10 minutes older- the cello.
Ο πρωτοτυπος τιτλος περιγραφει ποly καλυτερα το τι πραγματευται η ταινια.
Οκτώ σκηνοθέτες, μετρ του παγκόσμιου κινηματογράφου, ενώνουν τις
δυνάμεις τους σε ένα φιλμ -το οποίο έρχεται να συμπληρώσει το "Δέκα
Λεπτά Αργότερα, Η Τρομπέτα"- εστιάζοντας α στο ζήτημα του
χρόνου. Στηριζόμενη στο ιντερλούδιο του τσέλο, η ταινία παρουσιάζει
μία παράμετρο από τον κάθε σκηνοθέτη: Καμία τελική καταγραφή δεν
μπορεί να είναι λιγότερη ή περισσότερη των δέκα λεπτών. Η αρχή
γίνεται με την ιστορία του Bernardo Berolucci, η οποία παρουσιάζει
μία ινδιάνικη παραβολή σχετικά με την έλλειψη αντοχής ενός μέντορα.
Στην είσοδο του ο Mike Figgis συνεχίζει με την πειραματική και
πρωτοποριακή δομή στο Timecode, παρομοίως ο Jean Luc Godard
χρησιμοποιεί το χρόνο που του παραχωρείται για να παρουσιάσει μία
σειρά από clips για τη νεότητα το θάνατο και την αγάπη. 'Αλλη μία μη
αφηγηματική είσοδο του Volker Schlodorff παρουσιάζει μία σειρά από
εικόνες σχετικά με το ρατσισμό. Η Claire Dennis εστιάζει σε μία
φιλοσοφική συζήτηση για το χρόνο ανάμεσα σε ένα δάσκαλο και το
μαθητή του κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τραίνο. Ο Jiri Menzel
διερευνά τεκμηριωμένα την επίπτωση του χρόνου στον Τσέχο ηθοποιό
R.Hrusinsky. Στο ίσως πιο αφηγηματικό φιλμ "Addicted to the Stars"ο
σκηνοθέτης M.Radford προσφέρει την οπτική ενός αστροναύτη ο οποίος
επιστρέφοντας στη γη ανακαλύπτει ότι ο γιος του μεγάλωσε
περισσότερο απ’ ότι ο ίδιος.
Και εδω κολλαει η πρωτη αποροια. Οι ταινιες αυτς γυριστηκαν το 2002, και ηρθαν στην ελλαδα το 2006. Και οχι οτι υπαρχουν πολλες χωρες που παιζονται σε σινεμα αυτες οι ταινιες. Αρα γιατι;;;
Οποιοσδηποτε θα μπορουσε αν τις ειχα αγορασει σε dvd και να τις ειχε δει δεκαδες φορες αυτα τα 4 χρονια.
ενταξει καταλαβαινω οτι οι μικρου μηκους δεν ειναι ιδιαιτερα εμπορικες, αλλα αυτη με τοσα ονοματα δεν βρεθηκε κανεις να την προβαλει;;;;
και αντι να υπαρχουν δεκαδες σινεμα που παιζουν τα μπλοκμπαστερ και προσπαθουν να ανταγωνιστουντα μουλτιπλεξ, μισογεματα, με κατωτερα ηχοσυστηματα και χωρις φοιτητικο, δεν θα μπορουσαν να πειραματιστουν;;;
ενα απο ολα τα σινεμα της αθηνας δεν θα μπορουσε να μαζευει διαφορες μικρου μηκους και να τις δειχνει 5 φορες το μηνα με ενα κανονικο εισητριο, και τον αλλο μηνα αλλες;;;
Bernardo Bertolucci "Histoire d'eaux"
Αυτο το φιλμ βασιζεται σε μια ινδικη παραβολη, στην οποια η ζωη ενος νεαρου "ξεκιναει" οταν συναντα ενα γεροντα που του ζητα νερο, και πηγαινοντας να το φερει, συναντα την γυναικα της ζωης του. Χρονια αργοτερα περνωντας απο το ιδιο σημειο ξανα βρισκει το γεροντα, που τον ρωταει γιατι αργησε και οτι διψαει.
προφανως η παραβολη θελει να πει κατι του στυλ να μην αφηνουμε ανοιχτους λογαριασμος πισω μας (παροτι καποιος γνωστης της ιδνουιστικης φιλοσοφιας θα μπορουσ ενα το διατυπωσει καλυτερα.
αλλα το ενδιαφερον δεν ειναι η παραβολη, αλλα η μεταφορα στην ιταλια του σημερα, οπου ο νεαρος ειναι ινδος, που περναει "παρανομα¨τασυνορα, βρισκει τον γερο, συνανταει μια ιταλιδα, παντρευονται, δειχνει ακρετες κομβικες στιγμες της ζωης του. και τελικα ξαναβρισκει τον γεροντα.
μου αρεσε αρκετα γιατι εδειχνε με ενα τροπο την ροη του χρονου, με μια απιστευτη ομαλατητο, η οποια τελικα σε υπεβαλλε σε μια σειρα απο σκεψεισ σε σχση με το θεμα της ταιναις (τον χρονο ειπαμε ντε), χωρις να σου δειξει τιποτα σχετικο.
στην συνεχεια περναμε στο:
Mike Figgis "Σχετικά με το χρόνο 2"
«Το δικό μου δεκάλεπτο φιλμ πραγματεύεται την ασυνέχεια της
μνήμης». Χρησιμοποιώντας οθόνη χωρισμένη σε τεταρτημόρια η ταινία
διερευνά το παρελθόν και το μέλλον μέσα από το παρόν. Λεει ο σκηνοθετης, και παροτι μπορει να εχει δικιο, γινετε γρηγορα πολυ "ζαλιστικο¨" να το παρακολουθεις σε 4 οθονες, και τελικα δεν μπορεις αν το παρακολουθησεις. βεβαια οπως δηλωνει και ο ιδιος σκοπος του ειναι αυτο το χαος. αλλα ενταξει τελικα δεν βγαζεις και κατι
Jiri Menzel "Μια Στιγμή"
O Jiri Menzel φτιάχνει ένα φιλμ το οποίο αντιπαραβάλει
καθημερινές στιγμές της ζωής ενός διάσημου σταρ παλαιών ταινιών με
σκηνές από τις ταινίες στις οποίες έλαβε μέρος.Είναι μία μελέτη για τη φυσιολογική γήρανση ενός ατόμου και την
ιστορία του σινεμά, η ιστορία ενός ατόμου το οποίο χάνει συνεχώς τη
δική του ταυτότητα καθώς παίζει διαφορετικούς χαρακτήρες στο
σινεμά. Η ανάμιξη της κοσμικότητας, του παρόντος με καυστικές
συνδέσεις από τις παλιές ταινίες , εξερευνά με πλήρη εκκεντρικότητα
και το χιούμορ του menzel που ξετρελαίνει , το οποίο και έχει
επιδείξει τόσο λαμπερά σε όλες τις ταινίες του. Πραγματικα η πρωτη συγκλονιστικη-αποκαλυπτικη στιγμη της ταινιας.
Istvan Szabo "Δέκα Λεπτά Αργότερα"
Μία γυναίκα ετοιμάζει ένα γιορτινό τραπέζι σε ένα σπίτι
μεσοαστικό, τοποθετώντας μία τούρτα γενεθλίων δίπλα στα κεριά. Μέσα
σε δέκα λεπτά η ζωή της αλλάζει ολοκληρωτικά. Δέκα λεπτά αργότερα
κατηγορείται για απόπειρα δολοφονίας. Είχε μόλις τραυματίσει με
μαχαίρι τον μεθυστικα σύζυγο της. αυτο το φιλμακι ηταν τυπικο. δεν ειναι ειχε κατι ασχημο, αλλα δεν ειχε και κατι για να το θυμασαι. οποτε
ΚΑΤ!!!!! διαλειμα ιντερμισιον
Clair Dennis "Vers Nancy"
Συνεχεια με το φιλόσοφοο Jean Luc Nancy και μία μαθήτρια του τη Ana Samardzija
να συνομιλούν κατά τη διάρκεια μίας βόλτας με το τραίνο. Η 'Αννα δεν
είναι Γαλλίδα αλλά ζει στο Στρασβούργο , την πόλη στην οποία
διδάσκει ο Jean Luc.
