Αν κάποιος μου λέγε, ότι την άνοιξη του 2006, θα καθόμουν να ακούω και να ενθουσιάζομαι, με ένα δίσκο, οπου συνεργάζονται μια αντρική φωνή και μια γυναικεία, και τραγουδούν μπαλάντες θα τον θεωρούσα τρελό ή παρωχημένο. Και όμως. Υστέρα από ατελείωτες ώρες ακρόασης μουσικής, και όταν νομίζεις ότι το συγκεκριμένο είδος, έχει καταντήσει γραφικό, και δεν έχει πολλά ακόμα να πει, σκάει μπροστά σου αυτός ο δίσκος, Και αποδεικνύει ότι μπορούν ακόμα να γίνουν ενδιαφέροντα (βεβαία όχι ιδιαιτέρα πρωτότυπα) πειράματα.
Ο Mark, υπήρχε τραγουδιστής των Screaming Trees, και αργότερα των Queens of the Stone Age. Η Isobel, έγινε γνωστή από τους Belle & Sebastian. Αποφασίζουν λοιπόν το 2006, πολλά χρονιά, μετά την ακμή των παραπάνω συγκροτημάτων (την εμπορική τουλάχιστον), να βρεθούν σε έναν τέτοιο δίσκο. Όπως και να το κανείς η λέξη αποτυχία είναι η πρώτη που περνάει από το μυαλό σου.
Έλα όμως που αυτοί είχαν άλλη γνώμη. Από την μια η φωνή του Μark, βγαλμένη από τα βάθη των bars, του καπνού και του αλκοόλ, να θυμίζει ποτέ Tom Waits,και Nick Cave, κάποτε Johnny Cash αλλά καιPaolo Conte ποτέ δεκάδες άλλους τροβαδούρους. Από την άλλη η Isobel, γλυκιά, ανάλαφρη και ερεθιστικά, δίνει μια άλλη αίσθηση, δημιουργώντας στα τραγούδια μια λεπτή ισορροπία, που μολονότι δύσκολο καταφέρνουν να την διατηρήσουν.
Ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα. Δημιουργεί έναν υφέρποντα συναισθηματισμό στον χώρο που παίζετε, μια δροσερά ρομαντική διάθεση στης ακροατές. Δεν είναι ο δίσκος που θα αλλάξει την πορεία της μουσικής. Αλλά μπορεί να γίνει μια πολύ καλή παρέα για αυτές τις ημέρες της άνοιξης.
Πάντως, επειδή κρύβω και μια Τατιάνα μέσα μου, αν δεν μάθω το παρασκήνιο της συνεργασίας, και «ό,τι» άλλο έχει παιχτεί, θα σκάσω.
rainboy
Ο Mark, υπήρχε τραγουδιστής των Screaming Trees, και αργότερα των Queens of the Stone Age. Η Isobel, έγινε γνωστή από τους Belle & Sebastian. Αποφασίζουν λοιπόν το 2006, πολλά χρονιά, μετά την ακμή των παραπάνω συγκροτημάτων (την εμπορική τουλάχιστον), να βρεθούν σε έναν τέτοιο δίσκο. Όπως και να το κανείς η λέξη αποτυχία είναι η πρώτη που περνάει από το μυαλό σου.
Έλα όμως που αυτοί είχαν άλλη γνώμη. Από την μια η φωνή του Μark, βγαλμένη από τα βάθη των bars, του καπνού και του αλκοόλ, να θυμίζει ποτέ Tom Waits,και Nick Cave, κάποτε Johnny Cash αλλά καιPaolo Conte ποτέ δεκάδες άλλους τροβαδούρους. Από την άλλη η Isobel, γλυκιά, ανάλαφρη και ερεθιστικά, δίνει μια άλλη αίσθηση, δημιουργώντας στα τραγούδια μια λεπτή ισορροπία, που μολονότι δύσκολο καταφέρνουν να την διατηρήσουν.
Ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα. Δημιουργεί έναν υφέρποντα συναισθηματισμό στον χώρο που παίζετε, μια δροσερά ρομαντική διάθεση στης ακροατές. Δεν είναι ο δίσκος που θα αλλάξει την πορεία της μουσικής. Αλλά μπορεί να γίνει μια πολύ καλή παρέα για αυτές τις ημέρες της άνοιξης.
Πάντως, επειδή κρύβω και μια Τατιάνα μέσα μου, αν δεν μάθω το παρασκήνιο της συνεργασίας, και «ό,τι» άλλο έχει παιχτεί, θα σκάσω.
rainboy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου