O άνεμος χόρευε το κριθάρι (The Wind That Shakes The Barley)

Miα δεκαετία μετά το Γη και Ελευθερία, ο Ken Loach γυρίζει την δεύτερη ταινία του ιστορικών αναφορών και μάλιστα σχετική με ένα από τα πιο σημαντικά εθνικοαπελευθερωτικα κινήματα του 20ου αιώνα., αυτό της Ιρλανδίας. Η ταινία είναι τοποθετημένη το καιρό του Πολέμου για την Ανεξαρτησία της Ιρλανδίας (πριν την διχοτόμηση), στα τέλη της δεκαετίας του ’10. Περιστρέφεται γύρω από δυο αδέλφια, που πρωτοστατούν στον IRA (Irish Republic Army) της περιοχής τους, ο οποίος καταφέρνει να εκλέξει περιοχές ολόκληρες, και μάλιστα να εγκαθυδρισει δομές λαϊκής εξουσίας (χαρακτηριστική η σκηνή με το λαϊκό δικαστήριο). Κάπου εκεί αρχίζει και το ποιο ενδιαφέρον της ταινίας, που δεν είναι οι σκηνές που δείχνουν την βιαιότητα των Άγγλων κατακτητών, ή τα σκληρά μετρά του IRA προς τους προδότες, αλλά το πώς αναδεικνύονται οι διαφορετικές πολιτικές λογικές σε σχέση με το τι γίνετε μετά το εθνικοαπελευθερωτικο (αν και δεν υποδεικνύει αν είναι αυθόρμητες, ή αν υπάρχουν οργανωμένες τάσεις πίσω από αυτές). Έτσι βλέπεις ένα κομμάτι του πλυθησμου, να αναπτύσσει πολύ πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, και να εμπνέεστε από το όραμα μιας άλλης κοινωνίας (μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στις μέρες που οι Μπολσεβίκοι ακόμα παλεύουν για να σταθεροποιήσουν την επανάσταση στην ΕΣΣΔ), και η πάλη ανάμεσα στις διαφορές αντιλήψεις, έρχεται όταν προτείνετε συνθηκολόγηση από τους Άγγλους, με έναν αρκετά αντιφατικό τρόπο. Κάπως έτσι θα φτάσουν στον εμφύλιο πόλεμο, με ζητημάτων συνέχιση ή όχι του αγώνα, οπού εκεί κορυφώνεται και η ταινία, καθώς η μπλέκετε η πολιτική διαφωνία, με την αδελφική σχέση των δυο πρωταγωνιστών, οι οποίοι βρίσκονται μπροστά σε καθοριστικές επιλογές, καθώς αρχίζουν οι πρώτες ένοπλες συρράξεις του εμφυλίου.

Στην Μ. Βρετανια, εχει γινει προφανως σαλος με την ταινια, καθως προφανως οι αγγλοι,θελουν να να προσποιηθουν ότι ποτε δεν συνεβησαν αυτά, και ότι ο σκηνοθετης εχει υπερβαλει με το θεμα της βιας στην ταινια. Φυσικα μεχρι την επιτυχια στις Καννες, ειχε συστηματικα θαφτει από τους κριτικους (η ταινια χαρακτηριστικε ως αντι-βρετανικη παραποιηση της ιστορίας), και υστερα από αυτή ειχε καποια επιτυχια (αφου ξαναβγηκε στις αιθουσες) αλλα συνεχιζει να είναι τεραστιο θεμα συζητησης, καθως παντα προκαλει οργη στους αγγλους το Ιρλανδικο. Νομζω ότι την καλυτερη απαντηση σε αυτό το θεμα την δινει ο ιδιος ο σκηνοθετης «Αν παλεύεις για τις ιδέες σου, τα οποία είναι τα ιδανικά της δικαιοσύνης, της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας, και συναντάς αντίσταση από τους άλλους τότε αυτό φυσικά οδηγεί στη βία: αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι ακριβώς αυτή η αντίσταση που οδηγεί στη βία. Η βία αυτή σημαδεύει τους ανθρώπους στην ταινία. Είναι λυπηρό αλλά για να καταστήσει τη δικαιοσύνη πρέπει να περάσεις μέσα από τη βία». Και συνεχίζει: «Νομίζω ότι η ιστορία για τον αγώνα για ανεξαρτησία είναι μια ιστορία που συνεχώς επαναλαμβάνεται. Πάντα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αφηγηθείς αυτήν την ιστορία. Πάντα κάπου υπάρχουν στρατεύματα κατοχής και άνθρωποι που ζουν υπό κατοχή αντιστεκόμενοι. Επίσης στην ταινία υπάρχει μια εξαιρετική ιστορία συντροφικότητας και ηρωισμού και μέσα σ’ αυτήν την ιστορία μια τραγική σύγκρουση».


Το τραγουδι από το οποιο πηρε το ονομα της η ταινια, είναι ένα παλιο τραγουδι, γραμμενο το 19ο αιωνα , και είναι γραμμενο, σαν η ιστορια ενός επαναστατημενου νεου τον καιρο της πρωτης εξεγερσης εναντια στο στεμα (1798), κατά το καιρο της οποιας (και για αρκετες δεκαετιας αργοτερα) οι νεαροι ιρλανδοι, βαζαν στις τσεπες του, ένα κλαρι κριθάρι, σαν συνθηματικο, και για αυτό, στην συνεχεια αποτελεσε συμβολο του Ιρλανδικου αγωνα. Με λιγο ψαξιμο μπορειτε να το βρειτε σε εκτελεσεις από τους The Dubliners, Dolores Keane, Dead Can Dance, Solas, The Clancy Brothers, Dick Gaughan.



I sat within the valley green, I sat me with my true love
My sad heart strove the two between, the old love and the new love
The old for her, the new that made me think on Ireland dearly
While soft the wind blew down the glen and shook the golden barley

'Twas hard the woeful words to frame to break the ties that bound us
But harder still to bear the shame of foreign chains around us
And so I said, "The mountain glen I'll seek at morning early
And join the bold united men, while soft winds shake the barley"

While sad I kissed away her tears, my fond arms round her flinging
A yeoman's shot burst on our ears from out the wildwood ringing
A bullet pierced my true love's side in life's young spring so early
And on my breast in blood she died while soft winds shook the barley

But blood for blood without remorse I've taken at Oulart Hollow
And laid my true love's clay cold corpse where I full soon may follow
As round her grave I wander drear, noon, night and morning early
With breaking heart when e'er I hear the wind that shakes the barley.

Δυο λόγια για τον Ken Loach.
Ο Ken Loach ξεκίνησε την να ασχολείστε με την ηθοποιέ στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αλλά πολύ σύντομα ανέλαβε την σκηνοθεσία σε τηλεοπτικές παραγωγές, με αρκετή επιτυχία στην Βρετανία την δεκαετία του ’60. Το ’68 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία το «Kes», η οποία είναι η ιστορία ενός αγοριού, από μια εργατική οικογένεια, σε μια εργατική πόλη, με μονό μέλλον να γίνει ανθρακωρύχος, το οποίο αντιμετωπίζει στωικά την ζωή του, μεχρι που αρχιζει και βρίσκει ενδιαφέρον στην εκπαίδευση ενός γερακιού, αλλά ακόμα και αυτό δεν θα το βοηθήσει να ξεφύγει από το προδιαγραμμένο μέλλον του. Με αυτή την ταινία άρχισε να δείχνει τους κοινωνικούς του προβληματισμούς, και μέσα σ το κλίμα της εποχής θα έχει μεγάλη επιτυχία. Αλλά τις επόμενες δυο δεκαετίες θα γυρίσει αρκετές πιο πολιτικοποιημένες ταινίες, οι οποίες έπεσαν θύμα τις λογοκρισίας, και κάποιες δεν κυκλοφορήσαν ποτέ, ενώ άλλες θα βγουν σε πετσοκομμένες εκδοχές, από μικρές εταιρίες, με αισχρό δίκτυο διανομής, έτσι θα μείνει για πολλά χρονιά εκτός δημοσιότητας (με εξαίρεση δυο φορές που άνοιξε σοβαρό θέμα για την λογοκρισία) . Αλλά την δεκαετία του ’90 θα επιστρέψει πιο δυνατός από ποτέ, και λιγότερο λογοκριμένος, και θα κερδίσει 3 φορές βραβεία στις Κανόνες, αρχίζοντας από ’90 με το Hidden Agenda (σχετικό με τον αγώνα της Ιρλανδίας) , το ’93 με το Raining Stones, και φυσικά το ’95 με το Land and Freedom. Από εκεί και πέρα κάθε ταινία του ακολουθεί τον δρόμο της αναγνώρισης, και πραγματικά όλες αξίζουν, καθώς καταπιάνονται με ζητήματα των ορών ζώνης της εργατικής τάξης, και των μεταναστών, και με εθνικό απελευθερωτικά και αλλά κινήματα. Τέλος σημαντικό στοιχειό της σκηνοθεσίας του είναι, ότι προτιμά αν μην δουλεύει με γνωστούς ηθοποιούς, και προτιμά να βρίσκει ξανθωπούς που τα προσωπικά τους βιώματα να είναι πολύ κοντά στο ρολό, είτε ρολό καταγωγής, είτε λόγω ταξικής προέλευσης, είτε λόγω δραστηριοποίησης σε κινήματα.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Poor Cow (1967)
Kes (1969)
The Save the Children Fund Film (1971)
Family Life (1971)
Black Jack (1979)
The Gamekeeper (1980)
Looks and Smiles (1981)
Which Side Are You On? (1984)
Fatherland (1986)
Hidden Agenda (1990).
Riff-Raff (1990).
Raining Stones (1993).
Ladybird Ladybird (1994)
Land and Freedom (1995)
A Contemporary Case for Common Ownership (1995)
Carla's Song (1996)
The Flickering Flame (1997)
My Name Is Joe (1998)
Bread and Roses (2000)
The Navigators (2001)
Sweet Sixteen (2002)
Ae Fond Kiss... (2004)
The Wind That Shakes the Barley (2006)



rainboy

H μάχη των εξωφύλλων

Sex Pistols (kai ta myala sto blender)

rainboy

you stand on your own,you leave on your own, you go home, and you cry,and you want to die

εδω και μερικες μερες, εχω κολλησει απιστευτα με αυτο το τραγουδι!!!
Smiths How soon is now?
I am the son
and the heir
of a shyness that is criminally vulgar
I am the son and heir
of nothing in particular

You shut your mouth
how can you say
I go about things the wrong way
I am human and I need to be loved
just like everybody else does

I am the son
and the heir
of a shyness that is criminally vulgar
I am the son and the heir
of nothing in particular

You shut your mouth
how can you say
I go about things the wrong way
I am human and I need to be loved
just like everybody else does

There's a club if you'd like to go
you could meet somebody who really loves you
so you go, and you stand on your own
and you leave on your own
and you go home, and you cry
and you want to die

When you say it's gonna happen "now"
well, when exactly do you mean?
see I've already waited too long
and all my hope is gone

You shut your mouth
how can you say
I go about things the wrong way
I am human and I need to be loved
just like everybody else does
rainboy

Story Ville - Καλα αυτο το καρτοον ειναι τελειως JAZZ

Το Story Ville ηταν στην Νεα Ορλεανη η περιχη με τα κοκκινα φωτα απο τα τελη του 19ου αιωνα. Αυτο το καρτοον ειναι πολυ προσαφατα φτιαγμενο με τις συγχρονες ψηφιακες μεθοδους, και ειναι η ιστορια μια ςτρομπετας που θελει να παιξει.
πολυ ωραια σε ασπρομαυρη ατμοσφαιρα, και πολυ χαλαρωτικο. Και τρομπετα παιζει ο Luis Amstrong.




Και ας μην ειμαστε στην Νεα Ορλεανη και στα κοκκινα φωτακια του Story Ville, που αποτελεσαν εμπνευση για τους μουσικους αυτης της καταραμενης πολης, για πολλα χρονια.

rainboy

Pearl Jam Live Athens - videos

Εγω δυστυχως εχασα το live της χρονιας, συμφωνα με τα λεγεμενα, οσον συνbloggers ηταν εκει.
Αλλα τι να κανουμε, πρωτη φορα κρεμαστηκε φιλος μου, επρεπε να παω.
Παραολαυτα προσπαθησα να ζησω και εγω λιγο απο την ατμοσφαιαρα της συναυλιας, κανωνατς search στο youtube. εχουν ηδη ανεβει 33 βινυτεακια, πολλα απο τα οποια ομως με αθλια εικονα και ηχο, οποτε ξεδιαλιεξα καποια για να παρουμε λιγο αρωμα Pearl Jam.

Jeremy


Whislist



GO


better man


BLack



another brick in the wall



rainboy

Antony and the Johnsons Live in Athens 04/07/06

Cripple And The Starfish
ενα απο τα καλυτερα τραγουδια που εχουν γραφτει τα τελευταια χρονια, σε μαγνητοσκοπηση απο το live στο θεατρο βραχων (ναι τοτε που ολοι οι καφροι βλεπαμε μουντιαλ και δεν πηγαμε)






Mr. Muscle forcing bursting
Stingy thingy into little me, me, me
But just "ripple" said the cripple
As my jaw dropped to the ground
Smile smile

It's true I always wanted love to be
Hurtful
And it's true I always wanted love to be
Filled with pain
And bruises

Yes, so Cripple-Pig was happy
Screamed " I just compeletely love you!
And there's no rhyme or reason
I'm changing like the seasons
Watch! I'll even cut off my finger
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!"

Mr. Muscle, gazing boredly
And he checking time did punch me
And I sighed and bleeded like a windfall
Happy bleedy, happy bruisy

I am very happy
So please hit me
I am very happy
So please hurt me

I am very happy
So please hit me
I am very very happy
So come on hurt me

I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish

I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
Like a Starfish...


rainboy

Rolling stones in Jean Luc Goadrd's film

στο βιντεο βλεπουμε τους stones στο στουντιο να προβαρουν το Sympathy for the devil. Τα πλανα τα εχει τραβηξει ο Godard και τa χρησιμοποιησε στην ταινια One Plus One (σε εναλλακτικη βερσιον), οπου παρεμβαλονταουσαν αποσπασματα απο την προβα, στην κανονικη ταινιαΑυτη η βερσιον δεν εγινε πολυ γνωστη παρο οτι ηταν αρκετα ψυχεδελικη.

για την ακριβεια διαβαστε τις λεπτομεριες:


This version of Jean-Luc Godard's 1968 One Plus One caused a legendary confrontation at a film festival when the director became infuriated at his producer's decision to attach the Rolling Stones' completed song "Sympathy for the Devil" at the film's end. Godard's own original plan had been to make a film of the Stones' construction of the tune in rehearsal, and intercut that with a story line about a white revolutionary who becomes suicidal when her lover embraces black separatism. Production problems caused Godard to give up that idea and just allow scenes to fall where they would, allowing viewers to construct the film in their own minds. Overall, the film is a bewildering affair, and that's not at all a bad thing: one's orientation is whatever one makes of Godard's enthralling mess here. Even if a viewer is just interested in seeing the Stones at their peak and at work on their brilliant 1968 album Beggars Banquet, this is a highly rewarding experience. - Tom Keogh.


By 1968, Godard was poised to present a pop ode to revolution--film, in English and Eastmancolor, featuring the Rolling Stones. Audiences were expecting the hippest of the European auteurs would produce a thoughtful concert film that stroked their liberal convictions. Instead Godard delivered studio footage of the Stones recording the title song but cut away before they finished. He interspersed this stately 'documentary' footage with political sketches, one featuring Black Panthers living in junkyards and raping white women. Needless to say, this provocative political film tried the patience of many of Godard's American fans, who quickly switched their allegiance to the juvenile cinema of Francois Truffaut. 16mm.


rainboy 

H αλλη Eurovision

Η άλλη Eurovision

Liet-Lavlut International 2006

Στην πόλη Östersund στο σουηδικό τμήμα της Λαπωνίας (Sápmi), πρόκειται να λάβει χώρα το Ευρωπαϊκό φεστιβάλ τραγουδιού Liet-Lavlut. Πρόκειται για ένα θεσμό που ξεκίνησε από την Ολλανδία και φέτος φιλοξενείται στη Σουηδία με πρωτοβουλία του Σουηδικού Γραφείου για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες (SWEBLUL, SWEdish Bureau for the Lesser Used Languages).

Στο φεστιβάλ 13 φιναλίστ θα εκπροσωπήσουν 12 λιγότερο ομιλούμενες γλώσσες από χώρες της Ευρώπης. Αυτοί είναι:

• Οι Raud Ants από την Ίνγκρια, περιοχή στα σύνορα Ρωσίας-Εσθονίας, θα παίξουν «φολκλορικό μέταλ» στη Βοτική γλώσσα, μια ουγγρο-φιννική γλώσσα που επιβιώνει με μόλις 25 χρήστες.


• Οι Van Wieren από την Ολλανδία θα τραγουδήσουν στην Φριζική γλώσσα.


• Οι Karavan Familia από την Ουγγαρία θα τραγουδήσουν στην Τσιγγάνικη γλώσσα.


• Το νησί Man, ανάμεσα σε Μ. Βρετανία και Ιρλανδία, και η κέλτικη γλώσσα του Manx, θα εκπροσωπηθούν από το συγκρότημα Moot.


• Η Οξιτανική γλώσσα της νότιας Γαλλίας, η γλώσσα του Μιστράλ και των τροβαδούρων, θα εκπροσωπηθεί από τη Liza Pannetier.


• Οι Arbegarbe θα τραγουδήσουν στα Φριουλιάνικα ή «Φουρλάν» της βόρειο-ανατολικής Ιταλίας, που είναι και η γλώσσα του Πιερ Πάολο Παζολίνι.


• Μια από τις πολλές κέλτικες συμμετοχές είναι αυτή της Anna Murray από τη Σκωτία.


• Οι Gari έρχονται από τη χώρα των Βάσκων.


• Ο Narf ή κατά κόσμο Fran Pérez από την Γαλικία, μια αυτόνομη περιοχή της Ισπανίας με κέλτικη παράδοση όπου μιλιέται η Γαλικανική γλώσσα.


• Οι Jord θα τραγουδίσουν στην ουγγρο-φιννική γλώσσα Meänkieli, που είναι αναγνωρισμένη μειονοτική γλώσσα της Σουηδίας.


• Ο Brian Ó hEadhra, γεννημένος στο Δουβλίνο και κάτοικος του Inverness των υψίπεδων της Σκωτίας, τραγουδάει στην κέλτικη γλώσσα της Ιρλανδίας.


• Οι Johan Kitti και Sara Ellen Bähr ερμηνεύουν παραδοσιακή μουσική «γιόικ» της Λαπωνίας.

Το Σάββατο 14 Οκτώβρη, 20.00 ώρα Ελλάδος θα λάβει χώρα ο διαγωνισμός, και θα μεταδοθεί ζωντανά μέσω του Διαδικτύου από το Δευτερο Πρόγραμμα της Σουηδικής Κρατικής Ραδιοφωνίας (κάντε κλικ στο “Lyssna på P2 Musik”).

Οι συμμετοχές είναι όλες ενδιαφέρουσες, και ήδη το φεστιβάλ έχει απασχολήσει τα ΜΜΕ σε πολλές χώρες της Ευρώπης (στην Ελλάδα των Βλάχικων, των Αρβανίτικων, των Πομακικών, των Τσακωνικών, των Ποντιακών, των Τσιγγάνικων και των Ισπανοεβραϊκών ειπώθηκε τίποτα; Αναρωτιέμαι...). Είναι μια καλή ευκαιρία γλώσσες λιγότερο ομιλούμενες, άγνωστες σε πολλούς από μας, να βγουν στο προσκήνιο και να αποκτήσουν δημοσιότητα. Εύχομαι αυτή η δημοσιότητα να δημιουργήσει και το ανάλογο πολιτιστικό ενδιαφέρον, που θα επιτρέψει σε πολλές από αυτές τις γλώσσες να επιζήσουν σε αυτή τη χιλιετηρίδα. Και ας μην ξεχνάμε: «Η γλώσσα του άλλου, πλούτος δικός μου.»

* * *


Νίκος Γενημάκης

αναδημοσιευση αποAgit Prop (υπουργειο προπαγανδας ανατολικης γερμανιας ηταν αυτο)

arrest this man, he talks in maths

He buzzes like a fridge, hes like a detuned radio




rrest this girl, her hitler hairdo, is making me feel ill
And we have crashed her party
This is what you get, this is what you get
This is what you get, when you mess with us

περασε κιολας μια δεκαετια απο τοτε

rainboy

Ils -Εκεινοι

Σε μια αιθουσα ολη και ολη θα παιχτει το χειμωνα, και οχι για πανω απο μια βδομαδα. Οποτε δεν νομιζω να ψαρωσεςι και να πας. Αλλα αμα κανεις αυτο το λαθος σιγουρα θα κλες τα λεφτα σου.
Παρα τα επικα ευραπαικου τρμου, που ανταγωνιζετε το Hollywood αυτη η ταινια ειναι μια παπαρια και μιση.
Βασισμενη σε αληθινη ιστορια (ή ετσι υποστηριζει τουλαχιστον, δεν ξερω αν ειναι τρυκ), οπου μια δασκαλ καιο συγγραφεας συζηγος (γαλλοι) πανε και μενουν στην ρουμανια. Εκει οι μαθητες αποφασιζουν αν της κανουν πλακα και διηργανωνουν μια σειρα απο τρομακτικα πραγματα στην επαυλη που μενουν (ναι μια δασκλα και ενας ανεργος συγγραφεας, χωρις παιδια, μενουν σε μια τεραστια επαυλη, με παραπολα διαμερισματα, και ενα κηπο στρεμματων, ρε μας κοροιδευουν).
Απλα η ταινια ειναι για το πουτσο. Απο την 1 ωρα και 20 λεπτα που κραταει, περιπου την μια ωρα το πλανο ειναι κοντινο σε εναν απο τους δυο πρωταγωνιστες, ο οποιος κοιταει γυρω του σαν ηλιθιος με ενα ηλιθιο βλεμμα, και καθε τοσο ακουει κανα θορυβο ή βλεπει κανα φως και τρομαζει. Και ολα αυτα για να προσπαθησεις με το ζορι να μην σε παρει ο υπνος, μπας και μαθεις και τι παιζει.
και τελικα οταν τους σφαξουν (που ουτε καν αυτο δεν μας δειχνουν οι αθεοφοβοι, που μας εχουν ταλαιπωρησει τοση ωρα) και σου πει οτι ολα αυτα τα εκαναν παιδακια.
λες δεν μπορει για μαλακες μας εχουν.

και φευγεις απο την τελευταια σου ταινια στο φεστιβαλ ριχνωντας ατελειωτα μπινελικια.

rainboy

σε κατι τετοια δεν μας φερνουν τον σκηνοθετη να του τα πουμε ενα χερακι.
βρε ουστ!!!!

La Battaglia di Algeri - Η μαχη της Αλγεριας

Η μαχη της αλγεριας λοιπον.
Μια κλασσικη ταινια, που κατεγραψε με μοναδικο τροπο σχεδον μολις συνεβει, εναν εθνικοαπελευρωτικο αγωνα, και ενα ανταρτικο πολεων, με μια μοναδικη σκηνοθεσια για την εποχη της (early 60's).
Μια φοβερη ταινια, που χρησιμοποιηθηκε και απο τους "καλους" και απο τους "κακους". Μιασ σειρα απο ανταρτικα αντεγραψαν μεθοδους του Αλγερινου εθνικοαπελευθερωτικου στρατου, ενω και οι αμερικανοι, κανουν προβολες στους φανταρους πριν τους στειλουν στο Ιρακ, (μαλλον χωρις τις τελευταιες σκηνες της ταινιας) για να ξερουν τι τους περιμενει.
Μαζι μας ηταν ο Saadi Yacef, ο οποιος μετειχε στο ανταρτικο, και υπεστη βασανιστηρια, τα οποια κατεγραψε στο βιβλιο Souvenirs de la Bataille d'Alger, πανω στο οποιο βασιστηκε η ταινια. Μας ειπε μερικα πραγματα γυρω απο την ταινια, και ενθουσιαστηκε με την ανταπακριση του κοινου.


Η ταινια γενικα ειναι υπερβολικα ρεαλιστικη, και αισθανεσε σαν να ζεις στην γαλλοκρατουμενη αλγερια, και να μεγαλωνει καθε εμρα το μισος σου για την αποιοκοικρατικη συμπεριφορα των γαλλων.

Η ταινια αυτη θα μεινει για παντα στην ιστορια. Εχει καταγραψει με μοναδικο τροπο ενα απο τα πιο σημαντικα γεγονοτα του 20ου αιωνα. Και οχι απλα ενα γεγονος. Εναν αγωνα στο οποιο καθε λαος μπορει να θυμηθει την δικη του ιστορια, εναν αγωνα που συμβολιζει μια ολοκληρη εποχη απο εθνικοαπελευθερωτικα κινηματα, απο τα μεσα του 19ου αιωνα μεχρι της μερες μας, και μεχρι την μερα που ολοι οι λαοι θα μπορουν να ζουν οπως τους αξιζει.
Κανεις δεν θα ξεχασει τον πολεμο της Αλγεριας.

rainboy

YOUR GHOST - Kristin Hersh

To βιντεο του κομματιου ειναι υπεροχο. και γιαυτο θυμιζω τι εγραψα ακριβως εναν μηνα πριν:



Υπαρχουν τραγουδια που σε στοιχειωνουν.
Σε στοιχειωνουν οταν κοιμασαι οταν εισαι ξυπνιος, οταν περπατας, οταν πηδας και οταν τρως, οταν διαβαζεις και οταν κολυμπας, οταν οδηγας και οταν χαζευεις.
Τραγουδια που υπαρχουν για να σε περιτρυριζουν , να σε σηκωνουν και αποτομα να σε ξανα αφηνουν κατω, να σε ρουφανε και να σε φτυνουν.
να σε νανουριζουν,και να σε ξυπνανε, να σε ξεσηκωνουν και να σε ηρεμουν.
Τραγουδια που σε διαπερνανε και σε κανουν να αισθανεσαι ενα κουφαρι που φυσαει μεσα του ο ανεμος.
τραγουδια που νομιζεις οτι δεν γραφτηκαν για σενα. γραφτηκαν για καποιο αλλον. για καποιον που δεν τα ακουει μπροστα στο pc, στο αμαξι, στο λεωφορειο. γραφτηκαν για αλλους ανθρωπους. πραγματικους και απελευθερωμενους, αλλα και τοσο δεσμιους.
Τοτε τα στοιχεια βγαινουν απο τα βαθη των δασων σε περικυκλωνουν και σε πανε μακρια.
πολυ μακρια.
εκει που δεν ειχες ξαναφανταστει.
YOUR GHOST - Kristin Hersh )
Παρ'οτι οι λιγο μεγαλτεροι απο μενα θα με κοροιδεψετε που δεν ηξερα αυτο το κομματι, εγω δεν εχω προβλημα που κανω σαν να ανακαλυψα την ατλαντιδα.
δεν ηξερα το κομματι, και επεσε τυχαια στα χερια μου την προηγουμενη βδομαδα. μια συλλογη βρεθηκε στο mp3 που ειχε μεσα και αυτο.
και καθως το εχω στο shuffle και παιζει.... αρχιζουν τα πρωτα αρπισματα του κομματιου.
και ξαφνικα οι ραγες του τραινου αρχισαν να κινουνται σε εναν πρωτοτυπο μυστηριακο ρυθμο, σαν να ακολουθουν καποια αρχαια ιεροτελεστια.
ενω τα ακουστικα στα αυτια μου εχουν εξαφανιστει, και μια μικρη μπαντα απο ξωτικα βρισκεται στο βαθος του κεφαλιου μου και παιζει το κομματι αυτο.
Απο τοτε σχεδον δεν εχει ξεκολλησει απο το κεφαλι μου.
με ακολουθει σε καθε μου κινηση.
σαν να υπαρχει καπου ενας (μαγνητικος;) μετρονομος που με ελκει να ακουληθησω το ρυθμο του.
ενταξει απο οτι διαβαζω εκανε επιτυχια πριν απο καμια δεκαετια, οποτε δεν σας λεω και τιποτα καινουργια, παντως αν θελετε και αλλες πληροφοριες για την τυπισσα διαβαστε εδω.
rainboy

If I walk down this hallway
Tonight it's too quiet
So I pat through the dark
And call you on the phone
Push your old numbers
And let your house ring'
Till I wake your ghost
Let him walk down your hallway
It's not this quiet
Slide down your receiver
Stand across the wire
Follow my number
Slide into my hand
It's the blaze across my nightgown
It's the phone's ring
Chorus:I think last nightyou were driving circles around me (x3)
I can't drink this coffee
Till I put you in my closet
Let him shoot me down
Let him call me offI take it from his whisper
You're not that tough
It's the blaze across my nightgown
It's the phone's ring
Chorus:You were in my dream (It think last night)
You were driving circles around me (x5)

Jim Jarmush - Steady as she goes video

πριν 4 βδομαδες οταν εγραψα για το δισκο των Racontuers σας υποσχεθηκα το βιντεο που σκηνοθετησε ο Jarmush, οποτε απολαυστε το


rainboy

Little Miss Sunshine

ή πως μπορει και οι αμερικανοι να εχουν δικιο, οταν σπανε τα ταμεια.
Μια φαντασικα υπεροχη ταινια, μια ταινια που βγηκε ολο το σινεμα με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια.
Μια ταινια που δεν εχει μαχη μεταξυ καλου και κακου, αλλα μεταξυ δυο κοσμων. Ενος περισοτερο πραγματικου που μπορει και δεχετε τα ελλατωματα και την αληθεια, και ενος που εχει ιεραρχησει την εμετικη ιδεολογια του win or die. Ο πατερας της οικογενειας που ειναι στο δευτερο στρατοπεδο, ειναι απο αυτους τους μεταμοντερνους τσαρλατανους, που κανουν κυριγματα,για το πως θα κερδιζεις παντα κτλ. το προβλημα του ειναι οτι εχει πιστεψει τοσο πολυ αυτα που λεει, που καταπιεζει αφορητα την οικογενεια του, δεν εχει back up plan, και γενικα κανει ενα σωρο βλακειες.
Ο παππους που σνιφαρει κοκκα, μαθαινει την μικρη χορο, και προσπαθει συνεχως να την σπασει στον γιο του ειναι και ο πιο διασκεδαστικος ρολος της ταινιας (αρχικα ειχε γραφτει για τον Bill Murray, αλλα τελικα τον επαιξε ο Steve Carell, και πραγματικα εγραψε).
Ο θειος ειναι ενας εμμονικος γκευ, διανοουμενος, που μολις γλιτωσε απο μια αποπειρα αυτοκτονιας, ο οποιος αποτελει τον πιο πειστικο πολο, απεναντι στην μαλακια του πατερα.
Ο γιος που εχει δωσει ορκος να μην μιλησει μεχρι να γινει πιλοτος, μεχρι που ανακαλυπτει την αληθεια και τρελενεται. Ενας τυπικος εφηβος που δεν μπορει να αποδεχτει τον κοσμο γυρω του.
Η μητερα που προσπαθει να ισσοροπησει ολα τα παραπανω, και να κανει τον κρικο που κρατα δεμενη την οικογενια.
Και τελοςη κορη, που θελει να παει στα καλλιστεια, κουβαλαει ολους τους παραπανω μαζι της στο ηρωικο VW (στα αληθεια χρησιμοποιηθηκαν 5 ολοιδια βανακια για να γυριστει η ταινια), και γενικα δινε ενα ρεσιταλ σε ολη την ταινια, που στο τελος κορυφωνετε.
Απο κει και περα το μεγαλυτερο μερος της ταινιας ειναι ενα διασκεδαστικο road trip με πολλες ανατροπες- αποκαλυψεις, και κυριως πολυ γελιο. Ενω το τελευταιο εικοσαλεπτο ειναι το αποκορυφωμα της ταινιας στα καλλιστεια.
Ολα τα παραπανω γινονται μεσα σε μια φοβερη σκηνοθεσια, ενω και οι ερμηνιες ειναι παρα πολυ καλες, και κυριως το σεναριο, ειδικα ο τροπος που εξελιστει τους χαρακτηρες, ειναι μοναδικο.
Ως κλασσικος προκατειλημενος καθε τοσο ελεγα οτι τωρα θα γινουν κλασσικες αμερικανιες, αλλα παντα με εξεπληττε ευχαριστα η ταινια. Η ταινια αρκετα off the beaten track και μην την χασετε με τιποτα σε λιγες βδομαδες που θα βγει στις αιθουσες.

rainboy     

καλα το Viy δεν θα το σχολιασω, επιασε πατο αυτη η ταινια.

hanging garden pt.2

Kαι μετα την ταινια hanging garden θυμιθηκα οτι καπου ειχα εναν δισκο που λεγοταν Pornography και ειχε αυτο το γαματο τραγουδακι


cure 1982 απο το A single και το pornography


rainboy

The Hanging Garden (KÛCHÛ TEIEN)

H τρίτη ταινία που είδα στις νύχτες πρεμιέρας, και η τελευταία γιαπωνέζικη για αυτό το φεστιβάλ, ήταν πραγματικά μια διαφορετική εμπειρία.
Ο Toshiaki Toyoda μετά το 9 souls γύρισε τον κρεμαστό κήπο. Μια ταινία αρκετά διαφορετική. Ένα σουρεαλιστικό ψυχογράφημα μιας μικροαστικής γιαπωνέζικης οικογενείας, με δόσεις από μαύρο χιούμορ.
Μια οικογένεια λοιπόν που έχει έναν κανόνα, να μην έχει μυστικά. Αλλά στην πραγματικότητα είναι πνιγμένη ως το λαιμό σε αυτά.
Αν παίρναμε με χρονική σειρά τα γεγονότα, η μητέρα , λογά τραυμάτων από τα παιδικά της χρόνια, αποφασίζει να κάνει μια τελεία οικογένεια, όποτε προσπαθεί να σχεδιάσει τα πάντα, για να μην έχουν προβλήματα τα παΐδια, και θεσπίζει τον παραπάνω κανόνα, γιατί πιστεύει ότι έτσι θα κυλίσουν όλα ομαλά, ενώ πάντα μισεί την μανά της που την θεώρει υπεύθυνη για τα δικά της προβλήματα. Με τον άντρα της πάνε να μείνουν και σε ένα νεότευκτο οικιστικό-εμπορικό συγκρότημα, με αρκετά ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική (σημαντικό στοιχειό για την εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας). Εκεί λοιπόν η κόρη της κάνει ανωμαλίες σε ξενοδοχεία, (και βρίσκουν και φωτογραφίες της σε πορνοπεριοδικό), ο άντρας της έχει γίνει ο γαμιά της γειτονιάς και ο γιος έχει γίνει τελείως ψυχικούς.
Καταρχάς το αντιμετώπισα με ενδιαφέρον γιατί δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ταινία που να δείχνει την γιαπωνέζικη οικογένεια του σήμερα (ή θρίλερ βλέπουμε, ή ερωτικές ιστορίες, ή σαμουράι), γεγονός το όποιο με προκαλούσε ένα εμπεδώσω καλύτερα αυτά που συνέβαιναν.
Από την άλλη η υπέροχη σκηνοθεσία του Toyoda, τόσο τα σουρεαλιστικά πλανά, όσο και το εφέ με την κάμερα- εκκρεμές σε έκαναν να βυθιστείς στην καρεκλά σου και να απόλαυσης αυτό που έπαιζε στο πανί.
Από κει και περά η ταινία δεν είναι κανένα αριστούργημα. Πολλές φόρες με ξενέρωνε, γιατί ατάκες που ανταλλάσσονταν μεταξύ της οικογενείας ήταν επιπέδου ελληνικού σίριαλ.
Αλλά σίγουρα άξιζε το δίωρο που της αφιέρωσες.
Από κει και περά, νομίζω ότι όποιος δεν ξέρει αγγλικά, και διαβάζει τους αγγλικούς υποτίτλους, δεν μπορεί να δει ταινία σε αυτό το φεστιβάλ, τόσο εκτός πλάνου που είναι οι ελληνικοί. Και να τον μονό αυτό η μαλάκια των διοργανωτών.
Κουβάλησαν τον άνθρωπο από την Ιαπωνία, (τον Toyonda) και δεν μπορούσαν να βρουν κάποιον να ξέρει σωστά γιαπωνέζικα για να συνεννοηθούμε. Οι ερωτο-απαντήσεις μετά την ταινία, θύμιζαν θέατρο του παραλόγου. Απαράδεκτη κατάσταση. Αφού όταν τελείωσε η ταινία έγραψε στο πανί based on novel …. Και τον ρώτησαν αν έχει αλλάξει στοιχειά από το βιβλίο, και η απάντηση του μεταφραστή ήταν ότι το σενάριο είναι του Τoynda και δεν υπήρχε κανένα βιβλίο.
Αει καλά.
Προχειρότατες

Anyway

Εγώ συνεχίζω την πέμπτη με little miss sunshine, και viy.

εδω το σαιτ της ταινιας για να ψυχεδελιασετε τελειως

rainboy

Paprika

H δευτερη επιλογη μου στις νυχτες πρεμιερας αποδειχτηκε πολυ καλυτερη απο την πρωτη (black kiss).

Αυτη η ταινια ηταν πραγματικα υπεροχη. Ηταν η ταινια που θελεις να μια παρασκευη στις 8 το απογευμα. Λιγο ψυχεδελικη, αρκετη διασκεδαστικη, και κυριως ευχαριστη.

Η τεταρτη ταινια ειναι του Satoshi Kon , μετα τα Perfect Blue (1997), Millennium Actress (2001) και Tokyo Godfathers (2003), την οποια ειδαμε σε δευτερη προβολη (πρεμιερα σεο φεστιβαλ βενετιας, δεκεμβη θα βγει ιαπωνια, και του χρονου το καλοκαιρι σε ευρωπη και αμερικη, με αγνωστες τις προθσεις των ελληνων διανομεων).

Η υποθεση, ειναι σε ενα κοντινο μελλον, οπου τρελογιατροι εχουν φτιαξει μοτερακια που συνδεουν δυο εγκεφαλους, και ο ενας βλεπει τα ονειρα του αλλου. Επειδη δεν τα εχουν φτιαξει και τελεια αρχιζει να γινετε χαμος, καθως μπλεκονται τα ονειρα μεταξυ τους, και μετα και με την πραγματικοτητα. Κακος προσπαθει να τα εκμεταλευτει ολα αυτα. Οι καλοι τρεχουν και δεν φτανουν.

το σεναριο δεν ειναι τιποτα τρομερο, αν και σε κραταει σε μια τσιτα καθως τα σουρεαλιστικα που συμβαινουν ειναι σαν τριπακι. αλλα το κυριο εντυπωσιακο χαρακτηριστικο της ταινιας ειναι οι απιστευτες εικονες και τα απιστευτα χρωματα.

Οταν βγαινεις χαμογελας, γιατι το ματι σου εχει περασει υπεροχα, εχει χαθει μεσα σε εναν ωκεανο χρωματων και συναισθηματων, εχει χαλαρωσει και εχει διασκεδασει.

παρτε εδω μια ιδεα, (αν και τα χρωματα δεν ειναι και πολυ καλα, η φωτογραφια πιο παν ειναι χαρακτηριστικοτερη)

Νομιζω οτι το παιζει αλλη μια φορα στον Δαναο οποτε τρεχτε. Και μην το κατεβασετε σε screener που ειναι τα μισα χρωματα, θα χασετε την μιση ταινια.

Και θα συνεχισω την δευτερα, με την τριτη και τελευταια, γιαπωνεζικη ταινια που θα δω στο φεστιβαλ το Hanging Garden.

rainboy

τΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΠΕΖΩΝ.

Αλλωστε και ο ελληνικος ΚΟΚ προβλεπει οτι στην διαβαση εχει προτεραιοτητα ο πεζος, και οτι τα αυτοκινητα ειναι υπεχρωμενα να σταματαν στις διαβασεις των πεζων για να περνανε οι πεζοι.

Ετσι λοιπον τρεις φορες βρεθηκα σε διαβασεις χωρις φαναρια, και ξεκινησα να περασω απεναντι, χωρις να περιμενω να σταματησουν (ετσι και αλλιως ψιλοακινητα ηταν τα αμαξια απο το μποτιλιαρισμα).

την πρωτη φορα περασα ανετα.

Πηρα αυτοπεποιθηση, την δευτερη, στην δευτερη λωριδα του δρομου που διεσχιζα, ενας τυπος επιτυχανε (για να φρεναρει μετα απο 5 μετρα που ηταν κολλημενος ο μπροστινος), του λεω "φιλε διαβαση" και αρχιζει τα μπινελιkια.

Την τριτη φορα, αυτος που επιταχυνε, και δεν κοιταζε καν αν περναει καποιος απο την διαβαση, ηταν ενας λιμενικος με τζιπακι του λιμενικου, ο οποιος απλα την ειχε δει σουμαχερ.

Πισω του κολλημενο αλλο αμαξι γκαζωμεν με 60κμ/η περιπου (μεσα στον κολλημενο δρομο ολα αυτα) οπου εγω περναω κανονικα, και δεν φρεναρει ο τυπος με χτυπαει με τον πλαινο καθρεπτη,και σταματαει να μου ζητησει τα ρεστα γιατι στραβωσε ο καθρεπτης.

του εξηγω οτι αμα θελει να παμε στην αστυνομια να εξηγησει γιατι τρεχει ετσι μες την κινηση, και γιατι καταπατα προτεραιτοτηα και δεν σταματαει εκει που πρεπει. Προφανως η κουβεντα τελειωσε με ανταλαγη μπινελικιων.

Βεβαια η τροχαια ανακοινωσε προσφατα τρελα προστιμα για ζωνη, και αλλες παραβασεις, αλλα δεν εχω ακουσει ποτε να γραφουν καποιον που δεν σταματησε στην διαβαση των πεζων.

Και ολα αυτα την ημερα χωρις αυτοκινητο, της οποιας η χρησιμοτητα, ηταν να ειναι φισκα τα λεωφορεια, με γερους υν που βρηκαν ευκαιρια να κανουν βολτες τωρα που ειναι τζαμπα. Και το απογευμα φιεστα με πολιτικους, για την γιορτη της ημερας (βλεπε δημοτικες σε 20 μερες).

ε δεν πατε ολοι στο διαλο.

Βlack Kiss( Shinkuronishiti)- Θελω να γινω σαν αμερικανος)

Χτες λοιπον πηγα λοιπον στην πρωτη ταινια στις νυχτες πρεμιερας για φετος. Black Kiss την ελεγε το προγραμμα, και Shinkuronishiti ειναι ο πραγματικος της τιτλος.
Την εχει σκηνοθετησει ο Makoto Tezka, γιος του Osamu Tezuka (πολυ επιτυχημενος manga δημιουργος).

Αυτος λοιπον αποφασισε να σκηνοθετησε μια ταινια με μια πρωτοτυπια στο σεναριο. Ο δολοφονος ειναι "καλλιτεχης" και κανει εργα τα θυματα. (ή τουλαχιστον ετσι λεει το δελτιο του φεστιβαλ). Γιατι αυτη ειναι μονο η μιση αληθεια. Η υπολοιποι ειναι οτι ο δολοφονος ειναι ενα τερας που δεν καταλαβαινεις καθολου πως λειτουργει, γιατι ειναι ετσι, πια τα κινητρα του, και ποια η προελευση του.

Κριμα γιατι η ταινια τα πρωτα 90 λεπτα ειναι καλογυρισμενη, με φοβερη ατμοσφαιρα, με πολλες ανατροπς, και σε κραταει στην τσιτα.

Και οταν ερθει η ωρα να αποκαλυφθει ο δολοφονος, σκαει ενα τερατακι, που κανει κατι επικες (και καλα) μαχες και τελικα σκοτωνεται, και σενα σε πια νευρικο γελιο, γιατι περιμενες κατι πιο εντυπωσιακο, πιο πολυπλοκο, ή τουλαχιστον αν καταλαβεις τι ηταν αυτο.

Αυτο ειναι το κακο με τον τυπο λοιπον. Ενω ξεκινησε να γυρναει μια ταινια που θα μπορουσε να μπει στο παλμαρε των ταινιων τρομου απο την Απω Ανατολη, αυτος αποφασισε αν γινει σαν αμερικανος, και να γυρισει μερικες σκηνες σε στυλ αμερικανικης περιπετειας, να βαλει ενα τερας σε στυλ X-Men που γενικα δεν κολλαγε με το κλιμα, ενω το μονο ξεχασε ειναι αν βαλει τους μπατσους να τρωνε ντονατς.

Κριμα κριμα κριμα.

Αλλη μια ταινια που θα μπορουσε αλλα...

Και το κακο ειναι οτι ο τυπος κερδισε βραβεια σε φεστιβαλ, αρα θα πιστεψει οτι ειναι επιτυχημενο αυτο και θα συνεχισει στο ιδιο στυλ (φυσικα μας επεισε για αυτο και η αλλα holywood τελευταια σκηνη, που προετοιμαζει το sequel).

σημερα λοιπον η συνεχεια παλι με ιαπωνια, και manga αυτη την φορα. Παπρικα στις 8.

τα λεμε στην σταδιου

rainboy

Lafayette Afro Rock Band

Ενα απο τα πιο εντυπωσιακα αφρο-funk σχηματα, παρ'ολο το συντομο της καριερας τους.
Απο τα μεγαλυτερα διαμαντια των 70'ς, με δυο δισκους που περιηχαν αριστουργηματα, και εγιναν μαστ για dj's που τα σαμπλαραν κατα κορον (εχουν χρησιμοποιηθει απο τους Public Enemy μεχρι την Janet Jackson), αλλα υποτιμημενο απο τους "κοινους θνητους.
Η Band «γεννήθηκε» στο Λονγκ Αϊλαντ το 1970. Το αρχικό όνομα του συγκροτήματος ήταν «Bobby Boy Congress» και το αποτελούσαν ο Bobby Boy, Larry Jones (κιθαρίστας), ο Lafayette Hudson (μπασίστας), ο Frank Abel (πλήκτρα), οι τρομπετίστες Ronnie James Buttacavoli και Arthur Young, ο ντράμερ Ernest "Donny" Donable και ο percussionist-ας Keno Speller. Ομως η τομη στην καριερα τους ηταν η μετακομιση στο Παρισι. Οπου εγιναν πολυ της μοδας μεταξυ των μεταναστων, και επαιζαν συχνα live. Εκει ηχογραφησαν και τα Each Man Makes His Own Destiny, Soul Makossa και Malik. Στο τελευταιο υπαρχει και το Darkest Night" το οποίο ειναι η πιο γνωστη τους μελωδια, καθως μέρη με το σαξόφωνο χρηαισιμοποιουντ στο «It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back» των Public Enemy.
Καπου λιγο μετα τα μεσα των 70'ς χανονται τα ιχνη τους, χωρις θορυβωδεις χωρισμους. Παρολαυτα ειναι ενα απο τα καλυτερα κομματια που περιμενουν να τα ανακαλυψετε.
αν εχετε ευρυζωνικη συνδεση κατεβαστε και τοςυ 3 δισκους (ειδικα τους δυο τελευταιους), αν παλι θελετε να τα σκασετε στον δισκοπωλη, προτιμηστε την συλλογη Darkest Light: The Best of the Lafayette Afro Rock Band που κυκλοφορησε το 1999, οποτε λογικα θα την τσιμπησετε σε λογικη τιμη.


rainboy

Takeshi's Castle

Η νεα μου εμμονη.
οταν λεμε επος εννουμe επος.
Οτι καλυτερο μπορεις να δεις στην τηλεοραση.
Το σοου αυτο ειναι γυρισμενο στην Ιαπωνια απο τ 1986 εως το 1989. Σκοπος του παιχνιδιου ειναι να μπουν στο καστρο του Τακεσι. Ποιοι ;;; καποιοι απο τους 142 αγωνιζομενους.
Στην αρχη περναν αρκετες στυλ super mario δοκιμασιες (εδω αναλυτικη περιγραφη των δοκιμασιων), και οσοι καταφερουν κατι σε αυτες θα πανε στον τελικο.
Εκει προσπαθουν αν μπουν στο καστρο, αλλα εχουν αντιπαλους τους φρουρους. πυροβολιουνται απο αμαξακια και και ποτε δεν τα καταφερνουν.

H εκπομπη ειναι σκαλωτικη. Δεν φτανουν τα παραμυθενια σκηνικα, και οι comicsοειδης δοκιμασιες, οι γιαπωνεζοι παιχτες εχουν χιουμορ, και αρκετοι απο αυτους σκανε με αυτοσχεδιες στολες (απο batman εως Rambo κτλ) το οποιο κανει ακομα πιο εντυπωσιακε τις αποτυχιες τους.

Το σοου θεωρητε cult, και εχει φανατικους οπαδους σε ολο τον κοσμο.

Στην ελλαδα, αρχισε προσφατα να προβαλετε απο το ΣΚΑΙ (μεσημερι γυρω στις 5 τις καθημερινες, και 7.30 το σαββατο), σε μια απογειωτικη περιγραφη απο Παπαγεωργιου, και Ακινδυνο Γκικα. Οι οποιο δεν εχουν καποιο σκριπτ μπροστα τους, ουτε καν καποιες πληροφοριες για το παιχνιδι. Καταλαβαινουν οσο και εσυ γιαπωνεζικα και απλα σπανε πλακα (με τον τροπο που τους αγαπησαμε στον Σπορ ΦΜ).