Πραγματικα υστερα απο το διαλειμα οι ψευδοφιλοσοφικοι διαλοσοι σου πεφτουν αποτομα, και μεχρι να το πιασεις εχει περασει το μισο φιλμακι. Βεβαια και αυτο μπορεις να πεις οτι ειναι ενας υπαινιγμος για τον χρονο.
αλλο αυτο σιγουρα θα το εχω ξεχασει πολυ συντομα
καθως ακολουθησαν τα 3 καλυτερα
Volker Schlondorff "The Enlightenment"
Ένας ηλικιωμένος άνδρας βρίσκεται σε μία βάρκα. Ένα αγόρι πετά
πέτρες στην παραλία. Μία έγκυος κοπέλα επισκέπτεται την οικογένειά
της στο κάμπινγκ για να τους συστήσει τον Αφρικανό φύλο της.
Τι ώρα ακριβώς είναι? Ποιος μπορεί να το εξηγήσει? Ποιος μπορεί
να ξεκαθαρίσει ακόμη και τις σκέψεις του με οποιοδήποτε τρόπο; Και
ακόμη τι είναι πιο οικείο και πάντα παρόν εκτός από το χρόνο;
Και ολα αυτα ειδωμενα απο μια μιγα που περιτρυγιριζει την οικογενεια, την παρακολουθει και παιζει καθοσριστικο ρολο σε δυο θανατους.
Πραγματικα εδω περα η ι διασταση του χρονου συγχετε με του χωρου, και το φιλμακι ειναι πραγματικα απογειωτικο.
και συνεχιζουμε με την κορυφαια απο ολες
Michael Radford "Addicted To The Stars"
‘Ένας αστροναύτης επιστρέφει από το ταξίδι του σε
μακρινούς γαλαξίες η διάρκεια του οποίου ήταν ογδόντα έτη
φωτός. (αλλα για αυτον 10 λεπτα)
πόλη η οποία έχει γίνει αφιλόξενη με το πέρασμα του χρόνου για
αυτόν. Προσπαθει να βιωσει την πολη ετσι οπως εχει γινει. και αποφασιζει να παει σπιτι του.
Jan Lyc Godard "Dans Le Noir Du Temps"
Ο Jan Lyc Godard χρησιμοποιώντας το πολυσύνθετο μοντάρισμα του
βίντεο και τυπικές εικόνες ταινίας από τις πιο εφευρετικές
τελευταίες δουλειές τους και φτιάχνει δέκα μονόλεπτα φιλμ τα οποία
συνθέτουν μία πολύπλοκη και προκλητική δεκάλεπτη μελέτη του
χρόνου.
Αποσπασματα απο δικες του ταινιες αλλα και αλλων (αιζενσταιν, παζολινι) μονταροντε ετσι ωστε να απαντησουν το τελος της μνημης, του πονου, τη νιοτης, της Ιστοριας, της αιωνιοτητας, του χρονου και στο τελος του σινεμα.
Αυτο το φιλμ δεν ειανι μελετη ειναι για τον χρονο. ειναι μια λυρικη μελετη για την ανθρωποτητα. Μια φρικτη, κοφτη και ανθρωπινα απανθρωπη λυρικοτητα. Απο τα καλυτερα πραγματα που εχει κανει τα τελευταια χρονια.
Μια τελεια συνθεση.
Μαλλον δεν παιζει τιποτα αλλο της προκοπης στα σινεμα, οποτε το συνιστω ανεπιφυλικτα. και επιετεινω και αλλο τους προβληματισμους μου για τις μικρου μηκους.
rainboy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου