o Μεξικανός Carlos Reygadas, που αφου ελιωσε τις ταινιες του Tarkovsky αποφασισε να γινει σκηνοθετης χτυπαει με την δευτερη του ταινια. Μια ταινια προφανως δυστροπη, που η ακαμψια των προσωπων, και το χαος των ελαχιστων διαλογων, σου δημιουργει μια απωθηση. Αλλα υπαρχουν μεσα στην ταινια, φοβερες σκηνοθετικες αναλαμπες, και η φωτογραφια σε ορισμενα σημεια απογειωνετε πραγματικα. Αλλα οταν τελειωσει η ταινια, πραγματικα δεν καταλαβαινεις τι ηταν αυto που ειδες, και σε προβληματιζει τι θα ηταν αυτη η ταινια χωρις τις ακραιες σεξουαλικες σκηνες. ΑΛλα , στα αληθεια, μια ταινια πρεπει να ειναι παντα ψυχογραφημα, πειραζει και τοσο αμα δεν μαθεις ποτε, γιατι ο πρωταγωνιστης συμπεριφεροταν ετσι, και γιατι τραβηξε το μαχαιρι, και εγινε μακελαρης; προφανως ο τροπος που εχουμε μαθει να βλεπουμε ταινιες ειναι αυτος, ακομα και ο τροπος που εοχυμε μαθει να αναζητουμε τα αιτια των γεγονοτων που παρατηρουμε γυρω μας, δεν νομιζω οτι μας αφηνουν να ξεφυγουμε πολυ απο αυτο.
Σημασια παντως εχει οτι γενικα δυσκολα μπορει καποιος να παρακαλουθησει αυτη την ταινια με ευχαριστηση, παροτι ειναι απο τις λιγες που κινουν το ενδιαφερον αναμεσα σε αυτες που παιζονται αυτο το καιρο στις αιθουσες. Παντως ο μεξικανος εχει δυνατοτητες, και ισως τα επομενα χρονια δουμε μεγαλυτερες εκπληξεις απο αυτον.
rainboy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου