Dasepo Naughty Girls

Η νέα μου εμμονή λέγετε απωανατολιτικος χιουμοριστικός κινηματογραφος.
Και ξεκινάω την εισαγωγή σε αυτο το υπο-μπουρλέσκ είδος , με την κορεατικη ταινια Dasepo naughty girls του 2006
Μεταφράζω την περιληψη:

Οι όροι στο No-Use-High (λύκειο στην Ν.Κορεα) είναι χαοτικοί. Οι δάσκαλοι μολύνονται με τις αφροδίσιες ασθένειες από τους σπουδαστές τους και οι σπουδαστές οι ίδιοι είναι τόσο πολύ μπλεγμένοι στον teenie-κόσμο τους, και δεν καταβάλουν καμία προσπάθεια να μάθουν. Μεταξύ των σπουδαστών υπάρχει «φτωχό κορίτσι» (Kim Ok-bin), το οποίο ζει με τη μητέρα της σε ένα χαμόσπιτο . Αποφασίζει να πέσει στην πορνεία με σκοπο να ξεχρεώσει μέρος του χρέους της μητέρας της. Εντούτοις, πέφτει ερωτευμένη με τον πλούσιο τύπο Anthony, ο οποίος επέστρεψε από την Ελβετία πίσω στη πατρίδα του. Ο Anthony, στην άλλη πλευρά, έχει ένα μάτι στην αδελφή του κύκλωπα, η οποία, δυστυχώς, αποδεικνύεται τελικά ότι είναι άντρας.! Ακόμα, τα συναισθήματα του Anthony για αυτή/αυτόν δεν αλλάζουν.
Συγχρόνως, μερικές περίεργες συμπτώσεις οδηγούν στο «φτωχό κορίτσι» που σέρνεται στο σπίτι ενος ψυχακια. Εκεί, ένας από τους πελάτες της την καταγράφει με το τηλέφωνο του και σύντομα του «ο χορός φτωχού κοριτσιού» κατακτά το Διαδίκτυο. Ξαφνικά είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Αλλά όχι για πολύ. Ταυτοχρονα μερικοί από τους σπουδαστές προσπαθούν απελπισμένα να ανακαλύψουν γιατί μερικές απο τις συμμαθητριες τους μετατρέπονται σε πρότυπο- μαθητη, απο εκει που ηταν.....

Η ταινία γ.... και δερνει τι να λέμε τωρα. Απο την μια η εκπλήξη, καθώς απο την κορέα έχεις μάθει να βλέπεις άλλου τύπου ταινίες. Απο την αλλή η αναμειξη μιας anime αισθητικής με υπερβολές και σεναριάκες πρωτοτυπίες (τουλαχιστον στα μάτια του ανυποψιαστού δυτικού).
Οι καθηγήτες πηδιούνται αβέρτα με τους μαθήτες, οι οποίοι δεν ξέρουν το χριστό τους, και πέτανε εξυπνάδες απο το wikipedia. To πνεύμα που στοιχείωνει τον διευθύντη και αρχιζει να φυτευει τσιπακια παρθενιάς στις κοπελιτσες. τι να πρωτοθυμιθω απο αυτην την πραγματικά τεράστια ταινία.
βέβαια η συνοχή της ταινίας δεν είναι και πολυ υπαρκτή. μαλλόν μιλαμε για αρκετα επεισοδια που διαδραματιζονται γυρω απο το σχολειο (γεγονος που μπορει να εκληφθει ως σατιρισμα της δομής των αμερικανικών τεεν μούβις) Αλλά η ποπ αισθητική της, η διαφορετική φωτογραφία της, και γενικά η διαφορετικότητα της,ειναι τα απο τα μεγαλα ατου της ταινιας.




Βεβαια το φαντέσυ τέλος, που σκάει ο δράκος, ενα πράμα μας κάνει να σκέφτουμε. οτι προς το τελός των γυρισματων, είδαν οτι τους ειχαν μείνει λεφτά, ή πήραν μεγαλυτερη επιδοτηση απο το κορεατικο ΥΠΠΟ, και αποφασισαν να πεταξουν μεσα λιγο CGI.
γεγονος που μάλλον αυξάνει και άλλο την καλτιλά της ταινίας.

φατε το δικτυο να την βρείτε άμεσα....





και το trailer για οποιον καταλαβει....

Hors De Prix (αθλίως μεταφρασμένο στα ελληνικά ως «Κορίτσι για Σπίτι»)

Nα ευχαριστήσω κατ’ άρχην το movie for the masses, που μας έστειλε στην avant-premiere της ταινίας Hors De Prix (αθλίως μεταφρασμένο στα ελληνικά ως «Κορίτσι για Σπίτι») ,αν και προφανώς στην πόλη μάς δεν υπάρχουν αρκετοί σινεφιλ και κριτικοί ώστε να γεμίσουν δυο προβολές, μια στην Δεξαμενή, και μια στο Μαρούσι, που ήταν μισό άδειο-μισό γεμάτο.

Παρόλα αυτά, η ταινία ήταν συμπαθητική. Όχι τίποτα το τρομερό, αλλά αρκετά διασκευαστική και χαλαρωτική, και μάλλον θα είναι πολύ ευχάριστη όταν θα βγει στα θερινά την άλλη βδομάδα. Εντάξει, σίγουρα δεν είναι η πιο πρωτότυπη ταινία που γυρίστηκε τελευταία (τρόπος του λεγειν, καθώς έρχεται με 2 χρόνια καθυστέρηση στην χωρά μας), και είναι αρκετά προβλέψιμη σε κάποιες στιγμές, αλλα διαθέτει την απαιτούμενη αλαφρότατα και ευθυμία, που μάλλον αναζητάς τις τελευταίες μέρες πριν αναχωρήσεις για τις διακοπές σου.

Σε αντίθεση με τους περισσοτέρους δεν βρήκα ότι η Tautou, μετατράπηκε σε σεξοβομβα, αντιθέτως την έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέρουσα πριν γίνει τόσο «σκιάχτρο», αλλά αυτό σίγουρα δεν είναι το ζητούμενο, γιατί αν θες να «βασανιστείς» υπάρχουν τόσες σιλικονοτες από το Hollywood σε δεκάδες ταινίες. Απλά αυτές η ταινίες κρατάνε πολύ από το άρωμα των ευρωπαϊκών κωμωδιών του τελευταίου μισού αιώνα, που όλοι έχουμε αγαπήσει, και για αυτό πάντα βρίσκουμε κάπως χοντροκομμένα αυτά που βλέπουμε σε αντίστοιχες ταινίες από την άλλη μεριά του Ατλαντικού.

Και το ηθικό δίδαγμα:

«ΟΙ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΩΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑ»

Και η απορία μου:

«καλά υπάρχουν όντως άνθρωποι που ζουν έτσι;»

rainboy

απο την αναποδη 300 για να μην σκιστει κανενα καλσον

την ταινια δεν παω να την δω , καθοτι δνε με ψηνουν με την καμμια οι υπερπαραγωγες αυτον τον καιρο. αντιθετα πηγαινωντας χτες στην Χαλκιδα, πετυχα αυτην την επικων διαστασεων μαχη.
καλο υποκαταστατο ε?


τωρα που δεσμευτηκε το υπουργειο για την αλλαγη στο βιβλιο της ιστοριας της ΣΤ δημοτικου, το νερο μπηκε πια στο αυλακι
rainboy

Batalla en el Cielo

o Μεξικανός Carlos Reygadas, που αφου ελιωσε τις ταινιες του Tarkovsky αποφασισε να γινει σκηνοθετης χτυπαει με την δευτερη του ταινια. Μια ταινια προφανως δυστροπη, που η ακαμψια των προσωπων, και το χαος των ελαχιστων διαλογων, σου δημιουργει μια απωθηση. Αλλα υπαρχουν μεσα στην ταινια, φοβερες σκηνοθετικες αναλαμπες, και η φωτογραφια σε ορισμενα σημεια απογειωνετε πραγματικα. Αλλα οταν τελειωσει η ταινια, πραγματικα δεν καταλαβαινεις τι ηταν αυto που ειδες, και σε προβληματιζει τι θα ηταν αυτη η ταινια χωρις τις ακραιες σεξουαλικες σκηνες. ΑΛλα , στα αληθεια, μια ταινια πρεπει να ειναι παντα ψυχογραφημα, πειραζει και τοσο αμα δεν μαθεις ποτε, γιατι ο πρωταγωνιστης συμπεριφεροταν ετσι, και γιατι τραβηξε το μαχαιρι, και εγινε μακελαρης; προφανως ο τροπος που εχουμε μαθει να βλεπουμε ταινιες ειναι αυτος, ακομα και ο τροπος που εοχυμε μαθει να αναζητουμε τα αιτια των γεγονοτων που παρατηρουμε γυρω μας, δεν νομιζω οτι μας αφηνουν να ξεφυγουμε πολυ απο αυτο.
Σημασια παντως εχει οτι γενικα δυσκολα μπορει καποιος να παρακαλουθησει αυτη την ταινια με ευχαριστηση, παροτι ειναι απο τις λιγες που κινουν το ενδιαφερον αναμεσα σε αυτες που παιζονται αυτο το καιρο στις αιθουσες. Παντως ο μεξικανος εχει δυνατοτητες, και ισως τα επομενα χρονια δουμε μεγαλυτερες εκπληξεις απο αυτον.


rainboy

Η Μεγάλη Στιγμή του Ρόμπερτ Κάρμαϊκλ

Νομιζω οτι απο τοτε που αλλαξε η χρονια, οι αιθουσες παιζουν πολλες αηδιες την μια πισω απο την αλλη, και εχει αραιωθει πολυ ο ρυθμος που παιζοντια αξιολογς ταινιες. Την προηγουμενη βδομαδα η μονη ταινια που μου γιαλισε το ματι ηταν αυτη, και πηγα στο παγωμενο και αδειο αλφαβιλ (σαββατο βραδινη προβολη ειμασταν 6 ατομα, φαντοζομαι την τριτη παιζει να μην πηγε και κανεις). Δεν ειμαι σιγουρος για το τι με τραβηξε σε αυτη την ταινια, αλλα γενικα οι περιγραφες φανταζαν ενδιαφερουσες. Απο την μια φαινοταν και απο τις φωτος οτι καπου θα θυμιζει αγγελοπουλο, απο την αλλη κατι για βιαοτητες και κουρδιστο πορτοκαλι λεγαν ολοι. Ε σου κινειτε η περιεργεια.
Παροτι δεν εχω κατληξει ακομα αν πρεπει να βαλω θετικο ή αρνητικο προσημο σε αυτη την ταινια, αλλα γενικα μαλλον προς το θετικο συγκλινω. Η υποθεση εκτυλισυται σε ενα ψαροχωρι της αγγλιας, οπου μαστιζεται απο την ανεργια, και που η μαθητιοσα νεολαια το ριχνει στα drugs. Ως εδω καλα, ωραια φωτογραφια μερικες παρα πολυ καλες σκηνες (οπως η σκηνη στην οποια αφου εχουν πιει διαφορα, γινονται σε ενα σπιι 3 σκηνικα ταυτοχρονα), και με ενα χονδρειδη τροπο προσπαθει ο σκηνοθετης να μας δειξει ενα τελμα και μαι αποκτηνωση που καταπεφτει σε τελικη αναλυση η κοινωνια (παιζουν συνεχως οι τηλεορασεις ειδησεις για το Ιρακ). Αυτο μαλλον θελει να μας δειξει και το ανατριχιαστικα βιαιο δεκαλεπτο της ληξης της ταινιας οπου το παιδι που γενικα δεν μιλγαε στο σχολειο, ηταν καλο και κλειστο παιδι, και επαιζε το τσελο του, αλλαζει mode και εφαρμοζει αυτα που διαβαζε σε ενα βιβλιο του De Saad ενω αυνανιζοταν. Το προβλημα προφανως δεν ειναι αν ηταν πολυ βιαιη η σκηνη, αλλα οτι σε ολη υπολοιπη η ταινια ο Ρομπερτ ηταν κατι λιγοτερο απο δευτεραγωνιστης, και ουσιαστικα αποτελει εκλπηξη και ταυτοχρονα ερωτηματικο η αποκαλυψη του Mr Hide στο τελος.

O άνεμος χόρευε το κριθάρι (The Wind That Shakes The Barley)

Miα δεκαετία μετά το Γη και Ελευθερία, ο Ken Loach γυρίζει την δεύτερη ταινία του ιστορικών αναφορών και μάλιστα σχετική με ένα από τα πιο σημαντικά εθνικοαπελευθερωτικα κινήματα του 20ου αιώνα., αυτό της Ιρλανδίας. Η ταινία είναι τοποθετημένη το καιρό του Πολέμου για την Ανεξαρτησία της Ιρλανδίας (πριν την διχοτόμηση), στα τέλη της δεκαετίας του ’10. Περιστρέφεται γύρω από δυο αδέλφια, που πρωτοστατούν στον IRA (Irish Republic Army) της περιοχής τους, ο οποίος καταφέρνει να εκλέξει περιοχές ολόκληρες, και μάλιστα να εγκαθυδρισει δομές λαϊκής εξουσίας (χαρακτηριστική η σκηνή με το λαϊκό δικαστήριο). Κάπου εκεί αρχίζει και το ποιο ενδιαφέρον της ταινίας, που δεν είναι οι σκηνές που δείχνουν την βιαιότητα των Άγγλων κατακτητών, ή τα σκληρά μετρά του IRA προς τους προδότες, αλλά το πώς αναδεικνύονται οι διαφορετικές πολιτικές λογικές σε σχέση με το τι γίνετε μετά το εθνικοαπελευθερωτικο (αν και δεν υποδεικνύει αν είναι αυθόρμητες, ή αν υπάρχουν οργανωμένες τάσεις πίσω από αυτές). Έτσι βλέπεις ένα κομμάτι του πλυθησμου, να αναπτύσσει πολύ πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, και να εμπνέεστε από το όραμα μιας άλλης κοινωνίας (μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στις μέρες που οι Μπολσεβίκοι ακόμα παλεύουν για να σταθεροποιήσουν την επανάσταση στην ΕΣΣΔ), και η πάλη ανάμεσα στις διαφορές αντιλήψεις, έρχεται όταν προτείνετε συνθηκολόγηση από τους Άγγλους, με έναν αρκετά αντιφατικό τρόπο. Κάπως έτσι θα φτάσουν στον εμφύλιο πόλεμο, με ζητημάτων συνέχιση ή όχι του αγώνα, οπού εκεί κορυφώνεται και η ταινία, καθώς η μπλέκετε η πολιτική διαφωνία, με την αδελφική σχέση των δυο πρωταγωνιστών, οι οποίοι βρίσκονται μπροστά σε καθοριστικές επιλογές, καθώς αρχίζουν οι πρώτες ένοπλες συρράξεις του εμφυλίου.

Στην Μ. Βρετανια, εχει γινει προφανως σαλος με την ταινια, καθως προφανως οι αγγλοι,θελουν να να προσποιηθουν ότι ποτε δεν συνεβησαν αυτά, και ότι ο σκηνοθετης εχει υπερβαλει με το θεμα της βιας στην ταινια. Φυσικα μεχρι την επιτυχια στις Καννες, ειχε συστηματικα θαφτει από τους κριτικους (η ταινια χαρακτηριστικε ως αντι-βρετανικη παραποιηση της ιστορίας), και υστερα από αυτή ειχε καποια επιτυχια (αφου ξαναβγηκε στις αιθουσες) αλλα συνεχιζει να είναι τεραστιο θεμα συζητησης, καθως παντα προκαλει οργη στους αγγλους το Ιρλανδικο. Νομζω ότι την καλυτερη απαντηση σε αυτό το θεμα την δινει ο ιδιος ο σκηνοθετης «Αν παλεύεις για τις ιδέες σου, τα οποία είναι τα ιδανικά της δικαιοσύνης, της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας, και συναντάς αντίσταση από τους άλλους τότε αυτό φυσικά οδηγεί στη βία: αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι ακριβώς αυτή η αντίσταση που οδηγεί στη βία. Η βία αυτή σημαδεύει τους ανθρώπους στην ταινία. Είναι λυπηρό αλλά για να καταστήσει τη δικαιοσύνη πρέπει να περάσεις μέσα από τη βία». Και συνεχίζει: «Νομίζω ότι η ιστορία για τον αγώνα για ανεξαρτησία είναι μια ιστορία που συνεχώς επαναλαμβάνεται. Πάντα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αφηγηθείς αυτήν την ιστορία. Πάντα κάπου υπάρχουν στρατεύματα κατοχής και άνθρωποι που ζουν υπό κατοχή αντιστεκόμενοι. Επίσης στην ταινία υπάρχει μια εξαιρετική ιστορία συντροφικότητας και ηρωισμού και μέσα σ’ αυτήν την ιστορία μια τραγική σύγκρουση».


Το τραγουδι από το οποιο πηρε το ονομα της η ταινια, είναι ένα παλιο τραγουδι, γραμμενο το 19ο αιωνα , και είναι γραμμενο, σαν η ιστορια ενός επαναστατημενου νεου τον καιρο της πρωτης εξεγερσης εναντια στο στεμα (1798), κατά το καιρο της οποιας (και για αρκετες δεκαετιας αργοτερα) οι νεαροι ιρλανδοι, βαζαν στις τσεπες του, ένα κλαρι κριθάρι, σαν συνθηματικο, και για αυτό, στην συνεχεια αποτελεσε συμβολο του Ιρλανδικου αγωνα. Με λιγο ψαξιμο μπορειτε να το βρειτε σε εκτελεσεις από τους The Dubliners, Dolores Keane, Dead Can Dance, Solas, The Clancy Brothers, Dick Gaughan.



I sat within the valley green, I sat me with my true love
My sad heart strove the two between, the old love and the new love
The old for her, the new that made me think on Ireland dearly
While soft the wind blew down the glen and shook the golden barley

'Twas hard the woeful words to frame to break the ties that bound us
But harder still to bear the shame of foreign chains around us
And so I said, "The mountain glen I'll seek at morning early
And join the bold united men, while soft winds shake the barley"

While sad I kissed away her tears, my fond arms round her flinging
A yeoman's shot burst on our ears from out the wildwood ringing
A bullet pierced my true love's side in life's young spring so early
And on my breast in blood she died while soft winds shook the barley

But blood for blood without remorse I've taken at Oulart Hollow
And laid my true love's clay cold corpse where I full soon may follow
As round her grave I wander drear, noon, night and morning early
With breaking heart when e'er I hear the wind that shakes the barley.

Δυο λόγια για τον Ken Loach.
Ο Ken Loach ξεκίνησε την να ασχολείστε με την ηθοποιέ στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αλλά πολύ σύντομα ανέλαβε την σκηνοθεσία σε τηλεοπτικές παραγωγές, με αρκετή επιτυχία στην Βρετανία την δεκαετία του ’60. Το ’68 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία το «Kes», η οποία είναι η ιστορία ενός αγοριού, από μια εργατική οικογένεια, σε μια εργατική πόλη, με μονό μέλλον να γίνει ανθρακωρύχος, το οποίο αντιμετωπίζει στωικά την ζωή του, μεχρι που αρχιζει και βρίσκει ενδιαφέρον στην εκπαίδευση ενός γερακιού, αλλά ακόμα και αυτό δεν θα το βοηθήσει να ξεφύγει από το προδιαγραμμένο μέλλον του. Με αυτή την ταινία άρχισε να δείχνει τους κοινωνικούς του προβληματισμούς, και μέσα σ το κλίμα της εποχής θα έχει μεγάλη επιτυχία. Αλλά τις επόμενες δυο δεκαετίες θα γυρίσει αρκετές πιο πολιτικοποιημένες ταινίες, οι οποίες έπεσαν θύμα τις λογοκρισίας, και κάποιες δεν κυκλοφορήσαν ποτέ, ενώ άλλες θα βγουν σε πετσοκομμένες εκδοχές, από μικρές εταιρίες, με αισχρό δίκτυο διανομής, έτσι θα μείνει για πολλά χρονιά εκτός δημοσιότητας (με εξαίρεση δυο φορές που άνοιξε σοβαρό θέμα για την λογοκρισία) . Αλλά την δεκαετία του ’90 θα επιστρέψει πιο δυνατός από ποτέ, και λιγότερο λογοκριμένος, και θα κερδίσει 3 φορές βραβεία στις Κανόνες, αρχίζοντας από ’90 με το Hidden Agenda (σχετικό με τον αγώνα της Ιρλανδίας) , το ’93 με το Raining Stones, και φυσικά το ’95 με το Land and Freedom. Από εκεί και πέρα κάθε ταινία του ακολουθεί τον δρόμο της αναγνώρισης, και πραγματικά όλες αξίζουν, καθώς καταπιάνονται με ζητήματα των ορών ζώνης της εργατικής τάξης, και των μεταναστών, και με εθνικό απελευθερωτικά και αλλά κινήματα. Τέλος σημαντικό στοιχειό της σκηνοθεσίας του είναι, ότι προτιμά αν μην δουλεύει με γνωστούς ηθοποιούς, και προτιμά να βρίσκει ξανθωπούς που τα προσωπικά τους βιώματα να είναι πολύ κοντά στο ρολό, είτε ρολό καταγωγής, είτε λόγω ταξικής προέλευσης, είτε λόγω δραστηριοποίησης σε κινήματα.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Poor Cow (1967)
Kes (1969)
The Save the Children Fund Film (1971)
Family Life (1971)
Black Jack (1979)
The Gamekeeper (1980)
Looks and Smiles (1981)
Which Side Are You On? (1984)
Fatherland (1986)
Hidden Agenda (1990).
Riff-Raff (1990).
Raining Stones (1993).
Ladybird Ladybird (1994)
Land and Freedom (1995)
A Contemporary Case for Common Ownership (1995)
Carla's Song (1996)
The Flickering Flame (1997)
My Name Is Joe (1998)
Bread and Roses (2000)
The Navigators (2001)
Sweet Sixteen (2002)
Ae Fond Kiss... (2004)
The Wind That Shakes the Barley (2006)



rainboy

Ils -Εκεινοι

Σε μια αιθουσα ολη και ολη θα παιχτει το χειμωνα, και οχι για πανω απο μια βδομαδα. Οποτε δεν νομιζω να ψαρωσεςι και να πας. Αλλα αμα κανεις αυτο το λαθος σιγουρα θα κλες τα λεφτα σου.
Παρα τα επικα ευραπαικου τρμου, που ανταγωνιζετε το Hollywood αυτη η ταινια ειναι μια παπαρια και μιση.
Βασισμενη σε αληθινη ιστορια (ή ετσι υποστηριζει τουλαχιστον, δεν ξερω αν ειναι τρυκ), οπου μια δασκαλ καιο συγγραφεας συζηγος (γαλλοι) πανε και μενουν στην ρουμανια. Εκει οι μαθητες αποφασιζουν αν της κανουν πλακα και διηργανωνουν μια σειρα απο τρομακτικα πραγματα στην επαυλη που μενουν (ναι μια δασκλα και ενας ανεργος συγγραφεας, χωρις παιδια, μενουν σε μια τεραστια επαυλη, με παραπολα διαμερισματα, και ενα κηπο στρεμματων, ρε μας κοροιδευουν).
Απλα η ταινια ειναι για το πουτσο. Απο την 1 ωρα και 20 λεπτα που κραταει, περιπου την μια ωρα το πλανο ειναι κοντινο σε εναν απο τους δυο πρωταγωνιστες, ο οποιος κοιταει γυρω του σαν ηλιθιος με ενα ηλιθιο βλεμμα, και καθε τοσο ακουει κανα θορυβο ή βλεπει κανα φως και τρομαζει. Και ολα αυτα για να προσπαθησεις με το ζορι να μην σε παρει ο υπνος, μπας και μαθεις και τι παιζει.
και τελικα οταν τους σφαξουν (που ουτε καν αυτο δεν μας δειχνουν οι αθεοφοβοι, που μας εχουν ταλαιπωρησει τοση ωρα) και σου πει οτι ολα αυτα τα εκαναν παιδακια.
λες δεν μπορει για μαλακες μας εχουν.

και φευγεις απο την τελευταια σου ταινια στο φεστιβαλ ριχνωντας ατελειωτα μπινελικια.

rainboy

σε κατι τετοια δεν μας φερνουν τον σκηνοθετη να του τα πουμε ενα χερακι.
βρε ουστ!!!!

La Battaglia di Algeri - Η μαχη της Αλγεριας

Η μαχη της αλγεριας λοιπον.
Μια κλασσικη ταινια, που κατεγραψε με μοναδικο τροπο σχεδον μολις συνεβει, εναν εθνικοαπελευρωτικο αγωνα, και ενα ανταρτικο πολεων, με μια μοναδικη σκηνοθεσια για την εποχη της (early 60's).
Μια φοβερη ταινια, που χρησιμοποιηθηκε και απο τους "καλους" και απο τους "κακους". Μιασ σειρα απο ανταρτικα αντεγραψαν μεθοδους του Αλγερινου εθνικοαπελευθερωτικου στρατου, ενω και οι αμερικανοι, κανουν προβολες στους φανταρους πριν τους στειλουν στο Ιρακ, (μαλλον χωρις τις τελευταιες σκηνες της ταινιας) για να ξερουν τι τους περιμενει.
Μαζι μας ηταν ο Saadi Yacef, ο οποιος μετειχε στο ανταρτικο, και υπεστη βασανιστηρια, τα οποια κατεγραψε στο βιβλιο Souvenirs de la Bataille d'Alger, πανω στο οποιο βασιστηκε η ταινια. Μας ειπε μερικα πραγματα γυρω απο την ταινια, και ενθουσιαστηκε με την ανταπακριση του κοινου.


Η ταινια γενικα ειναι υπερβολικα ρεαλιστικη, και αισθανεσε σαν να ζεις στην γαλλοκρατουμενη αλγερια, και να μεγαλωνει καθε εμρα το μισος σου για την αποιοκοικρατικη συμπεριφορα των γαλλων.

Η ταινια αυτη θα μεινει για παντα στην ιστορια. Εχει καταγραψει με μοναδικο τροπο ενα απο τα πιο σημαντικα γεγονοτα του 20ου αιωνα. Και οχι απλα ενα γεγονος. Εναν αγωνα στο οποιο καθε λαος μπορει να θυμηθει την δικη του ιστορια, εναν αγωνα που συμβολιζει μια ολοκληρη εποχη απο εθνικοαπελευθερωτικα κινηματα, απο τα μεσα του 19ου αιωνα μεχρι της μερες μας, και μεχρι την μερα που ολοι οι λαοι θα μπορουν να ζουν οπως τους αξιζει.
Κανεις δεν θα ξεχασει τον πολεμο της Αλγεριας.

rainboy

Little Miss Sunshine

ή πως μπορει και οι αμερικανοι να εχουν δικιο, οταν σπανε τα ταμεια.
Μια φαντασικα υπεροχη ταινια, μια ταινια που βγηκε ολο το σινεμα με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια.
Μια ταινια που δεν εχει μαχη μεταξυ καλου και κακου, αλλα μεταξυ δυο κοσμων. Ενος περισοτερο πραγματικου που μπορει και δεχετε τα ελλατωματα και την αληθεια, και ενος που εχει ιεραρχησει την εμετικη ιδεολογια του win or die. Ο πατερας της οικογενειας που ειναι στο δευτερο στρατοπεδο, ειναι απο αυτους τους μεταμοντερνους τσαρλατανους, που κανουν κυριγματα,για το πως θα κερδιζεις παντα κτλ. το προβλημα του ειναι οτι εχει πιστεψει τοσο πολυ αυτα που λεει, που καταπιεζει αφορητα την οικογενεια του, δεν εχει back up plan, και γενικα κανει ενα σωρο βλακειες.
Ο παππους που σνιφαρει κοκκα, μαθαινει την μικρη χορο, και προσπαθει συνεχως να την σπασει στον γιο του ειναι και ο πιο διασκεδαστικος ρολος της ταινιας (αρχικα ειχε γραφτει για τον Bill Murray, αλλα τελικα τον επαιξε ο Steve Carell, και πραγματικα εγραψε).
Ο θειος ειναι ενας εμμονικος γκευ, διανοουμενος, που μολις γλιτωσε απο μια αποπειρα αυτοκτονιας, ο οποιος αποτελει τον πιο πειστικο πολο, απεναντι στην μαλακια του πατερα.
Ο γιος που εχει δωσει ορκος να μην μιλησει μεχρι να γινει πιλοτος, μεχρι που ανακαλυπτει την αληθεια και τρελενεται. Ενας τυπικος εφηβος που δεν μπορει να αποδεχτει τον κοσμο γυρω του.
Η μητερα που προσπαθει να ισσοροπησει ολα τα παραπανω, και να κανει τον κρικο που κρατα δεμενη την οικογενια.
Και τελοςη κορη, που θελει να παει στα καλλιστεια, κουβαλαει ολους τους παραπανω μαζι της στο ηρωικο VW (στα αληθεια χρησιμοποιηθηκαν 5 ολοιδια βανακια για να γυριστει η ταινια), και γενικα δινε ενα ρεσιταλ σε ολη την ταινια, που στο τελος κορυφωνετε.
Απο κει και περα το μεγαλυτερο μερος της ταινιας ειναι ενα διασκεδαστικο road trip με πολλες ανατροπες- αποκαλυψεις, και κυριως πολυ γελιο. Ενω το τελευταιο εικοσαλεπτο ειναι το αποκορυφωμα της ταινιας στα καλλιστεια.
Ολα τα παραπανω γινονται μεσα σε μια φοβερη σκηνοθεσια, ενω και οι ερμηνιες ειναι παρα πολυ καλες, και κυριως το σεναριο, ειδικα ο τροπος που εξελιστει τους χαρακτηρες, ειναι μοναδικο.
Ως κλασσικος προκατειλημενος καθε τοσο ελεγα οτι τωρα θα γινουν κλασσικες αμερικανιες, αλλα παντα με εξεπληττε ευχαριστα η ταινια. Η ταινια αρκετα off the beaten track και μην την χασετε με τιποτα σε λιγες βδομαδες που θα βγει στις αιθουσες.

rainboy     

καλα το Viy δεν θα το σχολιασω, επιασε πατο αυτη η ταινια.

The Hanging Garden (KÛCHÛ TEIEN)

H τρίτη ταινία που είδα στις νύχτες πρεμιέρας, και η τελευταία γιαπωνέζικη για αυτό το φεστιβάλ, ήταν πραγματικά μια διαφορετική εμπειρία.
Ο Toshiaki Toyoda μετά το 9 souls γύρισε τον κρεμαστό κήπο. Μια ταινία αρκετά διαφορετική. Ένα σουρεαλιστικό ψυχογράφημα μιας μικροαστικής γιαπωνέζικης οικογενείας, με δόσεις από μαύρο χιούμορ.
Μια οικογένεια λοιπόν που έχει έναν κανόνα, να μην έχει μυστικά. Αλλά στην πραγματικότητα είναι πνιγμένη ως το λαιμό σε αυτά.
Αν παίρναμε με χρονική σειρά τα γεγονότα, η μητέρα , λογά τραυμάτων από τα παιδικά της χρόνια, αποφασίζει να κάνει μια τελεία οικογένεια, όποτε προσπαθεί να σχεδιάσει τα πάντα, για να μην έχουν προβλήματα τα παΐδια, και θεσπίζει τον παραπάνω κανόνα, γιατί πιστεύει ότι έτσι θα κυλίσουν όλα ομαλά, ενώ πάντα μισεί την μανά της που την θεώρει υπεύθυνη για τα δικά της προβλήματα. Με τον άντρα της πάνε να μείνουν και σε ένα νεότευκτο οικιστικό-εμπορικό συγκρότημα, με αρκετά ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική (σημαντικό στοιχειό για την εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας). Εκεί λοιπόν η κόρη της κάνει ανωμαλίες σε ξενοδοχεία, (και βρίσκουν και φωτογραφίες της σε πορνοπεριοδικό), ο άντρας της έχει γίνει ο γαμιά της γειτονιάς και ο γιος έχει γίνει τελείως ψυχικούς.
Καταρχάς το αντιμετώπισα με ενδιαφέρον γιατί δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ταινία που να δείχνει την γιαπωνέζικη οικογένεια του σήμερα (ή θρίλερ βλέπουμε, ή ερωτικές ιστορίες, ή σαμουράι), γεγονός το όποιο με προκαλούσε ένα εμπεδώσω καλύτερα αυτά που συνέβαιναν.
Από την άλλη η υπέροχη σκηνοθεσία του Toyoda, τόσο τα σουρεαλιστικά πλανά, όσο και το εφέ με την κάμερα- εκκρεμές σε έκαναν να βυθιστείς στην καρεκλά σου και να απόλαυσης αυτό που έπαιζε στο πανί.
Από κει και περά η ταινία δεν είναι κανένα αριστούργημα. Πολλές φόρες με ξενέρωνε, γιατί ατάκες που ανταλλάσσονταν μεταξύ της οικογενείας ήταν επιπέδου ελληνικού σίριαλ.
Αλλά σίγουρα άξιζε το δίωρο που της αφιέρωσες.
Από κει και περά, νομίζω ότι όποιος δεν ξέρει αγγλικά, και διαβάζει τους αγγλικούς υποτίτλους, δεν μπορεί να δει ταινία σε αυτό το φεστιβάλ, τόσο εκτός πλάνου που είναι οι ελληνικοί. Και να τον μονό αυτό η μαλάκια των διοργανωτών.
Κουβάλησαν τον άνθρωπο από την Ιαπωνία, (τον Toyonda) και δεν μπορούσαν να βρουν κάποιον να ξέρει σωστά γιαπωνέζικα για να συνεννοηθούμε. Οι ερωτο-απαντήσεις μετά την ταινία, θύμιζαν θέατρο του παραλόγου. Απαράδεκτη κατάσταση. Αφού όταν τελείωσε η ταινία έγραψε στο πανί based on novel …. Και τον ρώτησαν αν έχει αλλάξει στοιχειά από το βιβλίο, και η απάντηση του μεταφραστή ήταν ότι το σενάριο είναι του Τoynda και δεν υπήρχε κανένα βιβλίο.
Αει καλά.
Προχειρότατες

Anyway

Εγώ συνεχίζω την πέμπτη με little miss sunshine, και viy.

εδω το σαιτ της ταινιας για να ψυχεδελιασετε τελειως

rainboy

Paprika

H δευτερη επιλογη μου στις νυχτες πρεμιερας αποδειχτηκε πολυ καλυτερη απο την πρωτη (black kiss).

Αυτη η ταινια ηταν πραγματικα υπεροχη. Ηταν η ταινια που θελεις να μια παρασκευη στις 8 το απογευμα. Λιγο ψυχεδελικη, αρκετη διασκεδαστικη, και κυριως ευχαριστη.

Η τεταρτη ταινια ειναι του Satoshi Kon , μετα τα Perfect Blue (1997), Millennium Actress (2001) και Tokyo Godfathers (2003), την οποια ειδαμε σε δευτερη προβολη (πρεμιερα σεο φεστιβαλ βενετιας, δεκεμβη θα βγει ιαπωνια, και του χρονου το καλοκαιρι σε ευρωπη και αμερικη, με αγνωστες τις προθσεις των ελληνων διανομεων).

Η υποθεση, ειναι σε ενα κοντινο μελλον, οπου τρελογιατροι εχουν φτιαξει μοτερακια που συνδεουν δυο εγκεφαλους, και ο ενας βλεπει τα ονειρα του αλλου. Επειδη δεν τα εχουν φτιαξει και τελεια αρχιζει να γινετε χαμος, καθως μπλεκονται τα ονειρα μεταξυ τους, και μετα και με την πραγματικοτητα. Κακος προσπαθει να τα εκμεταλευτει ολα αυτα. Οι καλοι τρεχουν και δεν φτανουν.

το σεναριο δεν ειναι τιποτα τρομερο, αν και σε κραταει σε μια τσιτα καθως τα σουρεαλιστικα που συμβαινουν ειναι σαν τριπακι. αλλα το κυριο εντυπωσιακο χαρακτηριστικο της ταινιας ειναι οι απιστευτες εικονες και τα απιστευτα χρωματα.

Οταν βγαινεις χαμογελας, γιατι το ματι σου εχει περασει υπεροχα, εχει χαθει μεσα σε εναν ωκεανο χρωματων και συναισθηματων, εχει χαλαρωσει και εχει διασκεδασει.

παρτε εδω μια ιδεα, (αν και τα χρωματα δεν ειναι και πολυ καλα, η φωτογραφια πιο παν ειναι χαρακτηριστικοτερη)

Νομιζω οτι το παιζει αλλη μια φορα στον Δαναο οποτε τρεχτε. Και μην το κατεβασετε σε screener που ειναι τα μισα χρωματα, θα χασετε την μιση ταινια.

Και θα συνεχισω την δευτερα, με την τριτη και τελευταια, γιαπωνεζικη ταινια που θα δω στο φεστιβαλ το Hanging Garden.

rainboy

Βlack Kiss( Shinkuronishiti)- Θελω να γινω σαν αμερικανος)

Χτες λοιπον πηγα λοιπον στην πρωτη ταινια στις νυχτες πρεμιερας για φετος. Black Kiss την ελεγε το προγραμμα, και Shinkuronishiti ειναι ο πραγματικος της τιτλος.
Την εχει σκηνοθετησει ο Makoto Tezka, γιος του Osamu Tezuka (πολυ επιτυχημενος manga δημιουργος).

Αυτος λοιπον αποφασισε να σκηνοθετησε μια ταινια με μια πρωτοτυπια στο σεναριο. Ο δολοφονος ειναι "καλλιτεχης" και κανει εργα τα θυματα. (ή τουλαχιστον ετσι λεει το δελτιο του φεστιβαλ). Γιατι αυτη ειναι μονο η μιση αληθεια. Η υπολοιποι ειναι οτι ο δολοφονος ειναι ενα τερας που δεν καταλαβαινεις καθολου πως λειτουργει, γιατι ειναι ετσι, πια τα κινητρα του, και ποια η προελευση του.

Κριμα γιατι η ταινια τα πρωτα 90 λεπτα ειναι καλογυρισμενη, με φοβερη ατμοσφαιρα, με πολλες ανατροπς, και σε κραταει στην τσιτα.

Και οταν ερθει η ωρα να αποκαλυφθει ο δολοφονος, σκαει ενα τερατακι, που κανει κατι επικες (και καλα) μαχες και τελικα σκοτωνεται, και σενα σε πια νευρικο γελιο, γιατι περιμενες κατι πιο εντυπωσιακο, πιο πολυπλοκο, ή τουλαχιστον αν καταλαβεις τι ηταν αυτο.

Αυτο ειναι το κακο με τον τυπο λοιπον. Ενω ξεκινησε να γυρναει μια ταινια που θα μπορουσε να μπει στο παλμαρε των ταινιων τρομου απο την Απω Ανατολη, αυτος αποφασισε αν γινει σαν αμερικανος, και να γυρισει μερικες σκηνες σε στυλ αμερικανικης περιπετειας, να βαλει ενα τερας σε στυλ X-Men που γενικα δεν κολλαγε με το κλιμα, ενω το μονο ξεχασε ειναι αν βαλει τους μπατσους να τρωνε ντονατς.

Κριμα κριμα κριμα.

Αλλη μια ταινια που θα μπορουσε αλλα...

Και το κακο ειναι οτι ο τυπος κερδισε βραβεια σε φεστιβαλ, αρα θα πιστεψει οτι ειναι επιτυχημενο αυτο και θα συνεχισει στο ιδιο στυλ (φυσικα μας επεισε για αυτο και η αλλα holywood τελευταια σκηνη, που προετοιμαζει το sequel).

σημερα λοιπον η συνεχεια παλι με ιαπωνια, και manga αυτη την φορα. Παπρικα στις 8.

τα λεμε στην σταδιου

rainboy

δεκα λεπτα αργοτερα - το τσελλο

10 minutes older- the cello.
Ο πρωτοτυπος τιτλος περιγραφει ποly καλυτερα το τι πραγματευται η ταινια.
Οκτώ σκηνοθέτες, μετρ του παγκόσμιου κινηματογράφου, ενώνουν τις
δυνάμεις τους σε ένα φιλμ -το οποίο έρχεται να συμπληρώσει το "Δέκα
Λεπτά Αργότερα, Η Τρομπέτα"- εστιάζοντας α στο ζήτημα του
χρόνου. Στηριζόμενη στο ιντερλούδιο του τσέλο, η ταινία παρουσιάζει
μία παράμετρο από τον κάθε σκηνοθέτη: Καμία τελική καταγραφή δεν
μπορεί να είναι λιγότερη ή περισσότερη των δέκα λεπτών. Η αρχή
γίνεται με την ιστορία του Bernardo Berolucci, η οποία παρουσιάζει
μία ινδιάνικη παραβολή σχετικά με την έλλειψη αντοχής ενός μέντορα.
Στην είσοδο του ο Mike Figgis συνεχίζει με την πειραματική και
πρωτοποριακή δομή στο Timecode, παρομοίως ο Jean Luc Godard
χρησιμοποιεί το χρόνο που του παραχωρείται για να παρουσιάσει μία
σειρά από clips για τη νεότητα το θάνατο και την αγάπη. 'Αλλη μία μη
αφηγηματική είσοδο του Volker Schlodorff παρουσιάζει μία σειρά από
εικόνες σχετικά με το ρατσισμό. Η Claire Dennis εστιάζει σε μία
φιλοσοφική συζήτηση για το χρόνο ανάμεσα σε ένα δάσκαλο και το
μαθητή του κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τραίνο. Ο Jiri Menzel
διερευνά τεκμηριωμένα την επίπτωση του χρόνου στον Τσέχο ηθοποιό
R.Hrusinsky. Στο ίσως πιο αφηγηματικό φιλμ "Addicted to the Stars"ο
σκηνοθέτης M.Radford προσφέρει την οπτική ενός αστροναύτη ο οποίος
επιστρέφοντας στη γη ανακαλύπτει ότι ο γιος του μεγάλωσε
περισσότερο απ’ ότι ο ίδιος.

