Πριν απο καμμια βδομαδα ελεγα οτι ηχογραφουν παλι οι Portishead. Λιγο αργοτερα κοιταζοντας εκεινο το ποστ, καταλαβαινα το ποσο μου εχει λειψει μια τετοια μουσικη υποκρουση σε στιγμες χαλαρωσης (και οχι μονο....).
Λιγες μερες αργοτερα ενας φιλος μου δινει το cd των 8mm.
Και παθαινω πλακα.
Αν επρεπε να βαλω ταμπελα θα ελαγα κινηματογραφικο (νοιρ) τριπ-χοπ. Πολυ ωραια μουσικη αυτο μπορεις να με σιγουρια. Μια γυναικεια φωνη να σε ταξιδευει. Να σε ντυνει και να σε γδυνει. Οριακα μπαναλ. Αλλα δεμενη με τοσο ωραια μοσυικη, που δεν σου δινει τετοια αισθηση.
Μουσικη τρυφερη, αλλα οχι φλωρικη. Ευσθητη αλλα και σκληρη.
Μουσικη τελικα γραμμενη στην Νεα Ορλεανη, λιγους μηνες μετα τον τραγικο Σεπτεμβρη.
ο Sean Beavan εκανε παραγωγες σε ροκ συγκροτηματα (μεγαλυτερη του επιτυχια οι Nine Inch Nails, και ο Marylin Manson). Εφτιαξε λοιπον ενα στουντιο στην στοιχειωμενη απο λα πεντατονικα φαντασματα Νεα Ορλεανη, ενα στουντιο, γιατι αιθανοταν την μουσικη να εχει ποτισει το χωμα σε αυτο το μερος. 
Κανοντας παραγωγη στους Kill Hannah, ακουσε την Juliette Beavan, που τραγουδησε σε ενα τραγουδι. Ερωτευτηκε την φωνη της (μονο;), και αρχισε να γραφει τραγουδια για να την αναδειξει. το πρωτο τραγουδι που εγραψε ηταν το Never Enough (ακουσε το), και απο οτι φαινετε δεν τα πηγε και ασχημα.
Κλειστηκαν, λοιπον στο στουντιο στην Νεα Ορλεανη. Μυρισαν τον αερα και το χωμα. Και ηχογραφησαν αυτο τον δισκο (ποσο του ταιριαζει ο τιτλος του) .
καπου τοτε αποφασισαν να ονομασουν το εγχειρημα τους 8mm. Ενιωσαν οτι η αναπαρασταση ενος παλιου προτζεκτορα 8mm, σε ενα εγκατελειμενο δωματιο, με ενα φιλμ μισοξετυλιγμενο, δημιουργει αναποληση, ξεχασμενων μυστικων και απαγορευμενων επιθυμιων.
και επειδη θα κανει 3 βδομαδες να κυκλοφορησει ακομα δισκος παρτε αλλα δυο τραγουδακια
και για επιλογο να παραθεσω το επιμυθιο της κριτικης του Jon Bates που λεει οτι "οι 8mm ειναι σαν ο David Lynch να παιζει το Sgt. Peppers"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου