p 18 - a great band to discover

video : mi rumba? ca va! απο live, η εικόνα δεν είναι η καλύτερη δυνατή αλλά καταλαβαινείς την δυναμική αυτής της μπάντας.




ο Tom Darnal (keyboard στους Mano Negra), έζησε 3 χρόνια στην Κούβα, οπού ετοίμασε το project P18, ανακατευόντας την κουβανέζικη μουσική με beats, από hip hop μέχρι electronica. Στην συνέχεια γύρισε στο Παρίση, που εγίνε αρκέτα γνώστη η προσπάθεια του, καθώς οι γραμμές της κουβανεζίκης μουσικής, και κυριώς τα ρυθμικά μέρη και τα περασμάτα του πιάνου, έδεσαν με το drum n bass, και δημιουργήσαν ένα απο πιο φρέσκα και uplifting μίγματα , που μπορεί κανείς να βρεί στις μέρες μας.

La verdolaga σε πιό χαλαρούς ρυθμούς αλλά πολύ καλό.

Night On Earth (the band not the movie)

Οι ελληνικές μπάντες συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν. Μόλις χτες έπεσε στα χέρια μου ο πρώτος δίσκος των Night On Earth, ο οποίος είναι ένα πραγματικό ταξίδι. this is not a soundtrack.this is the film. Λένε οι ίδιοι, και μάλλον έχουν δίκιο. Από τον τίτλο του συγκροτήματος αμέσως το μυαλό μου τρέχει στην σπονδυλωτή ομώνυμη ταινία του Jarmoush, αλλά η μουσική τους εκτός από εναλλακτική του Tom Waits επένδυση σε ταινίες του, μάλλον έχει πολλά περισσότερα να πεί.
Ο Δίσκος έχει δυο μέρη το stage (που είναι ζωντανά ηχογραφημένο) radio (γραμμένο σε στούντιο). Και τα δυο μέρη αποτελούνται από λίγα μεγαλής διαρκείας πειραματικά κομμάτια, που στο μεγαλύτερο μέρος του σε καθηλώνουν. Η μουσική τους δύσκολα παίρνει τίτλο είδους, και μάλλον ο γενικευμένος avant-gaurde πειραματισμός θα την περίεγραφε καλύτερα. Μάλλον τα κομμάτια από το live δισκάκι είναι ένα σκαλοπατάκι πιο πάνω, γεγονός που με κάνει να ανυπομονώ να τους δω από κοντά, γιατί σίγουρα μέχρι τότε θα τα έχω λιώσει τα δυο cdakia.
Και επειδή τα παλικάρια είναι πολύ μπροστά έχουν και blog.
Aς τους εύχηθουμε να αποκτήσουν την αναγνώριση που τους αξίζει, και μέχρι τότε ας συνοδεύουν τις δικές μας δύσκολες ώρες.

rainboy

Paris Zax - Unpathe'd waters

Καιρος να προτεινω και εγώ κανενα cd με ποιο καλοκαιρινή μουσικη.
Ξεκαθαριζοντας τον σκληρο μου τις προαλλες επεσα πανω σε αυτο το διαμαντακι. Σε χαλαρους ρυθμους ανμεμειγμενα acid,hip hop, latin και σε ψιλοχαμμενες διαστασεις. Ψαχνωτας στο δικτυο δεν μπορεσα να βρω πολλες πληροφοριες, παραμονο οτι περιγραφετε το ειδος που ακουω ως abstrect hip-hop. Περισσοτερα θα βρειτε εδω, (κυιρως να ακουσετε τραγουδακια). Ολο αυτο που ακουμε ειναι το project ενός τύποθ απο την California.
Δεν ξερω πολλα παραπανω, αν σας ψηνει κατι τεοτιο για τις χαμενες ωρες του καλοκαιριο θα το βρειτε σιγουρα στο soulseek.
Και συνοδεψτε το με  caipiraki (η συνταγη σε επομενο post).

rainboy

Fermin Muguruza

Πολλοί, ειδικά στην χώρα μας, τον έχουν χαρακτηρίσει σαν το Βάσκο Manu Chao, και παρότι η διαδρομή τους έχει μερικά κοινά στοιχειά, ο Fermin έχει μια πολύ πιο περιπλοκή και περιπετειώδη πορεία τόσο μουσικά όσο και πολιτικά, η οποία με δυσκολία μπορεί να χωρέσει σε αυτό το άρθρο.

Η διαδρομή…

Ο μύθος ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν ο Muguruza είδε μια συναυλία των Clash και αποφάσισε να παίξει πανκ, σχηματίζοντας μαζί με τον αδελφό του τους Kortatu. Παρότι έφεραν την ταμπέλα του ska-punk, οι Kortatu ισορρόπησαν ανάμεσα σε αρκετά μουσικά είδη και αποτέλεσαν την προμετωπίδα του ρεύματος Rock Radikal Vasco (ή RRV), το οποίο στην περίοδο αυτής της δεκαετίας αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της βασκικής αριστεράς, που στα πρώτα μετά-φρανκικά χρονιά και μετά τις αρχικές παραχωρήσεις αυτονομίας από το Ισπανικό Κράτος, πάλευε για την κατοχύρωση μεγαλύτερης ακόμα ανεξαρτησίας και για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του βασκικού έθνους. Την περίοδο εκείνη το συγκρότημα βρέθηκε στη δίνη των γεγονότων, όταν ο Joseba Sarrionaindia (Βάσκος συγγραφέας, ποιητής και μέλος της ΕΤΑ) δραπέτευσε κατά την διάρκεια μιας συναυλίας τους στη φυλακή που βρισκόταν κρατούμενος, και οι Kortatu κατηγορήθηκαν ότι είχαν συμμετάσχει στο σχέδιο της δραπέτευσης. Μετά από αυτό το περιστατικό συνέθεσαν το πιο γνωστό τραγούδι τους το Sarri Sarri, το οποίο αφορούσε αυτή τους την περιπέτεια, το οποίο όμως ήταν στην πραγματικότητα ήταν διασκευή του Chatty Chatty των Toots and The Maytals. Επίσης, αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα με τη λογοκρισία, κυρίως όταν θέλησαν να κάνουν εξώφυλλο σε δίσκο τους το βασιλιά Juan Carlos σαν μεταλλαγμένο ρομπότ.

Ο μύθος συνεχίζεται με παρόμοιο τρόπο, αφού λέγεται ότι όταν η μπάντα είδε μια συναυλία των Public Enemy στο Παρίσι, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αποφάσισε να παίξει hip-hop, επιστρέφοντας το 1990 με το όνομα Negu Gorriak (στα βασκικά σημαίνει Κόκκινος Χειμώνας), με το οποίο, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, κυκλοφόρησε 4 δίσκους, με κορυφαίο το Borreroak Baditu Milaka Aurpegi.

Ο Fermin στις μέρες μας

Την τελευταία δεκαετία ο Fermin Muguruza έχει ακολουθήσει την προσωπική του διαδρομή, η οποία, μουσικά, είναι και η πιο ενδιαφέρουσα. Στους 4 δίσκους που έχει κυκλοφορήσει αυτά τα χρονιά, και στις πολλές συνεργασίες του (Αmparanoya, Manu Chao, Dot και την αφρόκρεμα της Τζαμαϊκανής σκηνής), αναδεικνύεται η μουσική του μεγαλοφυΐα, αφού δε διστάζει να ανακατεύει μια σειρά από είδη (από dub και jungle μέχρι reggae punk αλλά και παραδοσιακά βασκικά όργανα) με εκπληκτικά αποτελέσματα. Ταυτόχρονα οι στίχοι των τραγουδιών ξεφεύγουν και από τα ζητήματα του βασκικού κινήματος, και αναφέρονται σε μια σειρά από γεγονότα των τελευταίων χρονών (από την σύλληψη Οτσαλάν και την δεύτερη Ιντιφάντα μέχρι το αντάρτικο στο Νεπάλ), ενώ την ίδια ώρα, μια σειρά από τραγούδια είναι επηρεασμένα από την παγκόσμια προοδευτική πολιτισμική κληρονομιά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το τραγούδι Itaca Berriro στο οποίο το ποίημα του Καβάφη «Ιθάκη» γίνεται σύμβολο για τον αγώνα της ανεξαρτησίας, ή η μελοποίηση ποιημάτων του Μπρεχτ, του Χικμέτ και άλλων στα βασκικά. Ανάμεσα σε αυτούς τους δίσκους βρίσκεται το 99 FM Dub Manifest του 1999, στο οποίο φαίνεται με τον πιο καθαρό τρόπο αυτή ανάμειξη των στυλ, το In-komunikazioa, αλλά και το περσινό Euskal Herria Jamaika Clash, τα οποία είναι ηχογραφημένα στην Jamaica (με το μουσικό στυλ να κλίνει περισσότερο προς τα εκεί), δίσκοι που όλοι πρέπει να ακούσουν. Βεβαία τα περσότερα τραγούδια του είναι στα Βασκικά, πράγμα που κάνει δύσκολη την παρακολούθηση των στίχων, αλλά ο Fermin έχει φροντίσει και για αυτό, αφού τόσο στα βιβλιαράκια που συνοδεύουν τα cd και στο site του (www.muguruzafm.com), οι στίχοι είναι γραμμένοι σε τέσσερις γλώσσες (βασκικά, ισπανικά, γαλλικά και αγγλικά).

Η πολιτική του δράση

Βεβαία όλα αυτά τα χρονιά η πολιτική του στράτευση όχι μονό δεν υποχώρησε, αλλά αντίθετα με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο δραστήριος. Στις ευρωεκλογές του 1999 ήταν υποψήφιος του Herri Batasuna, κάτι που άλλωστε του δημιούργησε πολλά προβλήματα τα επόμενα χρονιά, με ανακρίσεις, αλλά και απαγόρευση εισόδου σε μερικές χώρες! Ο ίδιος βεβαία δηλώνει ότι δεν έχει καμία σχέση με την ΕΤΑ, και ότι επιθυμία είναι η ανεξαρτησία και ο σοσιαλισμός στο τόπο του. Παράλληλα, όλα τα τελευταία χρόνια υπήρξε δραστήριος στα ραντεβού του κινήματος σε όλο το κόσμο, χωρίς να χάνει ποτέ ευκαιρία να καταδικάσει τον ιμπεριαλισμό και τις ΗΠΑ και να μιλήσει για το διαφορετικό κόσμο για τον οποίο παλεύει…

To παραπάνω κείμενο έχει δημοσιευτει στο περιοδικο "Εκ Νέου" Τεύχος 2.

Ιθάκη (Κάπου στην Χώρα των Βάσκων)

Τον Νοεμβρη οτan ημουν στην Βαρκελωνη, χαζευα τα cd's που υπηρχαν στο σπιτι που με φιλοξενουσε. Ανοιγωντας το βιβλιαρακι του Dub Manifest του Fermin Muguruza, βλεπω σε μια φωτογραφια τον Καβαφη (την κλασσικη πρωσοπογραφια που τον εχοyμε συνδεσει), και την Έλλη Λαμπετη. Φυσικα σκαλωνω, κι κοιταζω να δω τι λεει. Ευτυχως δεν ηταν μονο στα Βασκικα το κειμενο αλλα σε 4 γλωσσες (βασκικα, καστεγιανικα, αγγλικα, γαλλικα), και διαβαζω;

I believed to hear Marlène
Dietrich, sensitive
In film “the woman and the puppet”
It was however about Eli Lambetti which recited:
“Guard always in memory, Ithaque
But absolutely the way… “of Kavafis does not force.
I included/understood the significances from acquired wisdom of them:
I have a great lapse of time to sail
among the charts of your face.

Marlen Dietrich zela ustez, will sentibera
“Deabrua emakumezkoa da” filmean
Eli Lambeti Zen berriz, hitzaldia
Beti atxeki Itaka, zeure buruan
Baina ez bortxatu bidaia, Kavafis-ena
Ulertu nuen jakituriaz, esanahiak
Denbora-bitarte handian, badudala
Zure musuaren mapak, nabiga ditzadan
ITAKA, BERRIRO HELMUGATZAT
BIDEA ETA BIDAIA, LUZEA IZAN DADILA
ITHAQUE AGAIN LIKE DESTINY
THAT THE VOYAGE AND THE ROAD ARE LONG

To go on another ground, another sea
To find a city different, better than this one
If it is what you said,
attention with the recommendation of Polishes,
A judgment is written for each test.
Attrappé in the cobweb
If the threat is Carthage, I will link myself with them
As well as the Subways against art
Vis-a-vis dead… the labyrinth.

Βαζωντας βεβαια να ακουσεις το κομματι Itaca Berriro (κατεβασε εδω), ακουω κατι λιγοτερο avant gaurd απο οτι περιμενω, που βασικα ακουγετε σαν ελληνικη καλοκαιρινη ποπ αρχων δεκαετιας του '90. Παρολαυτα ακουγετε η ελλη λαμπετη στο τελος να απαγγελει στα ελληνικα.
Και γενικα παροτι η μουσικη ειναι μεταξυ reggae και ska σε ολοκληρο αυτον τον εκπληκτικο δισκο, ο Muguruza παραμενει ενας απο τουσ πιο πολιτκοποιημενους καλλιτεχες των ημερων μας. Αυτο το τραγουδι δεν ειναι το καλυτερο του δισκου (που ειναι απο τους καλυτερους του), αλλα εχει μια ειδικη αξια για εμας οταν ενα ποιημα που συγκινει γενιες και γενιες στην ελλαδα, και που οριακα βαριομαστε οταν το διδασκομαστε στα ΚΝΛ του λυκειου (εμενα μου ειχε πεσει και στις πανελληνιες), γινετε σημερα συμβολο ενος αγωνα και αναβαθμιζετε στην συνειδηση των Βασκων που παλευουν για την ανεξαρτησια τους. Βεβαια δνε ειναι η πρωτη φορα. Ο Lluis Llach εχει το δισκο Viatge A Itaca που ειναι παραλλαγη του ιδιου ποιηματος στα καταλανικα, και απο την δεκαετια του 70, και των καιρο της διδακτοριας εχει γινει συμβολο του αγωνα των καταλανων, για ανεξαρτησια, οπου Ιθακη, ειναι το ανεξρτητο κρατος που οραματιζονται. Ετσι βλεπουμε πως ακομα και η τεχνες μπορουν να ενωσουν τοςυ λαους που αντιστεκονται.
Ο muguruza λοιπον εχει κανει πραμματα και θαμματα, και δεν θα αργησω αν επανελθω και με αλλα post στο κοντινο μελλον

LCD soundsystem - Sound of Silver

O δευτερος κανονικος δισκος της μπαντας απο την Νεα Υορκη που συγκλονισε τις πιστες πριν ενα χρονο.
Και υστερα απο μερικες ακροασεις, νομιζω οτι ειναι ξεπερναει τον προηγουμενο. Μπορει να παιζει ηλεκτρονικη μουσικη η μπαντα, αλλα γενικα δεν ξεφευγει εξωπραγματικους ηχους, αντιθετα το αισθανεσε πολυ καθημερινο, και δικο σου. ενταξει σε πολλα σημεια να ειναι οριακα μπαναλ η 80ιλα που αποπνεει, αλλα αυτα ειναι μαλλον εξαιρεσεις. Οι φανκυ επιροες, οι πραγματικοι πιασαρικοι ρυθμοι, αλλα και τα φωνητικα (που παροτι δεν ειναι τα καλυτερα που εχεις ακουσει, αποπνεουν μια σπανια ζεστασια για ηλεκτρονικη μουσικη) , σε κανουν να μην μπορεις να ξεκολησεις. Ο ιδιος μαλιστα περιγραφει τον ηχο του ως gay stuff. disco. bored people. a poorly executed fist-fight. sandwiches without too much meat and stuff on them. records that you used to hate but are kind of cool now that you heard them again years later at your friends house. hipster nonsense. midrange, and not so much bass-and-treble. an engine that needs the timing looked at and is running at capacity. a band. (απο την σελιδα στο myspace)
Ο δισκος ειναι διαθεσιμςο για download και θα κυκλοφιρησει σε 2 μηνες κανονικα. αλλα νομιζω οτι ηδη εχει βαλει υποψηφιοτητα για τα καλυτερα του 2007
ακουστε εδω το us vs them οχι το καλυτερο του δισκου, αλλα ενα που μου αρεσε αρκετα
μαλλον θα ελαγα οτι τωρ απου τελειωνει η 80'ς φαση, εχουμε και τις καλυτερες κυκλοφοριες αυτου του τυπου, καθως ειναι πιο ωριμες, πιο κατασταλαγμενες. οποτε ας μεινουμε σε αυτες λιγο πριν αρχισει η φαση return to 90's techno και grunge.

rainboy

ΥΓ. και στο τελος σκαει και το New York I lOve you να σε αποτελειωσει. Ενα απιστευτο κομματι που νομιζεις οτι ανηκει στις καλυτερες στιγμες της ροκ ιστοριας (καμια σχεση με μπλιμπλικια) και οριστικα συνειδοτοποιεις οτι οι ταλαντουχοι ανθρωποι, μπορουν να κανουν παρα, μα παρα πολλα πραγματα

Παραλία Στην Πόλη (Astyplaz)

Εδώ και αρκετους μήνες εχω στα χερια μου το cd και το demo των Astyplaz και ηθελα να γραψω για αυτους, αλλα δεν ειχα προλαβει. Οι Astyplaz ειναι πραγματικα ενα απο τα καλυτερα ελληνικα συγκροτηματα, που βρισκονται πολυ πιο μπροστα απο αυτα που εχουμε συνηθισει. Ο δισκος του ειναι ενα πραγματικο ηχητικο ταξιδι που θυμιζει "φτασμενους" καλλιτεχνες και οχι break through.






Το γεγονος που πληροφοροθηκα απο το myspace τους οτι καναν περιοδεια στην Αμερικη πριν απο ενα μηνα, και οτι εχουν αρχισει να αποκτουν την καταξιωση που τους αξιζει, (σορρυ ION, που κανεις τουρνε στην βραζιλια, θα γραψω και για σενα), με εκανε να αποφασισω να σας δωσω το Toybox, που ειναι το αγαπημενο απο τον δισκο. κατεβασε εδω

rainboy

Hit The Road

Keep one eye on the road
The other one fixed on the one you hold

Oι DOn Johnson Big Band πηραν το ονμα τους απο τους Κακους του ΜΑιμι, και παιζουν ενα ενδιαφερον μιγμα hip-hop, rock , jazz και πολλα ηλεκτρονικα στοιχεια. Οχι ασχημα αμα σκεφτεις οτι προκειτε για κατι (ξενερωτους;;;) Φιλανδους. ΤΟ τελευταιο τους ομωνυμο almpoum εγινε γνωστο απο το χιτακι road (κατεβασε εδω). Αλλα το (ομωνυμο, μολονοτι 3ο) δισκακι ειναι παρα πολυ καλο, και σιγουρα αξιζει να ακουστει ολοκληρο. Υποσχομαι τις επομενε μερες να ανεβασω και αλλο τραγουδακι.






περισοτερα εδω:
http://www.myspace.com/donjohnsonbigband





rainboy

Lafayette Afro Rock Band

Ενα απο τα πιο εντυπωσιακα αφρο-funk σχηματα, παρ'ολο το συντομο της καριερας τους.
Απο τα μεγαλυτερα διαμαντια των 70'ς, με δυο δισκους που περιηχαν αριστουργηματα, και εγιναν μαστ για dj's που τα σαμπλαραν κατα κορον (εχουν χρησιμοποιηθει απο τους Public Enemy μεχρι την Janet Jackson), αλλα υποτιμημενο απο τους "κοινους θνητους.
Η Band «γεννήθηκε» στο Λονγκ Αϊλαντ το 1970. Το αρχικό όνομα του συγκροτήματος ήταν «Bobby Boy Congress» και το αποτελούσαν ο Bobby Boy, Larry Jones (κιθαρίστας), ο Lafayette Hudson (μπασίστας), ο Frank Abel (πλήκτρα), οι τρομπετίστες Ronnie James Buttacavoli και Arthur Young, ο ντράμερ Ernest "Donny" Donable και ο percussionist-ας Keno Speller. Ομως η τομη στην καριερα τους ηταν η μετακομιση στο Παρισι. Οπου εγιναν πολυ της μοδας μεταξυ των μεταναστων, και επαιζαν συχνα live. Εκει ηχογραφησαν και τα Each Man Makes His Own Destiny, Soul Makossa και Malik. Στο τελευταιο υπαρχει και το Darkest Night" το οποίο ειναι η πιο γνωστη τους μελωδια, καθως μέρη με το σαξόφωνο χρηαισιμοποιουντ στο «It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back» των Public Enemy.
Καπου λιγο μετα τα μεσα των 70'ς χανονται τα ιχνη τους, χωρις θορυβωδεις χωρισμους. Παρολαυτα ειναι ενα απο τα καλυτερα κομματια που περιμενουν να τα ανακαλυψετε.
αν εχετε ευρυζωνικη συνδεση κατεβαστε και τοςυ 3 δισκους (ειδικα τους δυο τελευταιους), αν παλι θελετε να τα σκασετε στον δισκοπωλη, προτιμηστε την συλλογη Darkest Light: The Best of the Lafayette Afro Rock Band που κυκλοφορησε το 1999, οποτε λογικα θα την τσιμπησετε σε λογικη τιμη.


rainboy

C86

Αφου εχουμε πιασει τα indie το τελευταιο καιρο, ας πιασουμε και αυτο.
Το ημερολογιο δειχνει 1986. Το ΝΜΕ ειναι ηδη ενα περιοδικο, με μεγαλη ιστορια, αλλα χωρις ιδιαιτερη απηχησh στους συγχρονους νεανιες. Toτε λοιπον κυκλοφορησε αυτη την κασσετα (μαλιστα τοτε επρεπε να στειλεις ενα αποκομα στο περιοδικο, και να σου την ταχυδρομησουν, οχι ζελοφαν με σιντι). τον τιτλο τον πηρε απο τον κωδικο της (Cassete 1986). Και εμελε να σημαδεψει την βρετανικη σκηνη μεχρι της ημερες μας.

Μια σειρα απο συγκροτηματα που μετα εγιναν αρκετα γνωστα, ξεκινησαν απο αυτη την συλλογη. (με γνωστοτερους του Primal Scream) Αλλα το σημαντικο ειναι οτι ακομα και σημερα φαινετε η φρεσκαδα που αναβλυζει απο αυτη την κασετα. νεα συγκορτηματα, βασισμενα στα 60'ς , αλλα επιρεασμενα απο ολα τα ρευματα που περασαν στο ενδιαμεσο (πολλες φορες νομιζεις οτι ακους Jam σε jammαρισμα). Και τοτε βρεθηκαν στο προσκηνιο. Επισης αυτος ο χαρουμενος (οριακα ποπ σε μερικες στιγμες) ηχος , απεκτησε και ονομa twee (θεωρουνται οι belle&sebastian χαρακτηριστικοτερο παραδειγμα). Αλλα δεν ειναι λιγες φορες που αναφερεται και ως C86, μαλιστα στα 90'ς μποσουσες να διαβασεις σε δηλωσεις πολλων καλλιτεχνων για το πνευμα αυτης της κασσετας που πρεπει να κρατηθει ζωντανο κτλ.

και οντως κρατηθηκε, και αναστηθηκε , απο το indie-mp3, ενα μπλογκ απο την Αγγλια, που ασχολητε με την indie σκηνη, και ειδικοτερα με αυτο το υφος. Τα παιδια λοιπον κατσανε και επεξεργαστηκαν την κασετα, την καναν mp3 με αρκετα ικανοποητικο ηχο, και την ανεβασαν στο μπλογκ τους.. Και ετσι καπως ξαναεγινε μοδα.

Πραγματικα παντως αξιζει κανεις να την κατεβασει, γιατι σιγουρα θα βρεις διαμαντακια μεσα.

Βεβαια οπως σε καθε revival ετσι και εδω εχουμε τα ιδια προβληματα. Γεροντια να επανασυνδεονται , δισκογραφικες να ξεθαβουν ντεμο, και απουλητους δισκους, και να ξεπουλαν, επανεκδοσεις μεβιβλιαρακια και αλλα για τα θυματα.

Αλλα μην ψαρωνετε, οτι αξιζει θα το βρειτε στο μπλογκ του indie-mp3.

Ορεξη για ψαξιμο να υπαρχει και ολα γινονται


Το περιεχομενο συγκεκριμενα ηταν:

Side one

Primal Scream - Velocity Girl

The Mighty Lemon Drops - Happy Head

The Soup Dragons - Pleasantly Surprised

The Wolfhounds - Feeling So Strange Again

The Bodines - Therese

Mighty Mighty - Law

Stump - Buffalo

Bogshed - Run To The Temple

A Witness - Sharpened Sticks

The Pastels - Breaking Lines

Age of Chance - From Now On,

This Will Be Your God[edit]

Side two

The Shop Assistants - It's Up To You

Close Lobsters - Firestation Towers

Miaow - Sport Most Royal

Half Man Half Biscuit - I Hate Nerys Hughes ( From The Heart )

The Servants - Transparent

The MacKenzies - Big Jim (There's no pubs in Heaven)

bIG fLAME - New Way (Quick Wash And Brush Up With Liberation Theology)

Fuzzbox - Console Me

McCarthy - Celestial City

The Shrubs - Bullfighter's Bones

The Wedding Present - This Boy Can Wait

κατεβαστε την σε 3 Zip αρχεια απο το Rapidshare:
C86 - Part One
C86 - Part Two
C86 - Part Three
Uploaded and encoded by Tom


rainboy

yg.παντως ακομα και το κακοφτιαγμενο εξωφυλλο της κασσετας μυριζει εναν ρομαντισμο.

The Automatic - Not accepted anywhere

Monster λοιπον.

Aρκει να σε προωθησουν ως η επομενη αποκαλυψη μετα τους Kaiser chiefs για να κανεις καριερα ;;;
Αμα εισαι Ουαλος μπορει να αρκει. Αληθεια θυμαται κανεις καμια ουαλεζικη ροκ μπαντα;;; (ας γραψει comment) .

Μπορει λοιπον. Οι βρετανοι ευκολα ανακαλυψαν το νεο ταλεντο. Αλλα προφανως δεν εχουν προοπτικες να πανε και πολυ μακρια.

Ωραια η ρετρο αισθητικη, αλλα χρειαζεται να κανεις και κατι αυθεντικο.

Τα παλικαρια εκαναν στην αρχη επιτυχια το Raul. και στην συνεχεια κυκλοφορησαν αυτο το δισκακι.

Το τραγουδακι Monster ειναι απιστευτα ρετρο. Το βιντεακι και η gore αισθητικη πολυ ωραια. Και πιθανον να ειναι το μονο τραγουδακι τους που θα θυμομαστε σε λιγους μηνες. Πραγματικα θυμιζει τελειωμενη ταινια (αυτο σκεφτομουν πριν δω και αυτο το παροιμοιωδες βιντεο) και ειναι το μονο που μπορει να δειξει ενα διαφορετικο δρομο για το μελλον τους. ΠΟυ σημαινει οτι και αυτη η γενια ψαχνει το χαβαλο-cult συγκροτημα της και προς το παρον δεν φαινετε καποιος αλλος που μπορει να παιξει αυτον τον ρολο. Οχι βεβαια οτι μπορουν αυτοι. Αλλα μαλλον ειναι το μονο που μπορουν να προσπαθησουν να κανουν. (ασε που με αυτο το εξωφυλλο νομιζα οτι θα παιζουν χαβαλιαδερικο hip-hop).

Τελως παντων κατεβαστε το Monster που θα φορεθει αρκετα τους επομενους μηνες .

Παρτε για δωρακι και το By My Side.

Και μην τρελαθειτε μετα απο 20 χρονια που δεν θα μπορειτε να θυμηθειτε πως λεγαν αυτους που λεγαν το Monster.

Ουαλεζικο ροκ?

rainboy

Danielson (family) - Ships

Χριαστιανικο ροκ το 2006? (ξεκινησα με καταλληλη φραση για να μην διαβασεις το πιο κατω)

Και ομως δεν ειναι τοσο αισχρο οσο ακουγεται.
Ενταξει οι στιχοι ειναι γελιοι (αλλα δεν χρειαζεται να τους προσεξεις).
Βεβαια ειναι αντιαισθητικο ενα συγκροτημα που σκανε στην σκηνη σαν νοσοκομες (δες φωτο αριστερα).
Αλλα πριν βγαλεις συμπερασμα ακου εδω. ( did i step on your trumpet?)

Τα τραγουδια δεν ειναι απλα ευθυμα και διασκεδαστικα, αλλα καταντουν και εθιστικα (ειδικα το αποπανω).

Μου θυμισε την ευφορια που σου δημιοργει το ακουσμα ενος δισκου των Belle & Sebastian Και καπου εκει βρισκεται το μυστικο που τους ξεχωριζει απο την χλεμπα των συγκροτηματων που παιζουν Gospel. Η μουσικη τους εχει μπολιαστει με αρκετες δοσεις ψυχεδελειας. Αυτο οφειλετε στον παραγωγο Steve Albini, που εκανε παραγωγη σε αρκετες κυκλοφοριες τους, και τους "εδειξε τον ισιο δρομο".

Εκμεταλευτηκε την εκπληκτικη-φαλτσα φωνη (που θα ζηλευαν πολλα art - progressive ροκ σχηματα στα 70'ς ), και καταφερε να φτιαξει ενα αρκετ πρωτοτυπο μιγμα.

Μαλιστα προσφτα η οικογενια (ναι εινι οικογενιακο συγκροτημα) και τον Sufjan Stevens, που παιζει μπαντζο μαζι τους (οποτε προλαβαινει).

Βεβαια ολα αυτα δεν αρκουν, αμα δεν υπαρχει και ταλεντο. Το οποιο προφανως περισσευει. και αν γραφαν και κανα στιχο της προκοπης θα μπορουσαν να εχουν κανει μεγαλη επιτυχια.

Παρολαυτα μπορεις να ευχαριστηθεις να ακους αυτο τον δισκο.

και για τελος παρε και αλλο ενα τραγουδακι για να βγαλεις καλυτερα συμπερασματα (two sitting ducks (λαλει πουλι παιρνει σπυρι και η μανα το ζηλευει)

Τελικα ο χριστιανοι βρηκαν και καινουργιους τροπους να σε εθιζουν, μπας και ριξεις και κανα δι'ευχων.

Λες να μας πεισουν και για την αθωοτητα τους;

http://rainboy.blogspot.com

8mm - Songs to Love and Die

Πριν απο καμμια βδομαδα ελεγα οτι ηχογραφουν παλι οι Portishead. Λιγο αργοτερα κοιταζοντας εκεινο το ποστ, καταλαβαινα το ποσο μου εχει λειψει μια τετοια μουσικη υποκρουση σε στιγμες χαλαρωσης (και οχι μονο....).

Λιγες μερες αργοτερα ενας φιλος μου δινει το cd των 8mm.

Και παθαινω πλακα.

Αν επρεπε να βαλω ταμπελα θα ελαγα κινηματογραφικο (νοιρ) τριπ-χοπ. Πολυ ωραια μουσικη αυτο μπορεις να με σιγουρια. Μια γυναικεια φωνη να σε ταξιδευει. Να σε ντυνει και να σε γδυνει. Οριακα μπαναλ. Αλλα δεμενη με τοσο ωραια μοσυικη, που δεν σου δινει τετοια αισθηση.

Μουσικη τρυφερη, αλλα οχι φλωρικη. Ευσθητη αλλα και σκληρη.

Μουσικη τελικα γραμμενη στην Νεα Ορλεανη, λιγους μηνες μετα τον τραγικο Σεπτεμβρη.

ο Sean Beavan εκανε παραγωγες σε ροκ συγκροτηματα (μεγαλυτερη του επιτυχια οι Nine Inch Nails, και ο Marylin Manson). Εφτιαξε λοιπον ενα στουντιο στην στοιχειωμενη απο λα πεντατονικα φαντασματα Νεα Ορλεανη, ενα στουντιο, γιατι αιθανοταν την μουσικη να εχει ποτισει το χωμα σε αυτο το μερος.

Κανοντας παραγωγη στους Kill Hannah, ακουσε την Juliette Beavan, που τραγουδησε σε ενα τραγουδι. Ερωτευτηκε την φωνη της (μονο;), και αρχισε να γραφει τραγουδια για να την αναδειξει. το πρωτο τραγουδι που εγραψε ηταν το Never Enough (ακουσε το), και απο οτι φαινετε δεν τα πηγε και ασχημα.

Κλειστηκαν, λοιπον στο στουντιο στην Νεα Ορλεανη. Μυρισαν τον αερα και το χωμα. Και ηχογραφησαν αυτο τον δισκο (ποσο του ταιριαζει ο τιτλος του) .

καπου τοτε αποφασισαν να ονομασουν το εγχειρημα τους 8mm. Ενιωσαν οτι η αναπαρασταση ενος παλιου προτζεκτορα 8mm, σε ενα εγκατελειμενο δωματιο, με ενα φιλμ μισοξετυλιγμενο, δημιουργει αναποληση, ξεχασμενων μυστικων και απαγορευμενων επιθυμιων.

και επειδη θα κανει 3 βδομαδες να κυκλοφορησει ακομα δισκος παρτε αλλα δυο τραγουδακια

bones

stunning

και για επιλογο να παραθεσω το επιμυθιο της κριτικης του Jon Bates που λεει οτι "οι 8mm ειναι σαν ο David Lynch να παιζει το Sgt. Peppers"

rainboy

St. Elsewhere - Gnarls Barkley

Πως ειπες;;
Charles Barkley?
Οχι Gnarls Barkley!!!!
Καλα πρεπει να εισαι πολυ weird για να βγαλεις ετσι το σχημα σου. Ο Danger Mouse (DJ (βρισκοταν στην παραγωγη του Demon Days των Gorrilaz, και ειχε κανει και το Grey Album, μιξη του λευκου των Beatles, και του μαυρου του Jay-Z) και ο Cee-Lo (τραγουδιστης, πρωην Goodie Mob ), οταν καναν παρεα (λιωναν προφανως) φτιαχναν τα ονοματα φανταστικων ανθρωπων, συνδυαζοντας ονοματα διασημων (π.χ. Prince Gnarls ,Bob Gnarley) Ε καποια στιγμη τους κολλησε αυτο και εδεσε το γλυκο.

Το δευτερο χαρακτηριστικο ειναι η εμμονη τους να παρωδουν γνωστες ταινιες. Κλασσικη τους φωτογραφια αυτη στα αριστερα οπου κανουν την γνωστη σκηνη στο μπαρ απο το Κουρδιστο Πορτοκαλι, αλλα εμφανιστηκαν στα MTV awards σαν Star Wars, ενω εχουν κανει και φωτογραφησεις σε στυλ πολλων ακομα ταινιων.

Βεβαια αυτο που ολοι ξερετε ειναι το διαμαντακι Crazy (θυμισου το εδω) των 2,5 λεπτων, το οποιο μας πιπιλαγε τον εγκεφαλο ολο το καλοκαιρι. Πραγματικα δεν ξερω πολλους που να μην ξετρελαθηκαν με αυτοτο τραγουδι. Μαλλον γιατι ειχε μια αμεοσοτητα μια ειλικρινια, σε σχεση με τα κλασσικα chart hits, αλλα και γιατι ειχε μια ριζοσπαστικοττηα, μικρη διαρκεια, οχι και τοσο ευπεπτα μοτιβα, τα οποια ομως δημιοργουσαν σαν συνολομ ενα απιστευτο πιασαρικο κομματι. Μαλιστα προσφατα εμαθα οτι εχει sample απο ιταλικο 60's χιτ το οποιο ονομαζεται Nel Cimitero Di Tucson του Gianfranco Reverberi.

Ο υπολοιπος δισκος θα ανρωτηθει κανεις.

Ξεχαστε αυτα που ξερατε για την συγχρονη μαυρη δισκογραφια. Δισκος γεματος και χορταστικος, που δεν τον χορταινεις. Εκτος απο την επιτυχια , εχει πολλα ακομα κομματια με προσωπικοτητα. Γενικα υπαρχει μια βασικη ιδεα που διαπερνα τον δισκο και ειναι φωνητικα σε στυλ 70's soul, funky μελωδιες, και r'n'bιζοντες ρυθμοι. Αυτο βεβαια δεν οδηγει σε καμια περιπτωση σε πληξη.

Αγαπημενες μου στιγμες ειναι το ψυχοπονιαρικο, ψιλομελο, πιασσαρικο ομωνυνμο τραγουδι st.elsewhere (ακους εδω) . η διασκευη σε violent femmes (gone daddy gone ακους εδω) ειναι αυτο που κανει τους ροκαδες να κολλησουν. Αλλα ακομα υπαρχουν πολυ καλα κομματια να ακουσεις, οποτε κατεβασε ολοκληρο τον δισκο εδω (και το video του crazy) (αν το αντεχει η συνδεση σου).

rainboy

Τοξικα Αποβλητα - Κατεβασε Το!!!

Το ελληνοφωνο πανκ, παντα για μενα ειχε ενα αρωμα νοσταλγιας και ρομαντισμου. Μια θυμιση απο την εποχη που ειχαμε πρωτοφτιαξει τον σταθμο και αναμεσα στα λίγοστα πραγματα που ειχαμε να παιζουμε ηταν μια συλλογη της wipe-out με πανξ ρομανα, γενια του χαους, αγαπη πιο μακρια απο τον θανατο, αρνακια, και φυσικα αντιδραση και ολεθριο ρηγμα (ολεθρος-ρηγμα). ο ρομαντισμος προερεχεται φυσικα απο την αισθητικη εκσταση στην οποια ειναι γραμμενα τραγουιδια, με απλοικους εως και ηλιθιους στιχους κατα καιρους, τα οποια ομως δημιουργουν ορους ταυτισης μαζι τους, που πραγματικα τελικα ενθουσιαζεσαι.

Αρκετα ξεκαυλωσα με την αποψαρα μου, το ζητημα ειναι το cd των τοξικων, το οποιο απεκτησα πριν 10 μερες, οταν τα παιδια ηρθαν να παιξουν στην καταληψη του φυσικου. Και οφειλω να ομολογησω οτι δεν περιμενα να βρω το 2006 (καμια 10ετια ργοτερα απο τοτε που ακουγαμε κατα κορον τετοια μουσικη) cd με ελληνοφωνο punk που να ακουσω δευτερη φορα. Και ομως τα τοξικα μου απεδιεξαν οτι εκανα λαθος.

βεβαια απο την στιγμη που πειρα στα χερια μου το cd aki ειχα προκαταληφθει θετικα λογω του artwork το οποιο ειναι αυτο που εγω αντιλαμβανομαι ως politaclly correct αλλα οι πολυεθνικες το αντιθετο. to cd ειναι ενα μανιφεστο για την πειρατια, (πορφανως λαθος ορος) ή για το πως η μουσικη τελικα θα σωθει απο την ελευθερη διακινηση υλικου.

Χαρακτηριστικο ειναι το ομωνυμο τραγουδι το οποιο ειναι και το "χιτακι" του δισκου με την πιο προσεγμενη παραγωγη και ενορχηστρωση, με σκα στοιχεια, στο οποιο η θεση δεν ειναι απλα γαμιουντια οι πολυεθνικες, αλλα στηριξε την ανεξαρτητη μουσικη, και τον δισκοπωλη της γειτονια σου. ακουσε το εδω.

Τα υπολοιπα τραγουδακια ειναι γενικα συμπαθιτικα, οι χαβαλαδες φιλοι μου εχουν ηδη κολλησει με το "κοριτσι απο το παρισι". Αλλα πραγματικα πρεπει να βρουμε και το "παραδωσου" που ειναι η μεγαλη επιτυχια των live, αλλα βρισκεται σε προηγουμενη κυκλοφορια.

Γενικα λοιπον μια τετοια ηχογραφηση δειχνει οτι υπαρχει κοσμος που μπορει να κανει πραγματα στην ελλαδα. Και οτι πραγματικα μπορει ανεξρτητες κυκλοφοριες να σου γεμιζουν πολυ περισοτερες ωρες, και να σε διασκεδαζουν περισοτερο απο τις "επισημες".

Πραγματικα φετος το καλοκαιρι θα ακουσω περισσοτερς φορες το cd των τοξικων, απο το καινουργιο των pearl jam, οχι γιατι ειναι καλυτεροι απο τους pearl jam, αλλα γιατι ειναι πιο φρεσκο , πιο down to earth, πιο ρομαντικο, πιο καθημερινο πιο δικο μας.

Αλλα αυτη δεν ειναι και η ουσια του punkτελικα??? (θυμισου πως ξεικηνσε το punk ως αντιδραση στο δεινοσαυρικο ροκ).

Το cd to ζηταται απο τα παιδια στο toxica_apovlita@hotmail.com. (nomizv 6e)

Και οπου ακουστε να παιζουν, περαστε μια βολτα , αξιζει.

rainboy

ΥΓ(εχει κολλησει το συστημα και δεν μπορω να ανεβασω εικονες, το εξωφυλλο του δισκου, αλλα θα ξαναδοκιμσαω αργοτερα ή αυριο)

Stadium Arcadium (Red hot chili Peppers 2006)

Μερικές φορές αναρωτιέσαι μέχρι πια ηλικία μπορεί να έχει έμπνευση ένας καλλιτέχνης. Ειδικά άμα είναι κομμάτι μια νεανικής κουλτούρας (ροκ). Αλλά και μέχρι ποτέ να εξερευνάει νέα πράγματα. Και επίσης άμα φτάσει στην κορυφή, μετά τι πρέπει να κάνει;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που περνάνε από το μυαλό σου όταν ακούς συγκροτήματα σαν τους RHCP, να βγάζουν καινούργιο δίσκο.
Οι απαντήσεις, προφανώς μπορεί να ποικίλουν, αλλά σε μερικές περιπτώσεις είναι πιο επιτυχημένες από ότι σε άλλες.
Οι RHCP, αποφάσισαν να βγάλουν το 2006, μετά τις τρελές πωλήσεις των Californication και By the Way, έναν δίσκο best of με καινούργια τραγούδια.
Το αποτέλεσμα είναι να έχουν μέσα σε λίγες βδομάδες να κοντεύουν τις πωλήσεις των προηγουμένων δυο δίσκων, και να έχουν περισσότερα Νο1 από ποτέ.
Αλλά τι σημαίνει ένας δίσκος best of με καινούργια τραγούδια. Άλλο ένα σχήμα οξύμωρο που γραφώ για να σας μπερδεύω;;;;
Όχι. Σημαίνει ότι ακούς στα 2 cd, 28 τραγούδια, που σου φαίνεται ότι τα έχεις ξανακούσει, αλλά είναι καινούργια. Δεν είναι βεβαία σαν τους Placebo, που ακούς συνεχεία το ίδιο πράγμα εδώ και τρεις δίσκους. Αλλά ότι δεν προχωράνε σε καινούργιους πειραματισμούς. Αλλά θυμούνται όλους τους πειραματισμούς, από την εποχή που ατσουμπαλα αντιγράφανε τους Gang of Four, μέχρι την εποχή του Blood sugar sex magic, αλλά και τις πρόσφατες επιτυχίες.
Το Dani California, δεν είναι αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου. Ο δίσκος δεν έχει αντιπροσωπευτικό κομμάτι. Ο δίσκος είναι αντιπροσωπευτικός της 25χρονης πορείας του συγκροτήματος, και όλη η δισκογραφία του είναι αντιπροσωπευτική του Starium Arcadium.
Με μια έννοια λοιπόν, αυτός ο δίσκος, είναι και ο τελευταίος του συγκροτήματος, καθώς συμπυκνώνει όλη την πορεία του συγκροτήματος, και όλες τις μεταλλάξεις που πέρασε. (εντάξει εκτός από το One Hot minute).
Βεβαία ακόμα και εδώ δεν μπορώ να μην πω ότι υπάρχουν και στιγμές που μας δείχνουν ότι μπορούν να πειραματιστούν και με αλλά στυλ όπως το Make You Feel Better, το οποίο είναι μια 60’ς πόα μελωδία.
Φυσικά το άλμπουμ είναι γεμάτο υποψηφία singles.
Έτσι και αλλιώς σε όλη την καριέρα τους δεν πήγαν ποτέ μπροστά την μουσική, αλλά είχαν το άγγιγμα του Μίδα, και έφεραν το (ας το πούμε) funk-rock, στο ευρύ κοινό.
Δεν περιμένουμε από τους RHCP να ξανακαλύψουν την Αμερική, αυτό έτσι και αλλιώς το κάνουν άλλοι. Αλλά μπορούμε να περάσουμε αρκετές ώρες και φέτος το καλοκαίρι, ακούγοντας τον δίσκο τους, καθώς θα είναι μια από τις πιο ευχάριστες παρέες τους επομένους μήνες.