Και εδω κολλαει η πρωτη αποροια. Οι ταινιες αυτς γυριστηκαν το 2002, και ηρθαν στην ελλαδα το 2006. Και οχι οτι υπαρχουν πολλες χωρες που παιζονται σε σινεμα αυτες οι ταινιες. Αρα γιατι;;;
Οποιοσδηποτε θα μπορουσε αν τις ειχα αγορασει σε dvd και να τις ειχε δει δεκαδες φορες αυτα τα 4 χρονια.
ενταξει καταλαβαινω οτι οι μικρου μηκους δεν ειναι ιδιαιτερα εμπορικες, αλλα αυτη με τοσα ονοματα δεν βρεθηκε κανεις να την προβαλει;;;;
και αντι να υπαρχουν δεκαδες σινεμα που παιζουν τα μπλοκμπαστερ και προσπαθουν να ανταγωνιστουντα μουλτιπλεξ, μισογεματα, με κατωτερα ηχοσυστηματα και χωρις φοιτητικο, δεν θα μπορουσαν να πειραματιστουν;;;
ενα απο ολα τα σινεμα της αθηνας δεν θα μπορουσε να μαζευει διαφορες μικρου μηκους και να τις δειχνει 5 φορες το μηνα με ενα κανονικο εισητριο, και τον αλλο μηνα αλλες;;;

στοιχημα οτι δνε θα επεφτε καρφιτσα. γιατι θα ειχε την γοητεια οτι ελπιζεις οπτι καποιες θα ειναι καλε ςαπο ολες. Παντα γεματο θα ηταν.

τελως παντων ας γυρισουμε στην ταινια που ξεκιναει με την ιστορια:

Bernardo Bertolucci "Histoire d'eaux"

Αυτο το φιλμ βασιζεται σε μια ινδικη παραβολη, στην οποια η ζωη ενος νεαρου "ξεκιναει" οταν συναντα ενα γεροντα που του ζητα νερο, και πηγαινοντας να το φερει, συναντα την γυναικα της ζωης του. Χρονια αργοτερα περνωντας απο το ιδιο σημειο ξανα βρισκει το γεροντα, που τον ρωταει γιατι αργησε και οτι διψαει.

προφανως η παραβολη θελει να πει κατι του στυλ να μην αφηνουμε ανοιχτους λογαριασμος πισω μας (παροτι καποιος γνωστης της ιδνουιστικης φιλοσοφιας θα μπορουσ ενα το διατυπωσει καλυτερα.

αλλα το ενδιαφερον δεν ειναι η παραβολη, αλλα η μεταφορα στην ιταλια του σημερα, οπου ο νεαρος ειναι ινδος, που περναει "παρανομα¨τασυνορα, βρισκει τον γερο, συνανταει μια ιταλιδα, παντρευονται, δειχνει ακρετες κομβικες στιγμες της ζωης του. και τελικα ξαναβρισκει τον γεροντα.

μου αρεσε αρκετα γιατι εδειχνε με ενα τροπο την ροη του χρονου, με μια απιστευτη ομαλατητο, η οποια τελικα σε υπεβαλλε σε μια σειρα απο σκεψεισ σε σχση με το θεμα της ταιναις (τον χρονο ειπαμε ντε), χωρις να σου δειξει τιποτα σχετικο.

στην συνεχεια περναμε στο:

Mike Figgis "Σχετικά με το χρόνο 2"

«Το δικό μου δεκάλεπτο φιλμ πραγματεύεται την ασυνέχεια της
μνήμης». Χρησιμοποιώντας οθόνη χωρισμένη σε τεταρτημόρια η ταινία
διερευνά το παρελθόν και το μέλλον μέσα από το παρόν. Λεει ο σκηνοθετης, και παροτι μπορει να εχει δικιο, γινετε γρηγορα πολυ "ζαλιστικο¨" να το παρακολουθεις σε 4 οθονες, και τελικα δεν μπορεις αν το παρακολουθησεις. βεβαια οπως δηλωνει και ο ιδιος σκοπος του ειναι αυτο το χαος. αλλα ενταξει τελικα δεν βγαζεις και κατι

οποτε προχαραμε στο γρηγορα

Jiri Menzel "Μια Στιγμή"

O Jiri Menzel φτιάχνει ένα φιλμ το οποίο αντιπαραβάλει
καθημερινές στιγμές της ζωής ενός διάσημου σταρ παλαιών ταινιών με
σκηνές από τις ταινίες στις οποίες έλαβε μέρος.Είναι μία μελέτη για τη φυσιολογική γήρανση ενός ατόμου και την
ιστορία του σινεμά, η ιστορία ενός ατόμου το οποίο χάνει συνεχώς τη
δική του ταυτότητα καθώς παίζει διαφορετικούς χαρακτήρες στο
σινεμά. Η ανάμιξη της κοσμικότητας, του παρόντος με καυστικές
συνδέσεις από τις παλιές ταινίες , εξερευνά με πλήρη εκκεντρικότητα
και το χιούμορ του menzel που ξετρελαίνει , το οποίο και έχει
επιδείξει τόσο λαμπερά σε όλες τις ταινίες του. Πραγματικα η πρωτη συγκλονιστικη-αποκαλυπτικη στιγμη της ταινιας.

Istvan Szabo "Δέκα Λεπτά Αργότερα"

Μία γυναίκα ετοιμάζει ένα γιορτινό τραπέζι σε ένα σπίτι
μεσοαστικό, τοποθετώντας μία τούρτα γενεθλίων δίπλα στα κεριά. Μέσα
σε δέκα λεπτά η ζωή της αλλάζει ολοκληρωτικά. Δέκα λεπτά αργότερα
κατηγορείται για απόπειρα δολοφονίας. Είχε μόλις τραυματίσει με
μαχαίρι τον μεθυστικα σύζυγο της. αυτο το φιλμακι ηταν τυπικο. δεν ειναι ειχε κατι ασχημο, αλλα δεν ειχε και κατι για να το θυμασαι. οποτε

ΚΑΤ!!!!! διαλειμα ιντερμισιον

Clair Dennis "Vers Nancy"

Συνεχεια με το φιλόσοφοο Jean Luc Nancy και μία μαθήτρια του τη Ana Samardzija
να συνομιλούν κατά τη διάρκεια μίας βόλτας με το τραίνο. Η 'Αννα δεν
είναι Γαλλίδα αλλά ζει στο Στρασβούργο , την πόλη στην οποία
διδάσκει ο Jean Luc.

Πραγματικα υστερα απο το διαλειμα οι ψευδοφιλοσοφικοι διαλοσοι σου πεφτουν αποτομα, και μεχρι να το πιασεις εχει περασει το μισο φιλμακι. Βεβαια και αυτο μπορεις να πεις οτι ειναι ενας υπαινιγμος για τον χρονο.

αλλο αυτο σιγουρα θα το εχω ξεχασει πολυ συντομα

καθως ακολουθησαν τα 3 καλυτερα

Volker Schlondorff "The Enlightenment"

Ένας ηλικιωμένος άνδρας βρίσκεται σε μία βάρκα. Ένα αγόρι πετά
πέτρες στην παραλία. Μία έγκυος κοπέλα επισκέπτεται την οικογένειά
της στο κάμπινγκ για να τους συστήσει τον Αφρικανό φύλο της.

Τι ώρα ακριβώς είναι? Ποιος μπορεί να το εξηγήσει? Ποιος μπορεί
να ξεκαθαρίσει ακόμη και τις σκέψεις του με οποιοδήποτε τρόπο; Και
ακόμη τι είναι πιο οικείο και πάντα παρόν εκτός από το χρόνο;

Και ολα αυτα ειδωμενα απο μια μιγα που περιτρυγιριζει την οικογενεια, την παρακολουθει και παιζει καθοσριστικο ρολο σε δυο θανατους.

Πραγματικα εδω περα η ι διασταση του χρονου συγχετε με του χωρου, και το φιλμακι ειναι πραγματικα απογειωτικο.

και συνεχιζουμε με την κορυφαια απο ολες

Michael Radford "Addicted To The Stars"

‘Ένας αστροναύτης επιστρέφει από το ταξίδι του σε
μακρινούς γαλαξίες η διάρκεια του οποίου ήταν ογδόντα έτη
φωτός. (αλλα για αυτον 10 λεπτα)

. Περικυκλωμένος από μία
πόλη η οποία έχει γίνει αφιλόξενη με το πέρασμα του χρόνου για
αυτόν. Προσπαθει να βιωσει την πολη ετσι οπως εχει γινει. και αποφασιζει να παει σπιτι του.

και εκει συμβαινει η απολυτη στιγμη.

