Βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια; Να λοιπόν κάτι έξω από τα συνηθισμένα, που όμως το νοιώθεις τόσο κοντά σου, που νομίζεις ότι ήταν πάντα εδώ. Μια μπαντα που ζει μέσα στο δωμάτιο σου, μέσα στο αυτοκίνητο, σαν να έχει γίνει ο καινούργιος καλύτερος σου φίλος.
Δυστυχώς και εγώ μόλις πρόσφατα τους ανακάλυψα, με αυτή την κυκλοφορία χωρίς να έχω ακούσει το De-Loused In The Comatorium. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αυτοί και δεκάδες άλλοι είναι κάπου εκεί έξω και περιμένουν να τους ανακαλύψουμε. Και ώρες-ώρες, απορείς, γιατί οι «ροκ» σταθμοί στο ράδιο σε βομβαρδίζουν με τόση κονσέρβα, την ώρα που υπάρχουν τόσα γνωστά γράμματα (είναι μέσα σε πάνω από τις μισές λίστες του 2005 που έχω δει), που πραγματικά μπορούν να ξαναζωντανέψουν το ενδιαφέρον του κόσμου, για τα σύγχρονα συγκροτήματα, αλλά…… όχι……. που να παίξεις 13λεπτο τραγούδι στο ράδιο. Ουστ!!!
Δυστυχώς και εγώ μόλις πρόσφατα τους ανακάλυψα, με αυτή την κυκλοφορία χωρίς να έχω ακούσει το De-Loused In The Comatorium. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αυτοί και δεκάδες άλλοι είναι κάπου εκεί έξω και περιμένουν να τους ανακαλύψουμε. Και ώρες-ώρες, απορείς, γιατί οι «ροκ» σταθμοί στο ράδιο σε βομβαρδίζουν με τόση κονσέρβα, την ώρα που υπάρχουν τόσα γνωστά γράμματα (είναι μέσα σε πάνω από τις μισές λίστες του 2005 που έχω δει), που πραγματικά μπορούν να ξαναζωντανέψουν το ενδιαφέρον του κόσμου, για τα σύγχρονα συγκροτήματα, αλλά…… όχι……. που να παίξεις 13λεπτο τραγούδι στο ράδιο. Ουστ!!!
Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή, μετά τη διάλυση των At the Drive-In, ενός συγκροτήματος με punk χαρακτήρα, σχετικά επιτυχημένο στα τέλη των 90’s. Ο κιθαρίστας (Omar Rodriguez-Lopez) και ο τραγουδιστής (Cedric Bixler-Zavala) σχημάτισαν τους Mars Volta .Τότε αποφάσισαν να αλλάξουν σπορ, και , ηχογράφησαν το "De-Loused In The Comatorium". Τότε άρχισαν να ισορροπούν ανάμεσα σε μια σύγχρονη έννοια του progressive και του post, με πολλά στοιχειά και από αλλά είδη. Μετά ορθέ το "Frances the mute" οπου πραγματικά τα πάντα απογειωθήκαν, σε άλλους κόσμους. Έτσι για την ιστορία να σταλθούμε στο ότι το άλμπουμ είναι concept. Αυτό αφορά τον Jeremy Michael Ward (μέλος των Μars, που έφυγε από υπερβολική δόση, λίγο πριν την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου) ο οποίος είχε βρει ένα ημερολόγιο, με το οποίο είχε ταυτιστεί, και ο συγγραφείς του οποίου ήταν, ένας υιοθετημένος, που αναζητούσε τους γονείς του. Η ιστορία αυτή αναπτύσσετε σε 5 τραγούδια, το πέμπτο από τα οποία η εταιρία, αψυχολόγητα έσπασε σε 8 tracks, χωρίς ιδιαίτερο λόγω. Επίσης υπάρχει το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, το οποίο δεν περιέχετε στον δίσκο, αλλά βρίσκονται οι στίχοι πάνω στο artwork, και το οποίο έχει κυκλοφορήσει σχετικά περιορισμένα σε single (δεν ξερώ αν έχει έρθει στην Ελλάδα).
Όλα αυτά όμως είναι το λιγότερο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα concept ροκ δίσκο, έχουμε να κάνουμε πραγματικά με ένα έργο τέχνης. Ένας δίσκος που δεν θέλεις να σταματάς να τον ακούς, όχι μονό γιατί σε αρέσει, γιατί συνεχεία αισθάνεσαι ότι δεν τον έχεις ακούσει αρκετά προσεκτικά, και κάθε φορά ανακαλύπτεις καινούργια γράμματα. Οι λατιν ρυθμοί, οι ψυχεδελικές-φλοϋντικες στιγμές, οι ψιλό alternative κιθάρες σε κάποια ξεσπάσματα, αλλά και κλασσικά ροκ σόλο, και πάνω από όλα φωνή που σπάει κόκαλα, όχι κυρίως για την ποιότητα της, αλλά για την προσαρμοστικότητα της, σε κάθε εναλλαγή του δίσκου.
Τελικά η μουσική που ακούμε και αγαπάμε, έχει ακόμα πολύ μέλλον, και άμα θέλουν οι μουσικοί, μπορούν να ξεφύγουν από το απλό αναμάσημα του παρελθόντος. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Διάθεση να υπάρχει και ανοιχτά αυτιά από τους ακροατές.
Πραγματικά κάντε τον κόπο για μια τουλάχιστον ακρόαση αυτού του αριστουργήματος. … όχι μονό θα με θυμηθείτε, αλλά δεν θα το ξεχάσετε ποτέ.
ΑΠΛΑ ΕΠΟΣ!!!!!
rainboy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου