Xτες

..βιωσα την πρωτη μου ποδηλατικη εμπειρια στο κεντρο της Αθηνας. Και ητνα πολυ καλα. Πολυ πιο ευκολα απο οσο πιστευα.
Ξεκινησα απο το Κερατσινι (κατηφορα) μεχρι τον ηλεκτρινο, και εβαλα το ποδηλατο στο τραινο. Κατεβηκα ομονοια, και πηγα με το ποδηλατο στα βιβλιοπωλεια, να παρω δωρα σε Ελενες και Κωστες. Μετα πηγα για καφε στον Χασσαν. Ως τωρα εχω ιδρωσει ελαχιστα για ολα αυτα, και εχω κερδισει αρκετο χρονο.
Κατα τις 4.30-5 παω στην φιλη μου την Ε. στην Αραχωβης, οπου κανει bbq. μασαμπουκωνω και κατι λουκανικα, και στις 7.30 ξεκιναω να παω Γουδι, στην καταληψη της Ιατρικης. Εκει παιδευτικα λιγο, καθως για πρωτη φορα προσεξα οτι η Μιχαλοκοπουλου εχει κλιση ανηφορικη. ΑΛλα ακομα και ετσι εφτασα νωριτερα απο την Ι. που ηρθε με το αμαξι. Λιγο αργοτερα αποφασισαμε να παμε στο Αστυ να δουμε καμμια ταινια.
Τωρα ομως ειχα κατηφορα και ετσι εφτασ στο Αστυ 10 λεπτα πριν απο την Ι με το αμαξι.
Ηθικο διδαγμα, το ποδηλατο παει πιο γρηγορα απο ΙΧ απο λεωφορειο, και απο τα πεζω το 2.
Στο σινεμα φτασαμε στις 9. Οποτε μπηκαμε στο διαλειμα να δουμε το "Καουμπου του Μεσονυχτιου". Η ταινια δεν μου φανηκε κατι ιδιατερο (παρ'οτι για γυρισμενη το 69 πρεπει να ηταν πολυ μπροστα) αλλα ειχε μερικες ψυχεδελικες στιγμες, και ο Dustin Hopfaman, στα πρωτα βηματα της καριερας του δινει μια απο τις πιο συγκλονιστικες του ερμηνειες.
Λιγο αργοτερα αρχισε και το Παρισι Τεξας, του Βιμ Βεντερς. Μια ταιναι πραγματικη εκπληκτικη. Μια ταινια που σε κανει να ανραωτιεσε για τα ορια που μπορει να φτανει ο ανθρωπος. Να αναρωτιεσαι πως μπορει ενας ανθρωπος να παιρνει τετοιες αποφασεις, που παροτι την τραγικη ορθολογιστικοτητα τους , ερχονται σε αμεση συγκρουση με τα συναισθηματα του. Καλα και προφανως απιστευτη σκηνοθεσια, και ακομα πιο απιστευτη φωτογραφια.
ταινια must see.
Βεβαια στο αστυ δεν θα τελειωσουν ποτα τα γνωστα προβληματα. η ταινια κοπηκε για 25 λετπα μετα ο διαλλειμα. Αλλα τι να κανουμε κοντευει να γινει σινεφιλ μονοπωλειο.

Τελως παντων μετα εβαλα το ποδηλατο στοα αμξι της Ι, για να γυρισω σπιτι. Οχι οτι δεν ψηνομουν να κατεβω Πειραιως Πετρου ραλλη, Σαλαμινος Ψαρρων με το ποδηλατο. ΜΙα χαρα θα ηταν. αλλα η Ι, δεν ψηνοταν να με περιμενε κανενα μισαωρο να φτασω.

Ηθικο Διδαγμα: ακομα και στην Αθηνα, με τις πολλες ανηφοροκατηφορες, την ανυπαρκτη υποδομη, και τους καφρους οδηγους, το ποδηλατο μπορει να γινει μια πρακτικη λυση για τις μετακινησεις.

Ορεξη να εχεις ολα γινονται.

Το τελευταιο καιρο εχουν αρχισει να πολλαπλασιαζοντια με ταχυ ρυθμο τα ποδηλατα στην Αθηνα, και νομιζω οτι θα συνεχισουν το επομενο διαστημα.

ΥΓ. Euro βυζιον δεν ειδα. ΑΛλα για να επανορθωσω καντε κλικ εδω για αν δειτε το site των νικητων.