C'est le Bonheur

Το Paris Bamako ειναι ενα φεστιβαλ για την αφρικη που λαμβανει χωρα στην γαλλικη πρωτευουσα εδω και 3 χρονια και για την πρωωθηση του οποιυο ηχογραφηθηκε αυτο το τραγουδι που μου εχει κολλησει εδω και μερες, στο οποιο συμμετεχουν μια σειρα απο μεγαλα "ονοματα" της αφρικανικης μουσικης οπως : Amandou & Mariam , Matthieu Chedid, Tiken Jah Fakoly , K'naan, Oxmo Puccino, Lea Bulle, Awa Samake , USen Eno Jackson , Kiercy Regozo, Boubacar Dembele , Marc Antoine Moreau, Christophe Merlaud, Laurent Jais, Nicolas Wasterlain, Antoine Halet.


κολληστε ανελεητα!!!

rainboy

Καλοκαιράκι, ωρα για fun

Το παιχνίδι με τα φεστιβάλ, ή τα «κατ’επιφαση» φεστιβάλ, έχει αρχίσει να χοντραίνει πολύ στην χώρα μας. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήταν πολύ σπάνιο φαινόμενο να γίνει φεστιβάλ, και το 96 συνεργαστήκαν όλες οι τότε εταίρες διοργάνωσης συναυλιών για το Rock Of Gods (ένα από το πιο ενδιαφέροντα που έχουν γίνει)
Φτάσαμε το καλοκαίρι του 2008 με δεκάδες τέτοια στο ελλαδικό χώρο, οπότε δεν μπορούμε να τα κρίνουμε με το ίδιο τρόπο. Προφανώς είναι διαφορετικό το rockwave με το οποίο μεγάλωσε η γενιά μας, το οποίο μπορείτε να λέγετε πια «βλάκες μεταλαδες ελατέ να μας τα σκάσετε», καθώς το line-up (με εξαίρεση του Plant, του οποίου όμως η μέρα μονό γέλια προκαλεί αν δεις από κάτω το όνομα των Europe) κάθε φορά που το κοιτάζω μου φαίνεται ακόμα πιο απαράδεκτο, με το πολύ πιο ειλικρινές προς το κοινό που απευθύνετε Metal Healing που θα γίνει στην Ξανθή;
Από την άλλη το πιο ενδιαφέρον από πλευράς ονομάτων είναι το ονομαζόμενο Gagarin Open Air που θα γίνει στο γήπεδο του Ελληνικού, και οι τιμές των εισιτηρίων είναι από τις πιο «συγκροτημένες τις πιάτσας» .
Πέμπτη 5 Ιουλίου Iggy & The Stooges + Mudhoney + Soulsavers feat. Mark Lanegan
Παρασκευή 6 Ιουλίου Γιάννης Αγγελάκας & οι Επισκέπτες + The Last Drive + Διάφανα Κρίνα + Παύλος Παυλίδης & Β Movies + Ντίνος Σαδίκης + Lost Bodies
Κυριακή 8 Ιουλίου Paradise Lost + Type O Negative* + Rotting Christ + Opened Paradise + Son of Nothing
Δευτέρα 9 Ιουλίου Kaiser Chiefs + The Long Blondes + Good Shoes + special guests
Τρίτη 10 Ιουλίου Calexico + Sophie Solomon + Beirut + A Hawk and a Hawksaw
Τετάρτη 11 Ιουλίου Joe Satriani + special guests

Αλλά εδώ το ερώτημα είναι άλλο: Γιατί αυτό το συνονθύλευμα ξεχωριστών διαφορετικών τελείως συναυλιών ονομάζεται φεστιβάλ; Και αφού είναι φεστιβάλ γιατί δεν υπάρχει ενιαίο εισιτήριο για όλες τις ημέρες?
Εγώ απαντώ πήρα ήδη με 30 ευρώ εισιτήριο για τους Calexico, Beirut, Sophie Solomon, αν και όλο το κόλπο με δυο κλίμακες τιμών στην προπώληση, χωρίς να διευκρινίζετε με ποιο κριτήριο γίνετε (μέχρι την τάδε μέρα, ή τα χίλια πρώτα κτλ) μου βρωμάει λίγο απάτη;
Ένα άλλο ενδιαφέρον event είναι το Eject Festival, με Beastie Boys, Madness και Underworld, το οποίο επίσης κανείς δεν καταλαβαίνει γιέ ονομάζεται φεστιβάλ, εκτός ίσως από την Heiniken που είναι χορηγός, και μάλλον ήθελε να ονομαστεί φεστιβάλ η χορηγία της. Σε αυτό event το εισιτήριο είναι αρκετά πιο τσιμπημένο (60 ευρώ) αλλά αφού βρίσκεται σε πιο «νεκρή» περίοδο έχει αρκετά καλές δυνατότητες.
Από την άλλη υπάρχουν τα καθιερωμένα events του καλοκαιριού, που τα έχουμε αγαπήσει όλοι, όχι μονό επειδή είναι τζάμπα, αλλά γιατί πάντα κρύβουν ανεκτίμητους θησαυρούς, όπως το Euro-Jazz, και η Ημέρα της μουσικής.
Για να δούμε.

rainboy

Fermin Muguruza

Πολλοί, ειδικά στην χώρα μας, τον έχουν χαρακτηρίσει σαν το Βάσκο Manu Chao, και παρότι η διαδρομή τους έχει μερικά κοινά στοιχειά, ο Fermin έχει μια πολύ πιο περιπλοκή και περιπετειώδη πορεία τόσο μουσικά όσο και πολιτικά, η οποία με δυσκολία μπορεί να χωρέσει σε αυτό το άρθρο.

Η διαδρομή…

Ο μύθος ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν ο Muguruza είδε μια συναυλία των Clash και αποφάσισε να παίξει πανκ, σχηματίζοντας μαζί με τον αδελφό του τους Kortatu. Παρότι έφεραν την ταμπέλα του ska-punk, οι Kortatu ισορρόπησαν ανάμεσα σε αρκετά μουσικά είδη και αποτέλεσαν την προμετωπίδα του ρεύματος Rock Radikal Vasco (ή RRV), το οποίο στην περίοδο αυτής της δεκαετίας αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της βασκικής αριστεράς, που στα πρώτα μετά-φρανκικά χρονιά και μετά τις αρχικές παραχωρήσεις αυτονομίας από το Ισπανικό Κράτος, πάλευε για την κατοχύρωση μεγαλύτερης ακόμα ανεξαρτησίας και για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του βασκικού έθνους. Την περίοδο εκείνη το συγκρότημα βρέθηκε στη δίνη των γεγονότων, όταν ο Joseba Sarrionaindia (Βάσκος συγγραφέας, ποιητής και μέλος της ΕΤΑ) δραπέτευσε κατά την διάρκεια μιας συναυλίας τους στη φυλακή που βρισκόταν κρατούμενος, και οι Kortatu κατηγορήθηκαν ότι είχαν συμμετάσχει στο σχέδιο της δραπέτευσης. Μετά από αυτό το περιστατικό συνέθεσαν το πιο γνωστό τραγούδι τους το Sarri Sarri, το οποίο αφορούσε αυτή τους την περιπέτεια, το οποίο όμως ήταν στην πραγματικότητα ήταν διασκευή του Chatty Chatty των Toots and The Maytals. Επίσης, αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα με τη λογοκρισία, κυρίως όταν θέλησαν να κάνουν εξώφυλλο σε δίσκο τους το βασιλιά Juan Carlos σαν μεταλλαγμένο ρομπότ.

Ο μύθος συνεχίζεται με παρόμοιο τρόπο, αφού λέγεται ότι όταν η μπάντα είδε μια συναυλία των Public Enemy στο Παρίσι, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αποφάσισε να παίξει hip-hop, επιστρέφοντας το 1990 με το όνομα Negu Gorriak (στα βασκικά σημαίνει Κόκκινος Χειμώνας), με το οποίο, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, κυκλοφόρησε 4 δίσκους, με κορυφαίο το Borreroak Baditu Milaka Aurpegi.

Ο Fermin στις μέρες μας

Την τελευταία δεκαετία ο Fermin Muguruza έχει ακολουθήσει την προσωπική του διαδρομή, η οποία, μουσικά, είναι και η πιο ενδιαφέρουσα. Στους 4 δίσκους που έχει κυκλοφορήσει αυτά τα χρονιά, και στις πολλές συνεργασίες του (Αmparanoya, Manu Chao, Dot και την αφρόκρεμα της Τζαμαϊκανής σκηνής), αναδεικνύεται η μουσική του μεγαλοφυΐα, αφού δε διστάζει να ανακατεύει μια σειρά από είδη (από dub και jungle μέχρι reggae punk αλλά και παραδοσιακά βασκικά όργανα) με εκπληκτικά αποτελέσματα. Ταυτόχρονα οι στίχοι των τραγουδιών ξεφεύγουν και από τα ζητήματα του βασκικού κινήματος, και αναφέρονται σε μια σειρά από γεγονότα των τελευταίων χρονών (από την σύλληψη Οτσαλάν και την δεύτερη Ιντιφάντα μέχρι το αντάρτικο στο Νεπάλ), ενώ την ίδια ώρα, μια σειρά από τραγούδια είναι επηρεασμένα από την παγκόσμια προοδευτική πολιτισμική κληρονομιά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το τραγούδι Itaca Berriro στο οποίο το ποίημα του Καβάφη «Ιθάκη» γίνεται σύμβολο για τον αγώνα της ανεξαρτησίας, ή η μελοποίηση ποιημάτων του Μπρεχτ, του Χικμέτ και άλλων στα βασκικά. Ανάμεσα σε αυτούς τους δίσκους βρίσκεται το 99 FM Dub Manifest του 1999, στο οποίο φαίνεται με τον πιο καθαρό τρόπο αυτή ανάμειξη των στυλ, το In-komunikazioa, αλλά και το περσινό Euskal Herria Jamaika Clash, τα οποία είναι ηχογραφημένα στην Jamaica (με το μουσικό στυλ να κλίνει περισσότερο προς τα εκεί), δίσκοι που όλοι πρέπει να ακούσουν. Βεβαία τα περσότερα τραγούδια του είναι στα Βασκικά, πράγμα που κάνει δύσκολη την παρακολούθηση των στίχων, αλλά ο Fermin έχει φροντίσει και για αυτό, αφού τόσο στα βιβλιαράκια που συνοδεύουν τα cd και στο site του (www.muguruzafm.com), οι στίχοι είναι γραμμένοι σε τέσσερις γλώσσες (βασκικά, ισπανικά, γαλλικά και αγγλικά).

Η πολιτική του δράση

Βεβαία όλα αυτά τα χρονιά η πολιτική του στράτευση όχι μονό δεν υποχώρησε, αλλά αντίθετα με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο δραστήριος. Στις ευρωεκλογές του 1999 ήταν υποψήφιος του Herri Batasuna, κάτι που άλλωστε του δημιούργησε πολλά προβλήματα τα επόμενα χρονιά, με ανακρίσεις, αλλά και απαγόρευση εισόδου σε μερικές χώρες! Ο ίδιος βεβαία δηλώνει ότι δεν έχει καμία σχέση με την ΕΤΑ, και ότι επιθυμία είναι η ανεξαρτησία και ο σοσιαλισμός στο τόπο του. Παράλληλα, όλα τα τελευταία χρόνια υπήρξε δραστήριος στα ραντεβού του κινήματος σε όλο το κόσμο, χωρίς να χάνει ποτέ ευκαιρία να καταδικάσει τον ιμπεριαλισμό και τις ΗΠΑ και να μιλήσει για το διαφορετικό κόσμο για τον οποίο παλεύει…

To παραπάνω κείμενο έχει δημοσιευτει στο περιοδικο "Εκ Νέου" Τεύχος 2.