του ανοιγει μαι γυναικα και του λεει, σημερα σας περιμενε.

και μπαινει στο σαλονι, οπου ειναι κατακοιτος ο γιος του σε ηλικα 90 βαλε. και του λεει πατερα ηξερα οτι θα γυρναγες.

Η σκηνη συγκλονιστικη. Ο ανθρωπος μπηκε στο διαστημοπλιο το 2086 με τον γιο να ειναι πιτσιρικι, και λιγες ωρες αργοτερα ειναι στο 2146 και ο γιος του ετοιμοθανατο χουφταλο (προφανως κανεις της γενιας του δεν θα ειναι ζωντανος ) και ο ιδιος ειναι ακομα 40ρης.

την ωρα που κοιταει τον γιο του, καταλαβαινεις οτι βλεπει μια ζωη μποστα του 80 χρονια, που εχασε στην κυριλεξια. τον γιο που ποτε δεν εμαθε τι εκανε σε ολοκληρη τη ζωη του,(που κρατησε 10λεπτα στο δικο συστημα).

ανατριχιαστικη σκηνη.

και να σκεφτει κανεις οτι ο τυπος μεσα σε 10λεπτα καταφερε να φτιαξει τοσο μεγαλειωδη σκηνη. (οι αλλοι σκηνοθετες θα καναν 2ωρη υπερπατραγωγη για να κατλαηξουν σε μια παρομοια, σκηνη, καιπαλι εξαιτιας του μπακαπ πουθα εχει δημιουργηθει, μπορει να βιωνε οθεατης κατι παρομοιο)

πραγματικα μοναδικο

Jan Lyc Godard "Dans Le Noir Du Temps"

Ο Jan Lyc Godard χρησιμοποιώντας το πολυσύνθετο μοντάρισμα του
βίντεο και τυπικές εικόνες ταινίας από τις πιο εφευρετικές
τελευταίες δουλειές τους και φτιάχνει δέκα μονόλεπτα φιλμ τα οποία
συνθέτουν μία πολύπλοκη και προκλητική δεκάλεπτη μελέτη του
χρόνου.

Αποσπασματα απο δικες του ταινιες αλλα και αλλων (αιζενσταιν, παζολινι) μονταροντε ετσι ωστε να απαντησουν το τελος της μνημης, του πονου, τη νιοτης, της Ιστοριας, της αιωνιοτητας, του χρονου και στο τελος του σινεμα.

Αυτο το φιλμ δεν ειανι μελετη ειναι για τον χρονο. ειναι μια λυρικη μελετη για την ανθρωποτητα. Μια φρικτη, κοφτη και ανθρωπινα απανθρωπη λυρικοτητα. Απο τα καλυτερα πραγματα που εχει κανει τα τελευταια χρονια.

Μια τελεια συνθεση.

Μαλλον δεν παιζει τιποτα αλλο της προκοπης στα σινεμα, οποτε το συνιστω ανεπιφυλικτα. και επιετεινω και αλλο τους προβληματισμους μου για τις μικρου μηκους.

rainboy

Ομορφες Αφισες, απο ενα ακομα πιο ομορφο φεστιβαλ!!!!

To Dakino Festival , διεξαγεται στο Βουκουρεστι εδω και 15 χρονια. Ειχα ακουσει για αυτο λιγα πραμματα παλιοτερα. Αλλα οταν ο crazymonkey, δημοσιευσε αυτες τις αφισες, πραγματικα ενθουσιαστηκα.

Ενα φεστιβαλ που δεν ειναι ουτε απο τα πιο "δοξασμενα" ουτε απο τα πιο "επικερδη", μπορει να κανει μια τοσο προσεκτικη δουλεια στο θεμα της αφισας. Ενταξει προφανως δεν γινεται παντου να επικρατει η ελληνικη μιζερια.

Αλλα οταν βλεπεις τοση ορεξη και φαντασια απο νεους καλλιτεχνες, δεν γινεται να μην απογοητευσαι για τα εγχωρια.δυστυχως σε τετοιες χωρες που δεν ξερεις την γλωσσα ειναι δυσκλολο να παρακολουθησεις τις ταινιες. Αλλιως θα ειχα ηδη κλεισει εισητηρια για να παω.Πραγματικα φανταζεσαι αυτες τις αφισες κολλημενες σε λεωφορεια και στασεις, σε μια χωρα αρκετα πιο φτωχη απο την ελλαδα, και δεν γινεται να μην το συγκρινεις με την αποθεωση του κιτς και της βλαχειας στην Αθηνα.

δυστυχως μα αυτα θα βολευτουμε για αλλη μια φορα.

http://rainboy.blogspot.com

YG. δεν μα αρεσει να κλεβω απο αλλους blogger, αλλα ηταν τετοιος ο ενθουσιασμος μου, που δεν μπορουσα να μην το κανω.

Sweet Sweetback's Baadasssss Song

Στις νυχτες πρεμιερας πριν 3-4 χρονια ειχα δει αυτη την υπερταινια. η ταινια αυτη θεωρητε η αρχη του Blaxploitation . εχει βγει στις αιθουσες μηνες πριν απο το Shaft, αλλα μπορεις να πεις οτι ειναι μια ταινια, πολυ πιο κοντρα στην μαυρη πραγματικοτητα. δειχνει πολυ περισοτερη παρακμη , σαπια κοινωνια κτλ.

πρωτου πεσουν οι τιτλοι της αρχης βλεπεις ενα 7χρονο παιδακι (τον Sweet Sweetback με το μεγαλο πουλακι) να πηδαει μαι 40ρα λευκη. αργοτερα μεσα στην ταινια μπλεκετε σε διαφορες υποθεσεις, αντιμετωπιζει την αστυνομια κτλ, και στο τελος υπαρχει η σημαντικοτερη (επιρεασμενη απο τον ευρωπαικο κινηματογραφο της εποχης) σκηνη, στην οποια ο πρωταγωνιστης τρεχει προς την ελευθερια.

ουσιαστικα σε αυτη την ταινια εμφανιζονται ολα τα στοιχεια αυτου του ρευματος, σε μια ταινια (σε αντιθεση με τις υπολοιπες του ειδους) σχεδον ευρωπαικη. το soundtracκ φυσικαε ειναι τιγκα soul-funk. μια ταινια σταθμος, που με τα χρονια εχει ξεχαστει.

ψαχνω μηνες να βρω την ταινια ή το soundtrack στο ιντερνετ σε τορεντς κτλ (οχι προς αγορα) και δεν τα βρισκω πουθενα. αν καποιος εχει καμια ιδεα, ας επικοινωνησει. ή αν παλι δεν εχεις ιδεα, ψαξε και εσυ να την δεις. ειναι πραγματικα μεσα στις 20 καλυτερες ταινιες που εχω δει.

διαβασε και εδω

rainboy

V for Vendetta

“Remember, remember the 5th of November”

Πίσω στη αρχές της δεκαετίας του 1980 κυκλοφορούσε στην Αγγλία ένα περιοδικό με κόμικς που λεγόταν Warrior. Ανάμεσα στα πιο δημοφιλή του στριπ, ήταν και το V for Vendetta, το οποίο το έγραφε, πολύ νέος ακόμα Alan Moore. Αυτός, λίγο καιρό πριν «είχε φάει τα μούτρα του», όταν προτείνε αυτή την ιστορία στην DC, οπού του είπαν ότι δεν πρόκειται κάνεις να θέλει για ηρώα έναν transsexual αναρχικό. Τότε λοιπόν βρήκε και αυτός στέγη στην Αγγλία, οπού άλλαξε πολλά στοιχειά της ιστορίας έτσι ώστε να ταιριάζουν με το αγγλικό ύφος. Το Warrior όμως χρεοκόπησε στο 25 τεύχος, και έτσι η DC, που πλέον είχε δει την τεραστία επιτυχία της ιστορίας βρέθηκε εκεί για να πάρει τα δικαιώματα και να επανεκδώσει από την αρχή το κόμικς, και συνεχίζοντας και άλλο την Ιστορία.
Γιατί τόσο αμφισβητούμενο αυτό το κόμικς; Γιατί ξεφεύγει παρά πολύ από τα πρότυπα των υπερωικών κόμικς. Δεν υπάρχουν σαφείς διαχωρισμοί για το αν ο ήρωας είναι καλός ή κακός, τρελός ή λογικός. Αυτό βεβαία αλλάζει αρκετά στην ταινία καθώς, είναι με τέτοια σαφήνεια τοποθετημένα τα γεγονότα, που δεν αμφιβάλεις καθόλου, με το αν έχει δίκιο ή άδικο, και έτσι χάνεται ως ένα βαθμό η μαγεία του κόμικς. Και σίγουρα μας κάνει να απορούμε πως από τα δεκάδες πιο επιτυχημένα κόμικς που δεν έχουν γίνει ακόμα ταινία, διάλεξαν κάτι τόσο αμφισβητούμενο (για τα δικά τους δεδομένα). Και μάλιστα το αναπροσάρμοσαν, έτσι ώστε να ταιριάζει περισσότερο με τους «φόβους» της εποχής μας. Στο κόμικς η ιστορία ήταν τοποθετημένη στο κοντινό μέλλον (για τότε) και η κυρία εμμονή είναι οι οργουελλιανες καταστάσεις παρακολούθησης. Αντιθέτως στην ταινία, μπαίνουν αρκετά πιο έντονα οι φοβίες για βιολογικούς πολέμους κτλ.
Η ταινία γενικά είναι καλογυρισμένη, και στα τεχνικά μέρη δεν ξεφεύγει από τα πρότυπα των αναλογών ταινιών, των τελευταίων χρονών. Ενδιαφέρον πάντως ήταν, ότι κράτησε το αφηγηματικό στυλ του κομικ, οπού βλέπουμε την ιστορία να εξελίσσετε μέσα από τα ματιά των «δευτεραγωνιστών». Η Natalie Portman, μας μάγεψε για άλλη μια φορά.
Από κει και πέρα η ιδιαιτερότητα της ταινίας είναι η εκπληκτική ιστορία (που προφανώς οφείλετε στο εξαίσιο κομικ). Αυτήν σίγουρα αν την αναλύσουμε πολιτικά, θα δούμε ότι μπάζει από παντού,, και είναι οριακά παιδικός ο τρόπος που βάζει τα ζητήματα. Αλλά ακόμα και έτσι το πώς μπορεί να γίνεται κομμάτι της λαϊκής παράδοσης ο μύθος ενός αναρχικού μασκοφόρου εκδικητή (ή όχι μονό ενός), ή η ευχαρίστηση που σου δίνει για μια φορά να βλέπεις μια ιστορία από την ανάποδη (εκεί οπού κακοί δεν είναι οι Βιετκονγκ, ή οι Μουσουλμάνοι κτλ), είναι πράγματα που σε κάνουν να βγαίνεις από την σκοτεινή αίθουσα με πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση από ότι σε οποία άλλη περιπέτεια έχεις δει τα τελευταία χρονιά. Πως να το κάνουμε πάντα θα ενθουσιαζόμαστε όταν βλέπουμε μια φασιστική κυβέρνηση να καταρρέει από τον ίδιο τον λαό (έστω και τόσο απλοϊκά όσο δείχνει η ταινία).
Σίγουρα αυτή την βδομάδα , σε σχέση με το Βασικό Ενιστικό 2 και την Λάσου, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο που να πρέπει να δεις στο σίτεμα.

Και έτσι για το τέλος, γιατί η σίγουρα η απορία που θα έχουν οι περσότεροι θα είναι τι έγινε στις 5 Νοέμβρη, τι ήταν η πρώτη σκηνή της ταινίας, και τι είναι αυτή η μάσκα.
Το 1605, έγινε μια στάση στην Αγγλία, γνωστή ως η συνομωσία της πυρίτιδας (Gunpowder Plot) από τους καθολικούς, που αντιδρούσαν στο ότι ο Βασιλιάς James I , ήταν Προτεστάντης, και καταργούταν σιγά ο καθολικισμός. Τα προηγούμενα χρονιά έκαναν διαφορές αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας του βασιλιά . Η τελευταία ήταν αυτή, και είχαν σκοπό να σκοτώσουν τον βασιλιά και όλους τους προτεστάντες αριστοκράτες, ανατινάζοντας το κοινοβούλιο. Τελικά απέτυχαν, και σε πολλές χώρες, γιορτάζουν με πυροτεχνήματα την 5 Νοέμβρη, ως την νίκη των προτεσταντών επί του καθολικισμού. Ο Guy Fawkes ήταν αυτός που είχε αναλάβει το στρατιωτικό μέρος της επιχείρησης. Στις 5 Νοέμβρη συνηθίζουν σε πολλές πόλεις να καινέ ή να κρεμάνε ομοίωμα του.
Τελικά η αυτή η νύχτα έμεινε στην παράδοση με αυτό το ποιητάκοι. (την αρχή τραγουδάει ο John Lennon στο Remember και μετά ακούγεται μια έκρηξη)



Remember, remember the fifth of November,
gunpowder, treason and plot,
I see no reason why gunpowder treason
should ever be forgot.
Guy Fawkes, Guy Fawkes,
'twas his intent
to blow up the King and the Parliament.
Three score barrels of powder below,
Poor old England to overthrow:
By God's providence he was catch'd
With a dark lantern and burning match.
Holloa boys, holloa boys, make the bells ring.
Holloa boys, holloa boys, God save the King!
Hip hip hoorah!
A penny loaf to feed the Pope.
A farthing o' cheese to choke him.
A pint of beer to rinse it down.
A faggot of sticks to burn him.
Burn him in a tub of tar.
Burn him like a blazing star.
Burn his body from his head.
Then we'll say ol' Pope is dead.
Hip hip hoorah!
Hip hip hoorah!

rainboy

Κρυμμένος (Caché)

Κάποιος σε παρακολουθεί.
Σε τρομοκρατεί.
Ποιος είναι;
Φαντάσματα από το παρελθόν;
Ή μήπως και από το παρόν;
Στην καινούργια ταινία του Michel Haneke, οφείλω να ομολογήσω ότι η υπόθεση με ιντριγκαρε, ώστε να φτάσω έως το ταμείο του σινεμα. Γενικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον ότι έχει αρχίσει ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος να ασχολειται με τέτοια, ας πούμε «μεταμοντέρνα» θέματα. Μπορεί ως το πρόσφατο παρελθόν, να ήταν το γήπεδο τέως μεγάλων εταιριών, πραγματικά όμως μπορούν χωρίς «εξωφρενικά» εφε να γυριστούν ταινίες που να καταπιάνονται με τα προβλήματα που δημιουργεί η σύγχρονη τεχνολογία.
Βεβαία η ταινία του Χανεκε, δεν ήταν ακριβώς αυτό. Ουσιαστικά , βλέπουμε την διαταραχή της «αστικής» γαληνής, μέσα από την παρακολούθηση. Πριν λίγους μήνες είδαμε το «οι μέρες της αφθονίας είναι μετρημένες», μια ταινία που αυτή η διαταραχή γινόταν αυτοσκοπός, μιας παρέας, που την προκαλούσε επειδή την είχε «θεωρητικοποιήσει». Εδώ έχουμε να κάνουμε με την αντίστροφη εκδοχή. Πως βιώνετε αυτοί οι διαταραχή από τα …. «θύματα». Αλλά στην πραγματικότητα (αν μπορούμε να τους ορίσουμε με σαφήνεια), οι οροί αντιστρέφονται, και πρωταγωνιστής με την καταπατημένη πρωσική ζωή, εμφανίζετε ως ο πραγματικός θύτης. Όχι εν γνώσει του, αλλα από τις ίδιες τις δικές του πράξεις, με τις οποίες «άνοιξε ο ασκός του Αιόλου». Μια αλυσίδα γεγονότων, που ξεκινώντας στα παιδικά του χρονια, φτάνουν, δεκαετίες αργότερα, να του δημιουργούν αδιέξοδα. Βεβαία πολλές καταστάσεις μπορεί να φαντάζουν «υπερβολικές», αλλα ξεδιπλώνετε με ενδιαφέρον τρόπο, οι χαρακτήρες, που ως ένα βαθμό, τις «δικαιολογούν». Βεβαία ο «παλιομοδίτικος» τρόπος, με τον οποίο αναδύεται η μοίρα μέσα στην ζωή των ανθρώπων, το πως εμφανίζονται οι αξεπέραστοι τοίχοι που αυτή δημιουργεί, και έλλειψη ανθρωπίνων δυνάμεων που να μπουν να τους σπανέ, ή έστω η εμφάνιση «από μηχανής θεών», δίνει μια τεραστία αίσθηση σαδισμού. Σαδισμού όχι μονό για τους εγκλωβισμένους πρωταγωνιστές, αλλα και για τους θεατές της ταινίας οι οποίοι ειδικά στο «μεγαλειώδες» φινάλε, στο οποίο απορούν αν τους ξεγέλασαν, και μετα τους τίτλους τέλους θα συνεχιστεί η ταινία. Κάτι τέτοιες στιγμές απορείς. Μα βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάνες το 2005;

rainboy