To ξυπνητηρι δεν χτυπησε ποτε και Η Εξομολογηση.

Το ρολοι δεν χτυπησε στις 7.30 (εδινα πυρηνικη στις 10).
Η εισοδος της μανας μου στις 10 παρα 10 και η ερωτηση αν θελω το αμαξι, ειναι τα πρωτα πραμματα που θυμαμαι σημερα.
Πανικος; Οχι!!
Ψυχραιμια, καθωε δεν το πολυπιστευα οτι θα περασω σημερα το μαθημα, και σε δεκα μερες εχει και αλλη ευκαιρια.
βεβαια αν ηταν αλλο μαθημα, ή καλυτερα διαβασμενο η Sagem (μα καλα γαλλικο κινητο πηγα και πηρα;;;;) δεν θα ειχε γλυτωσει την μυνηση.

Και ηταν η δευτερη φορα που μου την εκανε την δουλεια το κινητο. Η αλλη ηταν πριν κανα τριμηνο σε πιο ασημαντη αφυπνηση.

Ελπιζω να μην με πιασει το αγχος και γινω σαν τους αγχωμενους-αγχωτικους 40ρηδες και-καλα-επιτυχημενους- βαρετους που βαζουν δυο ξυπνητηρια για να μην παθουν κατι τετοιο.

θα αντισταθω και ας χασω κατι πιο σημαντικο την αλλη φορα.

Ξυπνωντας , και ενω το μυαλο μου βασανιζεται να συμπερανει ποιο δαιμονες συνομοτουν για να κανουν το κινητο-ξυπνητηρι να μην χτυπησει περνω την μεγαλη αποφαση, να σκωτωσω την μερα μου, συγυριζοντας-αναδιατασσοντας το δωματιο μου.

Προτου ομως ανακαλυψω το ποσο πολυ σκονη μαζευετε σε βιβλια και cd το καλοκαιρι (ενεκα ανοιχτων παραθυρων) κανω την βολτουλα μου σε διαφορα blog, και ανακαλυπτω οτι εχει γινει θεμα συζητησης η απαγορευση της εξομολογησης στα σχολεια.

Πολλοι συμbloggers αναπολουν αρκετες δεκαετιες πισω, ενω οι υπολοιποι ανρωτιουνται.

Και ομως ειναι αληθεια. Εγω το περασα πιο προσφατα, ενω μεχρι 5 χρονια(τελευταια φορα που ειδα το γυμνασιο μου ) γινοταν ακομα.

Ναι οχι σε κανενα θυλεων το '60. Στην Δραπετσωνα το 97.

Ο παπας που μας εκανε θρησκετευτικα, ηταν μελος του Σωτηρα (ξερετε πολλα λεφτα). Και μας εφερνε παπα να μας εξομολογησει.

εννοοιτε οτι πηγαιναμε ολοι, για να χασουμε καμια ωρα μαθημα.

κατεβαιναμε στην αυλη, μαλακιζομασταν (χαναμε και 1 1/2 ωρα μαθηματος) και ενας-ενας μπαιναμε στην αιθουσα εκδηλώσεων που περιμενε ο παππας-εξομολογητης.

Και οταν ερχοταν η σειρα μου εμπαινε μεσα, και ερχοταν το σοκ.

εκει που ειμουν και επαιζα με τους αλλους, ξαφνικα η ησυχια, ο παπας να κοιταει αγριεμενος (γιατι του εχουν σπασει τα αλλα μαλακισμενα που εχουν μπει πριν), και να συνειδοτοποιω οτι δεν εχω σκεφτει τι θα του πω.

Θα μου πεις τι μας ενοιαζε;;;

φοβομασταν μην τα παρει και πει στους καθηγητες οτι το κανουμε για πλακα, και μας βαλουν να αναπληρωσουμε την ωρα που χασαμε.

ΑΛλα ηταν και αυτος σαπιος , και βιαζοταν να τελειωσει. Του πεταγα τιποτα του στυλ στεναχωρησα την μανα (απροσδιοριστου αιτιας) και δεν θα το ξανακανω, ελεγε μια ευχη, και εβγαινε να συνεχισω το μπασκετ.

Βεβαια την τελευταια φορα ηθελα να σκεφτω καμια τραγικη ιστορια , για να δω τι θα γινει. Αλλα δεν το εκανα.

Ετσι γλυτωναμε μερικες ωρες χριστουγενα και πασχα στο Γυμνασιο.

Τωρα 10 χρονια χωρις να εχω ξομολογηθει σε παπα, δεν αισθανομαι καμια επιθυμια να το κανω.

Αν ειναι να χρειαστω κατι τετοιο (για ψυχολογικους και οχι για θρησκευτικους λογους) εχω φιλους και στην χειροτερη το blogger.

αρα αν σκοπος της εξομολογηςστο σχολειο ηταν να μας μαθουν να το κανουμε, και να γινουμε συνεπης χριστιανοι, μαλλον αποτυχαν