχίζουν εκεί που σταμάτησαν στο Yoshimi, σε λίγο πιο ροκ ρυθμούς, αλλά με απείρους πειραματισμούς, από space funk μέχρι βρώμικο rock’n’roll. Εντάξει, προφανώς δεν είναι, Soft Bulletin. Αλλά σίγουρα είναι από τους καλυτέρους δίσκους που θα ακούσουμε φέτος. Βεβαία εμένα, μου ταιριάζει ο δίσκος αυτός σε χειμερινές νυχτερινές περιπλανήσεις (κυριολεκτικά και μεταφορικά), με αποτέλεσμα τέτοια εποχή που τον απέκτησα, να με χαλάει λίγο, καθώς θέλω να νυχτώνει νωρίς, και μέσα στο ημίφως του δωματίου, και εκεί που το κρύο σε διαπερνά, να ακούγεται το at war with the mystics.

Όσοι από σας, έχετε τους 2 προηγουμένους δίσκους, θα το έχετε ήδη αποκτήσει. Αν δεν έχετε ακούσει τίποτα από αυτούς, καιρός να κάνετε την αρχή.

rainboy

O ROCK STORM FM ΞΑΝΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

Έφτασε η ώρα.
ΤΑΡΑΡΑ!!!!!
Θα είμαστε στον αέρα λοιπόν.
Κόντρα στην βρώμικη μαφία που προσπαθήσει να μας φιμώσει, κάνοντας διάρρηξη 3 φορές τους τελευταίους μήνες στα Studio μας.
Από την Μ.Τεταρτη το απόγευμα, μέχρι την το βραδύ της Δευτέρας του Πάσχα.
Η συχνότητα, μάλλον 107,8 ή 108 καθώς τεχνικά προβλήματα έχουμε πάντα ως την τελευταία στιγμή.
Τι θα έχει το πρόγραμμα;;;;;
Καταρχήν εγώ έχω την ιδέα την Μ.Παρασκευη να παίξουμε τα πάντα από gothic, και το βραδύ EBM, έτσι για να ταιριάζει με το κλίμα. Mushroom Freaks έρχονται με βαλίτσες γεμάτες από demo, και νέες κυκλοφορίες από stoner doom και λοιπά είδη που όπως βλέπετε καλύπτουν. Ο golfinger, πιθανώς θα βρεθεί εκεί, να μας χώσει μερικές funkιες και άλλες μαυρίλες. Το βραδύ του Μ.Σαββατου disco night φυσικά. Ενώ ποτέ δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι ατελείωτες ώρες κλασσικού (και όχι μονό ροκ).

Φυσικά οι δραστηριότητες μας δεν τελειώνουν εκεί. Θα προβληθούν ταινίες στα studio μας. Με all time classic την Μ.Παρασκευη το Life Of Brian (όπως κάθε χρόνο άλλωστε), αλλά και αρκετά αλλά από Monty Python. Το πρόγραμμα των προβολών θα περιλαμβάνει και αρκετά θρίλερ. Αλλά και ελληνικό αισθησιακό κινηματογράφο. Και φυσικά θα κάνουμε και μπάνιο!!!!!
Τέλος το πρόβλημα πάντα είναι τι μουσική να παίζεις την ώρα του σουβλίσματος , οπου όλοι οι σταθμοί παίζουν δημοτικά. Πέρυσι (έτσι για την πάρτη σου Δήμητρα) έπαιζε Θ.Παπακωσταντινου και αλλά παρόμοια. Αλλά πραγματικά δεν ξερώ τι θα βάλουμε φέτος. ΑΝ έχετε καμιά ιδέα, θα θέλαμε να την ακούσουμε.