rainboy

MARK LANEGAL ISOBEL CAMBEL –BALLAD OF THE BROKEN SEAS

Αν κάποιος μου λέγε, ότι την άνοιξη του 2006, θα καθόμουν να ακούω και να ενθουσιάζομαι, με ένα δίσκο, οπου συνεργάζονται μια αντρική φωνή και μια γυναικεία, και τραγουδούν μπαλάντες θα τον θεωρούσα τρελό ή παρωχημένο. Και όμως. Υστέρα από ατελείωτες ώρες ακρόασης μουσικής, και όταν νομίζεις ότι το συγκεκριμένο είδος, έχει καταντήσει γραφικό, και δεν έχει πολλά ακόμα να πει, σκάει μπροστά σου αυτός ο δίσκος, Και αποδεικνύει ότι μπορούν ακόμα να γίνουν ενδιαφέροντα (βεβαία όχι ιδιαιτέρα πρωτότυπα) πειράματα.
Ο Mark, υπήρχε τραγουδιστής των Screaming Trees, και αργότερα των Queens of the Stone Age. Η Isobel, έγινε γνωστή από τους Belle & Sebastian. Αποφασίζουν λοιπόν το 2006, πολλά χρονιά, μετά την ακμή των παραπάνω συγκροτημάτων (την εμπορική τουλάχιστον), να βρεθούν σε έναν τέτοιο δίσκο. Όπως και να το κανείς η λέξη αποτυχία είναι η πρώτη που περνάει από το μυαλό σου.
Έλα όμως που αυτοί είχαν άλλη γνώμη. Από την μια η φωνή του Μark, βγαλμένη από τα βάθη των bars, του καπνού και του αλκοόλ, να θυμίζει ποτέ Tom Waits,και Nick Cave, κάποτε Johnny Cash αλλά καιPaolo Conte ποτέ δεκάδες άλλους τροβαδούρους. Από την άλλη η Isobel, γλυκιά, ανάλαφρη και ερεθιστικά, δίνει μια άλλη αίσθηση, δημιουργώντας στα τραγούδια μια λεπτή ισορροπία, που μολονότι δύσκολο καταφέρνουν να την διατηρήσουν.
Ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα. Δημιουργεί έναν υφέρποντα συναισθηματισμό στον χώρο που παίζετε, μια δροσερά ρομαντική διάθεση στης ακροατές. Δεν είναι ο δίσκος που θα αλλάξει την πορεία της μουσικής. Αλλά μπορεί να γίνει μια πολύ καλή παρέα για αυτές τις ημέρες της άνοιξης.

Πάντως, επειδή κρύβω και μια Τατιάνα μέσα μου, αν δεν μάθω το παρασκήνιο της συνεργασίας, και «ό,τι» άλλο έχει παιχτεί, θα σκάσω.

rainboy

Youngblood Brass Band - Is That A Riot?

Oι ίδιοι χαρακτηρίζουν την μουσική τους : Riot Jazz. Post-Hype. Drum Corps Punk. Hiphop/Horn freakout. 5 brass, 3 drummers, a sousaphone and an MC making as much noise as possible. Public Enemy and Antibalas hooking up in Cuba to talk about improvised music, the weather...and later swimming to New Orleans on principle. If KRS-One and Professor Longhair needed a backup band. Blaze/Sear/Brand/Light/Fuse/Burn/Spark/Fire.
Νομίζω ότι αυτό αρκεί για να εξάψει το ενδιαφέρον σε οποιονδήποτε. Πρόκειται λοιπόν για ένα ανατρεπτικο και ανεξάρτητο συγκρότημα από την Αμερική, αποτελούμενο από 3 κρούστες (πως λέγεται αυτός που παίζει κρουστά, αλήθεια;) 5 πνευστούς, 1 MC. Aλλά πέρα από τέτοια εντυπωσιακά χαρακτηριστικά, ο ήχος τους είναι κάτι που θα σε ενθουσιάσει στα αλήθεια. Είναι πολύ ζωντανός και συναισθηματικός, περικλείει μέσα του όλη την ιστορία της Νέας Ορλεανης (υπάρχει και τραγούδι που αφορά την καταστροφή), αλλά δεν τελειώνει εκεί, ακροβατεί από την jazz ως το hip hop, και κάνει ακόμα και τον πιο άσχετο με αυτά τα ιδιώματα ακροατή, να ενθουσιαστεί. Μουσική, απλή λιτή, χωρίς φανφάρες, με ακουστικά όργανα, που όμως σε κάνει να θέλεις να κουνιέσαι συνεχώς. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, και έντονα πολιτικοποιημένος στίχος, καυστικός σε πολλά σημεία (έτσι όπως θα έπρεπε να είναι το hip hop) που σου δείχνει τα παιδιά δεν είναι τυχαία. Δυστυχώς μόλις σήμερα τελείωσε η ευρωπαϊκή περιοδεία για αυτόν τον δίσκο, αλλά λογικά μέσα στο καλοκαίρι θα ξαναέρθουν από αυτή την μεριά του Ατλαντικού, για περιοδεία. Αυτούς να δούμε σε κανα φεστιβάλ, μπας και ξυπνήσουμε λίγο.


Ένας δίσκος που δύσκολα θα ξεκολλήσει από το repeat, απλά γιατί είναι μοναδικός.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ

rainboy

The Mars Volta - Frances The Mute

Βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια; Να λοιπόν κάτι έξω από τα συνηθισμένα, που όμως το νοιώθεις τόσο κοντά σου, που νομίζεις ότι ήταν πάντα εδώ. Μια μπαντα που ζει μέσα στο δωμάτιο σου, μέσα στο αυτοκίνητο, σαν να έχει γίνει ο καινούργιος καλύτερος σου φίλος.
Δυστυχώς και εγώ μόλις πρόσφατα τους ανακάλυψα, με αυτή την κυκλοφορία χωρίς να έχω ακούσει το De-Loused In The Comatorium. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αυτοί και δεκάδες άλλοι είναι κάπου εκεί έξω και περιμένουν να τους ανακαλύψουμε. Και ώρες-ώρες, απορείς, γιατί οι «ροκ» σταθμοί στο ράδιο σε βομβαρδίζουν με τόση κονσέρβα, την ώρα που υπάρχουν τόσα γνωστά γράμματα (είναι μέσα σε πάνω από τις μισές λίστες του 2005 που έχω δει), που πραγματικά μπορούν να ξαναζωντανέψουν το ενδιαφέρον του κόσμου, για τα σύγχρονα συγκροτήματα, αλλά…… όχι……. που να παίξεις 13λεπτο τραγούδι στο ράδιο. Ουστ!!!

Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή, μετά τη διάλυση των At the Drive-In, ενός συγκροτήματος με punk χαρακτήρα, σχετικά επιτυχημένο στα τέλη των 90’s. Ο κιθαρίστας (Omar Rodriguez-Lopez) και ο τραγουδιστής (Cedric Bixler-Zavala) σχημάτισαν τους Mars Volta .Τότε αποφάσισαν να αλλάξουν σπορ, και , ηχογράφησαν το "De-Loused In The Comatorium". Τότε άρχισαν να ισορροπούν ανάμεσα σε μια σύγχρονη έννοια του progressive και του post, με πολλά στοιχειά και από αλλά είδη. Μετά ορθέ το "Frances the mute" οπου πραγματικά τα πάντα απογειωθήκαν, σε άλλους κόσμους. Έτσι για την ιστορία να σταλθούμε στο ότι το άλμπουμ είναι concept. Αυτό αφορά τον Jeremy Michael Ward (μέλος των Μars, που έφυγε από υπερβολική δόση, λίγο πριν την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου) ο οποίος είχε βρει ένα ημερολόγιο, με το οποίο είχε ταυτιστεί, και ο συγγραφείς του οποίου ήταν, ένας υιοθετημένος, που αναζητούσε τους γονείς του. Η ιστορία αυτή αναπτύσσετε σε 5 τραγούδια, το πέμπτο από τα οποία η εταιρία, αψυχολόγητα έσπασε σε 8 tracks, χωρίς ιδιαίτερο λόγω. Επίσης υπάρχει το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, το οποίο δεν περιέχετε στον δίσκο, αλλά βρίσκονται οι στίχοι πάνω στο artwork, και το οποίο έχει κυκλοφορήσει σχετικά περιορισμένα σε single (δεν ξερώ αν έχει έρθει στην Ελλάδα).

Όλα αυτά όμως είναι το λιγότερο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα concept ροκ δίσκο, έχουμε να κάνουμε πραγματικά με ένα έργο τέχνης. Ένας δίσκος που δεν θέλεις να σταματάς να τον ακούς, όχι μονό γιατί σε αρέσει, γιατί συνεχεία αισθάνεσαι ότι δεν τον έχεις ακούσει αρκετά προσεκτικά, και κάθε φορά ανακαλύπτεις καινούργια γράμματα. Οι λατιν ρυθμοί, οι ψυχεδελικές-φλοϋντικες στιγμές, οι ψιλό alternative κιθάρες σε κάποια ξεσπάσματα, αλλά και κλασσικά ροκ σόλο, και πάνω από όλα φωνή που σπάει κόκαλα, όχι κυρίως για την ποιότητα της, αλλά για την προσαρμοστικότητα της, σε κάθε εναλλαγή του δίσκου.

Τελικά η μουσική που ακούμε και αγαπάμε, έχει ακόμα πολύ μέλλον, και άμα θέλουν οι μουσικοί, μπορούν να ξεφύγουν από το απλό αναμάσημα του παρελθόντος. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Διάθεση να υπάρχει και ανοιχτά αυτιά από τους ακροατές.

Πραγματικά κάντε τον κόπο για μια τουλάχιστον ακρόαση αυτού του αριστουργήματος. … όχι μονό θα με θυμηθείτε, αλλά δεν θα το ξεχάσετε ποτέ.

ΑΠΛΑ ΕΠΟΣ!!!!!

rainboy

FILM – ANGEL B

Στα 00’s μας ανέμενε μια ανάταση του αγγλόφωνου ροκ στην χωρά μας, υστέρα από τα δύσκολα χρόνια των 90’s, που οποίος δεν έπαιζε τα ακόρντα των Τρυπών, και δεν μιμούταν τους καταραμένους της ελληνικής σκηνής (Σιδηροπουλο, Ασιμο κτλ) δεν είχε καμιά ελπίδα. Τα τελευταία χρονιά είδαμε πολλά σχήματα με αγγλικό στίχο να καταξιώνονται. Και όχι λίγα να υπογραφούν και σε πολυεθνικές (raining pleasure, film κτλ), χωρίς βεβαία να «σπανέ» ταμεία καταφέρνουν να κάνουν πολύ αξιόλογες δουλειές, με προοπτικές διεθνούς διανομής.
Βεβαία για μένα είναι απορίας άξιο γιατί η ΕΜΙ υπέγραψε τους Film, καθώς ο ήχος τους δύσκολα θα γίνει αποδεκτός στο ευρύ κοινό, και δύσκολα θα καταγράψει τις πωλήσεις που αναμένουν οι γραφιάδες της εταιρίας. Μακάρι βεβαία να έχει επιτυχία το album, και να πάνε καλά και οι διεθνείς διανομές, αλλά δυστυχώς σε αυτά τα γράμματα υπάρχει «ταβάνι».
Λοιπόν πάμε σε κάθε αυτό τον δίσκο, ο ήχος είναι αρκετά πιο εκλεπτυσμένος από το No Luggage, ή είναι καλύτερη η παραγωγή όπως γράφεται συνήθως. Χαρακτηριστικό όπως πάντα της μπάντας παραμένει η φωνή της Έλενας Αβάρα, που είναι αυτή που δίνει μοναδική «προσωπικότητα» στον ήχο. Το ομώνυμο κομματάκι ήδη αποκτά προϋποθέσεις hit, ενώ τα περισσότερα του δίσκου δεν υστερούν σε τίποτα. Αντιθέτως σαν σύνολο ο δίσκος είναι καλοδουλεμένος και ακούγεται ενιαία, χωρίς κοιλιές. Οι δηλώσεις τις άπαντες για ήχο πιο 80’s , dark wave κτλ, έχουν μια υπόσταση αλλά μην φανταστείτε ότι γίνανε και gothades,απλά τα μπλιμπλικια είναι λίγα μεν, αλλά σωστά χρησιμοποιημένα, ενώ έχει και λίγο περισσότερα ατμοσφαιρικά σημεία από τον προηγούμενο. Με δυο λόγια παραμένουν πάντα στο post-rock που τόσο καλά ξερόυν να μας προσφέρουν, ξεφεύγοντας και από την απλή μίμηση των επιρροών, και αποκτώντας αρκετά προσωπικό ήχο.
Το στοίχημα για αυτούς θα είναι η ευρωπαϊκή περιοδεία του Αύγουστο με Οκτώβρη, στην οποία θα πρέπει να δείξουν τον καλύτερο τους εαυτό, γιατί αν δεν καταφέρουν μερικά γράμματα εκτός συνόρων, δύσκολα θα καταφέρουν να συνεχίσουν να μας προσφέρουν νέες συγκινήσεις.
Όσο για τους ιθαγενείς, μπορούμε να δούμε το all star show των 00’s στον Κεραμικό στις 7 Απρίλη Raining Pleasure, Film, Closer.

Επιμύθιο: Στο ποδόσφαιρο κοροϊδεύουμε που στην Ελλάδα μέχρι τα 26-27 λεμέ τους ποδοσφαιριστές ταλέντα. Έτσι και στον χώρο του ροκ, ειδικά του αγγλόφωνου, εύκολα χαρακτηρίζουμε κάθε νέα προσπάθεια ελπιδοφόρα, και κάθε νέα μπάντα ταλέντο. Δυστυχώς λίγοι καταφέρνουν να φτάσουν σε δεύτερη δισκογραφική κατάθεση, κάτι το οποίο σημαίνει ότι όσοι τα καταφέρνουν ξεφεύγουν από την κατηγορία ταλέντο, και πάνε για μουντιάλ. Πραγματικά μας χαροποιεί που μπορούμε να ακούμε τέτοιες άπαντες διεθνούς επιπέδου, και να τις βλέπουμε συνεχεία (μέχρι στο τέλος να λεμέ ότι έχουν γίνει μαϊντανοί) και να μην σκάμε 40 ευρώ κάθε φορά. Τελικά αξίζει πολλά αυτός ο δίσκος.

ΥΓ. Το SSS που κλεινει τον δισκο είναι πραγματικα επικη συνθεση, που σε τελικη αναλυση δειχνει τον δρομο για το μελλον.

rainboy