Paprika

H δευτερη επιλογη μου στις νυχτες πρεμιερας αποδειχτηκε πολυ καλυτερη απο την πρωτη (black kiss).

Αυτη η ταινια ηταν πραγματικα υπεροχη. Ηταν η ταινια που θελεις να μια παρασκευη στις 8 το απογευμα. Λιγο ψυχεδελικη, αρκετη διασκεδαστικη, και κυριως ευχαριστη.

Η τεταρτη ταινια ειναι του Satoshi Kon , μετα τα Perfect Blue (1997), Millennium Actress (2001) και Tokyo Godfathers (2003), την οποια ειδαμε σε δευτερη προβολη (πρεμιερα σεο φεστιβαλ βενετιας, δεκεμβη θα βγει ιαπωνια, και του χρονου το καλοκαιρι σε ευρωπη και αμερικη, με αγνωστες τις προθσεις των ελληνων διανομεων).

Η υποθεση, ειναι σε ενα κοντινο μελλον, οπου τρελογιατροι εχουν φτιαξει μοτερακια που συνδεουν δυο εγκεφαλους, και ο ενας βλεπει τα ονειρα του αλλου. Επειδη δεν τα εχουν φτιαξει και τελεια αρχιζει να γινετε χαμος, καθως μπλεκονται τα ονειρα μεταξυ τους, και μετα και με την πραγματικοτητα. Κακος προσπαθει να τα εκμεταλευτει ολα αυτα. Οι καλοι τρεχουν και δεν φτανουν.

το σεναριο δεν ειναι τιποτα τρομερο, αν και σε κραταει σε μια τσιτα καθως τα σουρεαλιστικα που συμβαινουν ειναι σαν τριπακι. αλλα το κυριο εντυπωσιακο χαρακτηριστικο της ταινιας ειναι οι απιστευτες εικονες και τα απιστευτα χρωματα.

Οταν βγαινεις χαμογελας, γιατι το ματι σου εχει περασει υπεροχα, εχει χαθει μεσα σε εναν ωκεανο χρωματων και συναισθηματων, εχει χαλαρωσει και εχει διασκεδασει.

παρτε εδω μια ιδεα, (αν και τα χρωματα δεν ειναι και πολυ καλα, η φωτογραφια πιο παν ειναι χαρακτηριστικοτερη)

Νομιζω οτι το παιζει αλλη μια φορα στον Δαναο οποτε τρεχτε. Και μην το κατεβασετε σε screener που ειναι τα μισα χρωματα, θα χασετε την μιση ταινια.

Και θα συνεχισω την δευτερα, με την τριτη και τελευταια, γιαπωνεζικη ταινια που θα δω στο φεστιβαλ το Hanging Garden.

rainboy