FILM – ANGEL B

Στα 00’s μας ανέμενε μια ανάταση του αγγλόφωνου ροκ στην χωρά μας, υστέρα από τα δύσκολα χρόνια των 90’s, που οποίος δεν έπαιζε τα ακόρντα των Τρυπών, και δεν μιμούταν τους καταραμένους της ελληνικής σκηνής (Σιδηροπουλο, Ασιμο κτλ) δεν είχε καμιά ελπίδα. Τα τελευταία χρονιά είδαμε πολλά σχήματα με αγγλικό στίχο να καταξιώνονται. Και όχι λίγα να υπογραφούν και σε πολυεθνικές (raining pleasure, film κτλ), χωρίς βεβαία να «σπανέ» ταμεία καταφέρνουν να κάνουν πολύ αξιόλογες δουλειές, με προοπτικές διεθνούς διανομής.
Βεβαία για μένα είναι απορίας άξιο γιατί η ΕΜΙ υπέγραψε τους Film, καθώς ο ήχος τους δύσκολα θα γίνει αποδεκτός στο ευρύ κοινό, και δύσκολα θα καταγράψει τις πωλήσεις που αναμένουν οι γραφιάδες της εταιρίας. Μακάρι βεβαία να έχει επιτυχία το album, και να πάνε καλά και οι διεθνείς διανομές, αλλά δυστυχώς σε αυτά τα γράμματα υπάρχει «ταβάνι».
Λοιπόν πάμε σε κάθε αυτό τον δίσκο, ο ήχος είναι αρκετά πιο εκλεπτυσμένος από το No Luggage, ή είναι καλύτερη η παραγωγή όπως γράφεται συνήθως. Χαρακτηριστικό όπως πάντα της μπάντας παραμένει η φωνή της Έλενας Αβάρα, που είναι αυτή που δίνει μοναδική «προσωπικότητα» στον ήχο. Το ομώνυμο κομματάκι ήδη αποκτά προϋποθέσεις hit, ενώ τα περισσότερα του δίσκου δεν υστερούν σε τίποτα. Αντιθέτως σαν σύνολο ο δίσκος είναι καλοδουλεμένος και ακούγεται ενιαία, χωρίς κοιλιές. Οι δηλώσεις τις άπαντες για ήχο πιο 80’s , dark wave κτλ, έχουν μια υπόσταση αλλά μην φανταστείτε ότι γίνανε και gothades,απλά τα μπλιμπλικια είναι λίγα μεν, αλλά σωστά χρησιμοποιημένα, ενώ έχει και λίγο περισσότερα ατμοσφαιρικά σημεία από τον προηγούμενο. Με δυο λόγια παραμένουν πάντα στο post-rock που τόσο καλά ξερόυν να μας προσφέρουν, ξεφεύγοντας και από την απλή μίμηση των επιρροών, και αποκτώντας αρκετά προσωπικό ήχο.
Το στοίχημα για αυτούς θα είναι η ευρωπαϊκή περιοδεία του Αύγουστο με Οκτώβρη, στην οποία θα πρέπει να δείξουν τον καλύτερο τους εαυτό, γιατί αν δεν καταφέρουν μερικά γράμματα εκτός συνόρων, δύσκολα θα καταφέρουν να συνεχίσουν να μας προσφέρουν νέες συγκινήσεις.
Όσο για τους ιθαγενείς, μπορούμε να δούμε το all star show των 00’s στον Κεραμικό στις 7 Απρίλη Raining Pleasure, Film, Closer.

Επιμύθιο: Στο ποδόσφαιρο κοροϊδεύουμε που στην Ελλάδα μέχρι τα 26-27 λεμέ τους ποδοσφαιριστές ταλέντα. Έτσι και στον χώρο του ροκ, ειδικά του αγγλόφωνου, εύκολα χαρακτηρίζουμε κάθε νέα προσπάθεια ελπιδοφόρα, και κάθε νέα μπάντα ταλέντο. Δυστυχώς λίγοι καταφέρνουν να φτάσουν σε δεύτερη δισκογραφική κατάθεση, κάτι το οποίο σημαίνει ότι όσοι τα καταφέρνουν ξεφεύγουν από την κατηγορία ταλέντο, και πάνε για μουντιάλ. Πραγματικά μας χαροποιεί που μπορούμε να ακούμε τέτοιες άπαντες διεθνούς επιπέδου, και να τις βλέπουμε συνεχεία (μέχρι στο τέλος να λεμέ ότι έχουν γίνει μαϊντανοί) και να μην σκάμε 40 ευρώ κάθε φορά. Τελικά αξίζει πολλά αυτός ο δίσκος.

ΥΓ. Το SSS που κλεινει τον δισκο είναι πραγματικα επικη συνθεση, που σε τελικη αναλυση δειχνει τον δρομο για το μελλον.

rainboy

CAT POWER – THE GREATEST

Να λοιπόν, που η Cat Power ή Chan Marshall (στα αλήθεια), επιστρέφει με τον έκτο της δίσκο. Έκτο δίσκο στον οποίο αποφασίζει να αφήσει την κατάθλιψη και την γλυκιά γκρίνια που χαρακτήρισε τις Ροκ Ερμηνεύτριες από τα μέσα των 90’s και μετά. Εδώ λοιπόν αποφασίζει να παίξει πολύ πιο ώριμα, αλλά και με πιο εμπορικές διαθέσεις ταυτόχρονα. Πως γίνετε αυτό θα μου πείτε?
Παρατάς την κιθάρα και τα νιαουρίσματα , και παίρνεις στο στούντιο τους καλυτέρους μουσικούς του Memphis όπως Teenie Hodges (κιθάρα), Leroy "Flick" Hodges ,David Smith (μπάσο), Rick Steff (πλήκτρα), Jim Spake (σαξόφωνο), Scott Thompso (τρομπέτα). Έτσι μουσικά ο ήχος γίνετε πολύ στιβαρός και ξεφεύγει αρκετά από το ροκ του παρελθόντος. Από την άλλη η παραγωγή γίνεται πολύ πιο «περιποιημένη» για να μπορεί να «παίζεται» και στολίζουμε και Κανά δυο τραγούδια με μπιχλιμπίδια (βιολιά Κολ) μπας και κάνει Κανά single επιτυχία.
Παρόλα αυτά όμως το κύριο χαρακτηριστικό δίσκου παραμένει η απίστευτη φωνή της Marshall, η οποία πραγματικά σου στοιχειώνει την σκέψη για πολύ ώρα αφού τελειώσει το cd.
Η κοπέλα αυτή αν είχε την τύχη (και όχι μονό) με το μέρος της, είχε τα φόντα να την αναφέρουμε σήμερα ανάμεσα στις Patty Smith, Faithfull Pj Harvey κτλ. Αλλά βεβαία ποτέ δεν είναι αργά. Και με αυτό τον δίσκο θα αποκτήσει σίγουρα μεγαλύτερο κοινό. Και έχει όλο το χρόνο να καταξιωθεί σε πολύ ευρύτερους κύκλους.

Επιμύθιο: ήδη βάζει υποψηφιότητα για τα καλυτέρα του 2006.

rainboy

Jamie Lidell - Multiply

Οι περισσοτεροι θα πειτε Jamie Lidell, μα καλα εχουν ξαφυγει τελειως αυτοι στον rockstorm. Λοιπον και εγω απορουσα οταν μου ειπαν οτι ειναι απο τους καλυτερους δισκους που εχουν κυκλοφορησει τελευταια, αλλα μετα το δευτερο-τριτο ακουσμα αρχιζεις και πειθεσαι οτι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η SOUL ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ. Εδω θα μου ξαναπειτε καλα τι soul μας τσαμπουνας εσυ, απο εναν οχι απλα και μονο λευκο, αλλα και αγγλο.

Εδω η μοναδικη απαντηση ειναι το μια δοκιμη θα σας πεισει.

Ο τυπος ειναι ταξινομημενος στην electronica, γιατι ξερετε ειναι απο τις "μοντερνου" τυπου "μουσικες ευφυιες, που ανακατωνουν τα παντα απο το pc τους, αλλα παιζουν και κανενα οργανο, φωναζουν και κανενα κολλιταρι για να βοηθησει, αλλα παιρνουν και το μικροφωνο και τραγουδαν. Ακους μια φωνη βγαλμενη απο 70's ηχογραφησεις, και απο πισω εναν σωρο ενδιαφεροντες πειραματισμους, οι οποιοι ξεκιναν απο το funk και φτανουν σε... "αλλους πλανητες".

Δυστυχως δεν ειχα ακουσει ουτε τις προηγουμενες του ηχογραφησεις, ουτε τον ειχα ακουσει στο περσινο synch ή στο Bios, αλλα τωρα ειμαι σιγουρος οτι δεν προκειτε να τον χασω. Οποτε και σεις μην χανετε χρονο και ακουστε τον το συντομοτερο δυνατο. Γιατι σε τελικη αναλυση ειναι ενας δισκος που συνδυαζει ολα αυτα που αγαπαμε (soul,funk,disco, pop, elevtronica, r'n'b, acid) με εναν τοσο δημιουργικο και μοναδικο τροπο, που δεν το αντιμετωπιζεις σαν ενα ακομα επιτηδευμενο μιξαρισμα συγγενων μουσικων ρευματων, αλλα σαν κατι πρωτοτυπο.

rainboy

Ali Farka Toure R.I.P.

Δυστυχως για αλλη μια φορα αγγελιοφορος ασχημων γεγονοτων ο ροκστορμ. Μολις προχτες μας αφησε ο Αλι Φαρκα Τουρε, ο οποιος αποτελεσε την πρωτη παρουσιαση δικσου απο το blog μας. Εις μνημη του αναδημοσιευουμε το το τοτε κειμενο αυτουσιο.
"Στην χωρά μας είναι πιο γνωστός ο Γιαγια Τουρε. Προφανώς δεν υπάρχει συγγένεια μεταξύ τους, καθώς ο Γιαγια είναι από την Ακτή Ελεφαντοστού, ενώ ο Αλί από το Μαλί. Βεβαία πίσω στην Αφρική ο Αλί είναι πολύ πιο γνωστός, ειδικότερα ως ο “Aφρικανός John Lee Hooker”.
Έτσι κινήθηκε το ενδιαφέρον να ψάξω την δισκογραφία του (όχι για την συνωνυμία, για το παρατσούκλι)., και έπεσα πάνω σε αυτή την αρκετή προσεγμένη επανέκδοση των δυο πρώτων δίσκων του. Στην επανέκδοση αναφέρονται ως red και green, αλλα η αλήθεια είναι διαφορετική. Ο Ali κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, με το όνομα του μονό, πίσω στην πατρίδα του το 1976 (red). Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 τον ανακάλυψε ο Andy Kershaw, και άρχισε να τον παίζει στην εκπομπή του. Τότε το κοινό, άρχισε να «σπάει» τα τηλεφωνά ψάχνοντας για πληροφορίες για αυτό τον πρωτόγνωρο ήχο. Σύντομα τον «κουβάλησαν» στην Αγγλία, και ηχογράφησε τον δεύτερο δίσκο, που κυκλοφόρησε κανονικά πια στην Ευρώπη, και επίσης είχε μονό το όνομα του (green). Στην συνεχεία ηχογράφησε 6 ακόμα δίσκους, στους οποίους πειραματίστηκε έντονα,. Σε κάποιους «εξηλεκτριστικε» αρκετά και έγινε αρκετά πιο bluesy, σε άλλους γύρισε ακόμα πιο βαθειά στην αφρικανική παράδοση.
Στους δυο αυτούς δίσκους ο Ali, παίζει κιθάρα και τραγουδάει, ενώ το μονό άλλο όργανο είναι το calabash. O ήχος είναι αρκετά ακατέργαστος, αλλα αυτό είναι που το περιτυλίγει με μια μαγεία. Είναι πραγματικά ιδανική μουσική, για να απολαμβάνεις τις ώρες γύρω από το σούρουπο, σε φάση θερινής ραστώνης. Τότε αισθάνεσαι γύρω σου μια μοναδική ατμόσφαιρα, περιμένεις ένα λιοντάρι να πηδήξει από το διπλανό δέντρο, ενώ οι ιθαγενείς στο κοντινό χωριό ανάβουν φωτιά, διπλά στις καλύβες τους, και ο ήλιος λούζει το τοπίο με ένα υπέροχο πορφυροκοκκινο χρώμα. Τραγούδια που πραγματικά σε ταξιδεύουν σε άλλους τόπους και άλλες καταστάσεις. Μια πραγματική αποκάλυψη για μας που έχουμε μεγαλώσει με τελείως διαφορετικούς ήχους.
Πριν λίγο ανακάλυψα ότι κυκλοφόρησε καινούργιο δίσκο μες το 2005 (IN THE HEART OF THE MOON) με εν γένει καλές κριτικές οπότε θα ψάξω να τον ακούσω και θα επανέλθω με περισσότερα".

rainboy

It's paradise...


Πολύ ενδιαφέρον come back από τους stereo mc’s με έναν εξαιρετικό δίσκο(μουσικα και στυλίστικα) το οποίο αν και δεν ξερώ τι μας επιφυλλάσει αυτη η χρονιά θα βρίσκεται σίγουρα στις ανασκοπήσεις της.Ύστερα απο έναν πενταετή λύθαργο μετά την κυκλοφορία του deep down & dirty(2001) επέστρεψαν με ένα κυρίως χορευτικό δίσκο με πολύπλευρες επίρροες.Το βασικό στίγμα του album προέρχεται απο τη μίξη κλασσικών funk ήχων (μπάσα και πνευστά) με σύγχρονο ρυθμικό bit και ωραια εναρμονιζμένο rap.Τα ατμοσφαιρικά κομματιά του δίσκου (the fear,first love, breath out) δίνουν έναν ξεχωριστό τόνο.Γενικότερα απο το 1985 που ο Rob Birch(ιδρυτικό στέλεχος) μαζί με τον dj/producer Nick Hallam ίδρυσαν την Gee Street Label για να προωθούν τη μοσική τους και τελικά κυκλοφορώντας το ντεμπούτο των stereo mc’s “33-45-78” το 1989 μέχρι και το 2001 το group είχε γίνει περισσότερο γνωστό απο τις δύο μεγάλες του επιτυχίες ,το get connected και το deep down & dirty.Ίσως το paradise γίνει μια καλη αφορμή για όλουs μαs μου να ψάξουμε λίγο καλύτερα το παρελθόν του group.Μη ξεχνάμε οτι το 1990 με το single “elevate my mind” έγιναν το πρώτο group που έβαλε βρετανικό rap single στα αμερικάνικα charts.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
1989 33-45-78
1990 supernatural
1992 connected
1992 supernatural America mix
2000 Dj kicks
2001 Deep down & dirty
2005 paradise

Goldfinger