Stay tuned

Rainboy

ΥΓ τον σταθμό μπορείτε να τον ακούτε στο Λεκανοπέδιο του Σχινου Κορινθίας (από Αθηνών-Κορίνθου βγαίνεις Μέγαρα, πας προς Αλεποχωρι, και από εκεί πας δεξιά και σε 5 km ακούς Ροκ Στορμ), αλλά και δε αρκετά σημεία του κόλπου των Αλκυονίδων. (κατάλληλη μουσική για ψάρεμα)

MARK LANEGAL ISOBEL CAMBEL –BALLAD OF THE BROKEN SEAS

Αν κάποιος μου λέγε, ότι την άνοιξη του 2006, θα καθόμουν να ακούω και να ενθουσιάζομαι, με ένα δίσκο, οπου συνεργάζονται μια αντρική φωνή και μια γυναικεία, και τραγουδούν μπαλάντες θα τον θεωρούσα τρελό ή παρωχημένο. Και όμως. Υστέρα από ατελείωτες ώρες ακρόασης μουσικής, και όταν νομίζεις ότι το συγκεκριμένο είδος, έχει καταντήσει γραφικό, και δεν έχει πολλά ακόμα να πει, σκάει μπροστά σου αυτός ο δίσκος, Και αποδεικνύει ότι μπορούν ακόμα να γίνουν ενδιαφέροντα (βεβαία όχι ιδιαιτέρα πρωτότυπα) πειράματα.
Ο Mark, υπήρχε τραγουδιστής των Screaming Trees, και αργότερα των Queens of the Stone Age. Η Isobel, έγινε γνωστή από τους Belle & Sebastian. Αποφασίζουν λοιπόν το 2006, πολλά χρονιά, μετά την ακμή των παραπάνω συγκροτημάτων (την εμπορική τουλάχιστον), να βρεθούν σε έναν τέτοιο δίσκο. Όπως και να το κανείς η λέξη αποτυχία είναι η πρώτη που περνάει από το μυαλό σου.
Έλα όμως που αυτοί είχαν άλλη γνώμη. Από την μια η φωνή του Μark, βγαλμένη από τα βάθη των bars, του καπνού και του αλκοόλ, να θυμίζει ποτέ Tom Waits,και Nick Cave, κάποτε Johnny Cash αλλά καιPaolo Conte ποτέ δεκάδες άλλους τροβαδούρους. Από την άλλη η Isobel, γλυκιά, ανάλαφρη και ερεθιστικά, δίνει μια άλλη αίσθηση, δημιουργώντας στα τραγούδια μια λεπτή ισορροπία, που μολονότι δύσκολο καταφέρνουν να την διατηρήσουν.
Ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα. Δημιουργεί έναν υφέρποντα συναισθηματισμό στον χώρο που παίζετε, μια δροσερά ρομαντική διάθεση στης ακροατές. Δεν είναι ο δίσκος που θα αλλάξει την πορεία της μουσικής. Αλλά μπορεί να γίνει μια πολύ καλή παρέα για αυτές τις ημέρες της άνοιξης.

Πάντως, επειδή κρύβω και μια Τατιάνα μέσα μου, αν δεν μάθω το παρασκήνιο της συνεργασίας, και «ό,τι» άλλο έχει παιχτεί, θα σκάσω.

rainboy

HOSTEL ( ή πως να μην περαστε εξω απο σινεμα αυτη την εβδομαδα)

Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά απορείς. Τι σκατα κάνει ο κόσμος τα λεφτά του. Και καλά οι low budget παραγωγές. Αλλά γίνεται μια τόσο ακριβή παραγωγή να είναι τόσο πατάτα; Και εντάξει να είναι πατάτα επειδή δεν τους βρήκε το καταλαβαίνω. Αλλά είναι δυνατόν να διαβάζει κάποιος το σενάρια για αυτή την αηδία, και να ενθουσιάζετε και να λέει ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ , ΝΑΙ ΘΑ ΤΟ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ!!!! Ημαρτον!!!!1
Και ο Ταραντινο;;;; τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, και να βάλει το όνομα του σε τέτοια ταινία;;;;
Θα μου πείτε, αρκετά με τα μπινελικια και πες μας τι γίνεται.
Λοιπόν αυτός που την γύρισε δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει. Μέχρι την μέση είναι μια κλασσική αηδία teen age movie με ωραίες γκόμενες, έτσι να δούμε μπούτι βυζί και κανένα αμερικανάκι να πίνει μαύρο, για να γουστάρουμε (καλά ποιος μπορεί να θέλει αν βλέπει αμερικανάκια να πίνουν και να κάνουν μαλακιες σε ταινίες;;;;). Και εκεί που έχουν πάει στην Σλοβακία, και πηδιόνται γενικά, αρχίζουν να εξαφανίζονται, και να σφαγιάζονται αγρίως.
Εντάξει δεν λέω, είχε καλές brutalιες η ταινία. Αλλά τι να τις κανείς άμα δεν έχει και λίγο ατμόσφαιρα, και λίγο κλίμα, να τις νοιώσεις στο πετσί σου. Απλά γινόντουσαν, και εσύ χασμουριόσουν.
Και αφού γίνεται της ποπης το κάγκελο από σφαγές και βασανιστήρια, είναι και ένας κολοφαρδος, που όλο του φέγγει η τύχη, και τελικά γλυτώνει. Και η ταινία τελειώνει.
ΕΠΟΣ!!!!, μην το χάσετε με τίποτα. Και φαντάξου ότι παντού τις έβαζαν τα περισσότερα αστεράκια από τις 6 ταινίες της βδομάδας (φαντάξου τις άλλες) μετά το ICE AGE2.

Kαι ο θεός βοηθός

rainboy

Youngblood Brass Band - Is That A Riot?

Oι ίδιοι χαρακτηρίζουν την μουσική τους : Riot Jazz. Post-Hype. Drum Corps Punk. Hiphop/Horn freakout. 5 brass, 3 drummers, a sousaphone and an MC making as much noise as possible. Public Enemy and Antibalas hooking up in Cuba to talk about improvised music, the weather...and later swimming to New Orleans on principle. If KRS-One and Professor Longhair needed a backup band. Blaze/Sear/Brand/Light/Fuse/Burn/Spark/Fire.
Νομίζω ότι αυτό αρκεί για να εξάψει το ενδιαφέρον σε οποιονδήποτε. Πρόκειται λοιπόν για ένα ανατρεπτικο και ανεξάρτητο συγκρότημα από την Αμερική, αποτελούμενο από 3 κρούστες (πως λέγεται αυτός που παίζει κρουστά, αλήθεια;) 5 πνευστούς, 1 MC. Aλλά πέρα από τέτοια εντυπωσιακά χαρακτηριστικά, ο ήχος τους είναι κάτι που θα σε ενθουσιάσει στα αλήθεια. Είναι πολύ ζωντανός και συναισθηματικός, περικλείει μέσα του όλη την ιστορία της Νέας Ορλεανης (υπάρχει και τραγούδι που αφορά την καταστροφή), αλλά δεν τελειώνει εκεί, ακροβατεί από την jazz ως το hip hop, και κάνει ακόμα και τον πιο άσχετο με αυτά τα ιδιώματα ακροατή, να ενθουσιαστεί. Μουσική, απλή λιτή, χωρίς φανφάρες, με ακουστικά όργανα, που όμως σε κάνει να θέλεις να κουνιέσαι συνεχώς. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, και έντονα πολιτικοποιημένος στίχος, καυστικός σε πολλά σημεία (έτσι όπως θα έπρεπε να είναι το hip hop) που σου δείχνει τα παιδιά δεν είναι τυχαία. Δυστυχώς μόλις σήμερα τελείωσε η ευρωπαϊκή περιοδεία για αυτόν τον δίσκο, αλλά λογικά μέσα στο καλοκαίρι θα ξαναέρθουν από αυτή την μεριά του Ατλαντικού, για περιοδεία. Αυτούς να δούμε σε κανα φεστιβάλ, μπας και ξυπνήσουμε λίγο.


Ένας δίσκος που δύσκολα θα ξεκολλήσει από το repeat, απλά γιατί είναι μοναδικός.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ

rainboy

The Mars Volta - Frances The Mute

Βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια; Να λοιπόν κάτι έξω από τα συνηθισμένα, που όμως το νοιώθεις τόσο κοντά σου, που νομίζεις ότι ήταν πάντα εδώ. Μια μπαντα που ζει μέσα στο δωμάτιο σου, μέσα στο αυτοκίνητο, σαν να έχει γίνει ο καινούργιος καλύτερος σου φίλος.
Δυστυχώς και εγώ μόλις πρόσφατα τους ανακάλυψα, με αυτή την κυκλοφορία χωρίς να έχω ακούσει το De-Loused In The Comatorium. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αυτοί και δεκάδες άλλοι είναι κάπου εκεί έξω και περιμένουν να τους ανακαλύψουμε. Και ώρες-ώρες, απορείς, γιατί οι «ροκ» σταθμοί στο ράδιο σε βομβαρδίζουν με τόση κονσέρβα, την ώρα που υπάρχουν τόσα γνωστά γράμματα (είναι μέσα σε πάνω από τις μισές λίστες του 2005 που έχω δει), που πραγματικά μπορούν να ξαναζωντανέψουν το ενδιαφέρον του κόσμου, για τα σύγχρονα συγκροτήματα, αλλά…… όχι……. που να παίξεις 13λεπτο τραγούδι στο ράδιο. Ουστ!!!

Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή, μετά τη διάλυση των At the Drive-In, ενός συγκροτήματος με punk χαρακτήρα, σχετικά επιτυχημένο στα τέλη των 90’s. Ο κιθαρίστας (Omar Rodriguez-Lopez) και ο τραγουδιστής (Cedric Bixler-Zavala) σχημάτισαν τους Mars Volta .Τότε αποφάσισαν να αλλάξουν σπορ, και , ηχογράφησαν το "De-Loused In The Comatorium". Τότε άρχισαν να ισορροπούν ανάμεσα σε μια σύγχρονη έννοια του progressive και του post, με πολλά στοιχειά και από αλλά είδη. Μετά ορθέ το "Frances the mute" οπου πραγματικά τα πάντα απογειωθήκαν, σε άλλους κόσμους. Έτσι για την ιστορία να σταλθούμε στο ότι το άλμπουμ είναι concept. Αυτό αφορά τον Jeremy Michael Ward (μέλος των Μars, που έφυγε από υπερβολική δόση, λίγο πριν την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου) ο οποίος είχε βρει ένα ημερολόγιο, με το οποίο είχε ταυτιστεί, και ο συγγραφείς του οποίου ήταν, ένας υιοθετημένος, που αναζητούσε τους γονείς του. Η ιστορία αυτή αναπτύσσετε σε 5 τραγούδια, το πέμπτο από τα οποία η εταιρία, αψυχολόγητα έσπασε σε 8 tracks, χωρίς ιδιαίτερο λόγω. Επίσης υπάρχει το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, το οποίο δεν περιέχετε στον δίσκο, αλλά βρίσκονται οι στίχοι πάνω στο artwork, και το οποίο έχει κυκλοφορήσει σχετικά περιορισμένα σε single (δεν ξερώ αν έχει έρθει στην Ελλάδα).

Όλα αυτά όμως είναι το λιγότερο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα concept ροκ δίσκο, έχουμε να κάνουμε πραγματικά με ένα έργο τέχνης. Ένας δίσκος που δεν θέλεις να σταματάς να τον ακούς, όχι μονό γιατί σε αρέσει, γιατί συνεχεία αισθάνεσαι ότι δεν τον έχεις ακούσει αρκετά προσεκτικά, και κάθε φορά ανακαλύπτεις καινούργια γράμματα. Οι λατιν ρυθμοί, οι ψυχεδελικές-φλοϋντικες στιγμές, οι ψιλό alternative κιθάρες σε κάποια ξεσπάσματα, αλλά και κλασσικά ροκ σόλο, και πάνω από όλα φωνή που σπάει κόκαλα, όχι κυρίως για την ποιότητα της, αλλά για την προσαρμοστικότητα της, σε κάθε εναλλαγή του δίσκου.

Τελικά η μουσική που ακούμε και αγαπάμε, έχει ακόμα πολύ μέλλον, και άμα θέλουν οι μουσικοί, μπορούν να ξεφύγουν από το απλό αναμάσημα του παρελθόντος. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Διάθεση να υπάρχει και ανοιχτά αυτιά από τους ακροατές.

Πραγματικά κάντε τον κόπο για μια τουλάχιστον ακρόαση αυτού του αριστουργήματος. … όχι μονό θα με θυμηθείτε, αλλά δεν θα το ξεχάσετε ποτέ.

ΑΠΛΑ ΕΠΟΣ!!!!!

rainboy

V for Vendetta

“Remember, remember the 5th of November”

Πίσω στη αρχές της δεκαετίας του 1980 κυκλοφορούσε στην Αγγλία ένα περιοδικό με κόμικς που λεγόταν Warrior. Ανάμεσα στα πιο δημοφιλή του στριπ, ήταν και το V for Vendetta, το οποίο το έγραφε, πολύ νέος ακόμα Alan Moore. Αυτός, λίγο καιρό πριν «είχε φάει τα μούτρα του», όταν προτείνε αυτή την ιστορία στην DC, οπού του είπαν ότι δεν πρόκειται κάνεις να θέλει για ηρώα έναν transsexual αναρχικό. Τότε λοιπόν βρήκε και αυτός στέγη στην Αγγλία, οπού άλλαξε πολλά στοιχειά της ιστορίας έτσι ώστε να ταιριάζουν με το αγγλικό ύφος. Το Warrior όμως χρεοκόπησε στο 25 τεύχος, και έτσι η DC, που πλέον είχε δει την τεραστία επιτυχία της ιστορίας βρέθηκε εκεί για να πάρει τα δικαιώματα και να επανεκδώσει από την αρχή το κόμικς, και συνεχίζοντας και άλλο την Ιστορία.
Γιατί τόσο αμφισβητούμενο αυτό το κόμικς; Γιατί ξεφεύγει παρά πολύ από τα πρότυπα των υπερωικών κόμικς. Δεν υπάρχουν σαφείς διαχωρισμοί για το αν ο ήρωας είναι καλός ή κακός, τρελός ή λογικός. Αυτό βεβαία αλλάζει αρκετά στην ταινία καθώς, είναι με τέτοια σαφήνεια τοποθετημένα τα γεγονότα, που δεν αμφιβάλεις καθόλου, με το αν έχει δίκιο ή άδικο, και έτσι χάνεται ως ένα βαθμό η μαγεία του κόμικς. Και σίγουρα μας κάνει να απορούμε πως από τα δεκάδες πιο επιτυχημένα κόμικς που δεν έχουν γίνει ακόμα ταινία, διάλεξαν κάτι τόσο αμφισβητούμενο (για τα δικά τους δεδομένα). Και μάλιστα το αναπροσάρμοσαν, έτσι ώστε να ταιριάζει περισσότερο με τους «φόβους» της εποχής μας. Στο κόμικς η ιστορία ήταν τοποθετημένη στο κοντινό μέλλον (για τότε) και η κυρία εμμονή είναι οι οργουελλιανες καταστάσεις παρακολούθησης. Αντιθέτως στην ταινία, μπαίνουν αρκετά πιο έντονα οι φοβίες για βιολογικούς πολέμους κτλ.
Η ταινία γενικά είναι καλογυρισμένη, και στα τεχνικά μέρη δεν ξεφεύγει από τα πρότυπα των αναλογών ταινιών, των τελευταίων χρονών. Ενδιαφέρον πάντως ήταν, ότι κράτησε το αφηγηματικό στυλ του κομικ, οπού βλέπουμε την ιστορία να εξελίσσετε μέσα από τα ματιά των «δευτεραγωνιστών». Η Natalie Portman, μας μάγεψε για άλλη μια φορά.
Από κει και πέρα η ιδιαιτερότητα της ταινίας είναι η εκπληκτική ιστορία (που προφανώς οφείλετε στο εξαίσιο κομικ). Αυτήν σίγουρα αν την αναλύσουμε πολιτικά, θα δούμε ότι μπάζει από παντού,, και είναι οριακά παιδικός ο τρόπος που βάζει τα ζητήματα. Αλλά ακόμα και έτσι το πώς μπορεί να γίνεται κομμάτι της λαϊκής παράδοσης ο μύθος ενός αναρχικού μασκοφόρου εκδικητή (ή όχι μονό ενός), ή η ευχαρίστηση που σου δίνει για μια φορά να βλέπεις μια ιστορία από την ανάποδη (εκεί οπού κακοί δεν είναι οι Βιετκονγκ, ή οι Μουσουλμάνοι κτλ), είναι πράγματα που σε κάνουν να βγαίνεις από την σκοτεινή αίθουσα με πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση από ότι σε οποία άλλη περιπέτεια έχεις δει τα τελευταία χρονιά. Πως να το κάνουμε πάντα θα ενθουσιαζόμαστε όταν βλέπουμε μια φασιστική κυβέρνηση να καταρρέει από τον ίδιο τον λαό (έστω και τόσο απλοϊκά όσο δείχνει η ταινία).
Σίγουρα αυτή την βδομάδα , σε σχέση με το Βασικό Ενιστικό 2 και την Λάσου, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο που να πρέπει να δεις στο σίτεμα.

Και έτσι για το τέλος, γιατί η σίγουρα η απορία που θα έχουν οι περσότεροι θα είναι τι έγινε στις 5 Νοέμβρη, τι ήταν η πρώτη σκηνή της ταινίας, και τι είναι αυτή η μάσκα.
Το 1605, έγινε μια στάση στην Αγγλία, γνωστή ως η συνομωσία της πυρίτιδας (Gunpowder Plot) από τους καθολικούς, που αντιδρούσαν στο ότι ο Βασιλιάς James I , ήταν Προτεστάντης, και καταργούταν σιγά ο καθολικισμός. Τα προηγούμενα χρονιά έκαναν διαφορές αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας του βασιλιά . Η τελευταία ήταν αυτή, και είχαν σκοπό να σκοτώσουν τον βασιλιά και όλους τους προτεστάντες αριστοκράτες, ανατινάζοντας το κοινοβούλιο. Τελικά απέτυχαν, και σε πολλές χώρες, γιορτάζουν με πυροτεχνήματα την 5 Νοέμβρη, ως την νίκη των προτεσταντών επί του καθολικισμού. Ο Guy Fawkes ήταν αυτός που είχε αναλάβει το στρατιωτικό μέρος της επιχείρησης. Στις 5 Νοέμβρη συνηθίζουν σε πολλές πόλεις να καινέ ή να κρεμάνε ομοίωμα του.
Τελικά η αυτή η νύχτα έμεινε στην παράδοση με αυτό το ποιητάκοι. (την αρχή τραγουδάει ο John Lennon στο Remember και μετά ακούγεται μια έκρηξη)



Remember, remember the fifth of November,
gunpowder, treason and plot,
I see no reason why gunpowder treason
should ever be forgot.
Guy Fawkes, Guy Fawkes,
'twas his intent
to blow up the King and the Parliament.
Three score barrels of powder below,
Poor old England to overthrow:
By God's providence he was catch'd
With a dark lantern and burning match.
Holloa boys, holloa boys, make the bells ring.
Holloa boys, holloa boys, God save the King!
Hip hip hoorah!
A penny loaf to feed the Pope.
A farthing o' cheese to choke him.
A pint of beer to rinse it down.
A faggot of sticks to burn him.
Burn him in a tub of tar.
Burn him like a blazing star.
Burn his body from his head.
Then we'll say ol' Pope is dead.
Hip hip hoorah!
Hip hip hoorah!

rainboy