Ετσι μπορεις να ακουσεις τον Τσακωνα, τον Διακογιανη, και πιο συχνα τον Ιασων Τριανταφυλλιδη με τον Ψινακη, να σχολιαζουν τις τουμπες που τρωνε οι Γιαπωνεζοι.

Καποιες στιγμες αναρωτιεσε αν παιρνουν ναρκωτικα, αλλα τελικα σε στελνουν αδιαβαστο.

Στο τελος παντως ξενερωνεις που τελειωνει τοσο γρηγορα (ουτε μιση ωρα).

Λοιπον μην το χανετε αλλο.

Ο Takeshi, που παιζει εκει, εχει κανει μια αρκετα μακροχρονη καριερα, και ως σκηνοθετης και ως ηθοποιος:

Σκηνοθετης¨
1989 Violent Cop (その男、凶暴につき, Sono otoko, kyobo ni tsuki)
1990 Boiling Point (３－４Ｘ１０月, 3-4X jugatsu, lit. San tai yon ekkusu jugatsu) (aka Jugatsu in France)
1991 A Scene at the Sea (あの夏、いちばん静かな海, Ano natsu, ichiban shizukana umi)
1993 Sonatine (ソナチネ, Sonachine)
1995 Getting Any? (みんな　やってるか！, Minnâ-yatteruka!)
1996 Kids Return (キッズ・リターン, Kizzu ritān)
1997 HANA-BI (aka Fireworks in North America) Golden Lion award winner at Venice Film Festival
1999 Kikujiro (菊次郎の夏, Kikujiro no natsu)
2000 Brother (aka Aniki, Mon Frère in France)
2002 Dolls (ドールズ, Dōruzu)
2003 Zatoichi (座頭市) Silver Lion award winner at Venice Film Festiva
l2005 Takeshis'[edit]


Ηθοποιος
1969 Go, Go Second Time Virgin (ゆけゆけ二度目の処女, Yuke yuke kodome no shojo), by Koji Wakamatsu extra performance
1980 Makoto (まことちゃん, Makotochan), by Toyota Fujioka an anime, cameo appearance as voice actor (seiyū)
1981 Dump Migratory Bird (ダンプ渡り鳥, Danpu Wataridori) by Ikuo Sekimoto
1981 Manon (マノン), by Katsuhiro Maeda
1981 Completely... With That Air! (すっかり・・・その気で!, Sukkari... sono ki de!), by Juichi Tanaka first starring work.
1982 Secret of Summer (夏の秘密, Natsu no Himitsu)
1983 Merry Christmas, Mr. Lawrence (戦場のメリークリスマス, Senjou no merī kurisumasu) (aka Furyo in Europe), by Nagisa Oshima a Japanese/American movie shot in Java.
1989 Violent Cop (その男、凶暴につき, Sono otoko, kyobo ni tsuki), by himself
1990 Boiling Point (３－４Ｘ１０月, 3-4X jugatsu, lit. San tai yon ekkusu jugatsu) (aka Jugatsu in France), by himself
1993 Sonatine (ソナチネ, Sonachine) by himself
1995 Getting Any? (みんな　やってるか！, Minnâ-yatteruka!), by himself
1995 Johnny Mnemonic, by Robert Longo an American movie shot in the USA, adapted from Johnny Mnemonic, a short story by William Gibson. Credited as Takeshi.
1995 Gonin, by Takashi Ishii1997 HANA-BI (aka Fireworks in North America), by himself
1998 Tokyo Eyes, by Jean-Pierre Limosin a French/Japanese movie shot in Tokyo.
1999 Kikujiro (菊次郎の夏, Kikujiro no natsu), by himself
1999 Taboo (御法度, Gohatto), by Nagisa Oshima
2000 Brother (aka Aniki, Mon Frère in France), by himself a Japanese/American movie shot in Los Angeles & Tokyo
.2000 Battle Royale (バトル・ロワイヤル, Batoru rowaiaru), by Kinji Fukasaku
2003 Zatoichi (座頭市), by himself
2003 Battle Royale II: Requiem (バトル・ロワイアルII 鎮魂歌, Batoru rowaiaru II chinkon uta) by Kinji and Kenta Fukasaku
2004 IZO by Takashi Miike
2004 Blood and Bones (血と骨, Chi to hone), by Yoichi Sai
2005 Takeshis', by himself

rainboy

υγ. ο blogger τα εχει υπερπαιξει

C86

Αφου εχουμε πιασει τα indie το τελευταιο καιρο, ας πιασουμε και αυτο.
Το ημερολογιο δειχνει 1986. Το ΝΜΕ ειναι ηδη ενα περιοδικο, με μεγαλη ιστορια, αλλα χωρις ιδιαιτερη απηχησh στους συγχρονους νεανιες. Toτε λοιπον κυκλοφορησε αυτη την κασσετα (μαλιστα τοτε επρεπε να στειλεις ενα αποκομα στο περιοδικο, και να σου την ταχυδρομησουν, οχι ζελοφαν με σιντι). τον τιτλο τον πηρε απο τον κωδικο της (Cassete 1986). Και εμελε να σημαδεψει την βρετανικη σκηνη μεχρι της ημερες μας.

Μια σειρα απο συγκροτηματα που μετα εγιναν αρκετα γνωστα, ξεκινησαν απο αυτη την συλλογη. (με γνωστοτερους του Primal Scream) Αλλα το σημαντικο ειναι οτι ακομα και σημερα φαινετε η φρεσκαδα που αναβλυζει απο αυτη την κασετα. νεα συγκορτηματα, βασισμενα στα 60'ς , αλλα επιρεασμενα απο ολα τα ρευματα που περασαν στο ενδιαμεσο (πολλες φορες νομιζεις οτι ακους Jam σε jammαρισμα). Και τοτε βρεθηκαν στο προσκηνιο. Επισης αυτος ο χαρουμενος (οριακα ποπ σε μερικες στιγμες) ηχος , απεκτησε και ονομa twee (θεωρουνται οι belle&sebastian χαρακτηριστικοτερο παραδειγμα). Αλλα δεν ειναι λιγες φορες που αναφερεται και ως C86, μαλιστα στα 90'ς μποσουσες να διαβασεις σε δηλωσεις πολλων καλλιτεχνων για το πνευμα αυτης της κασσετας που πρεπει να κρατηθει ζωντανο κτλ.

και οντως κρατηθηκε, και αναστηθηκε , απο το indie-mp3, ενα μπλογκ απο την Αγγλια, που ασχολητε με την indie σκηνη, και ειδικοτερα με αυτο το υφος. Τα παιδια λοιπον κατσανε και επεξεργαστηκαν την κασετα, την καναν mp3 με αρκετα ικανοποητικο ηχο, και την ανεβασαν στο μπλογκ τους.. Και ετσι καπως ξαναεγινε μοδα.

Πραγματικα παντως αξιζει κανεις να την κατεβασει, γιατι σιγουρα θα βρεις διαμαντακια μεσα.

Βεβαια οπως σε καθε revival ετσι και εδω εχουμε τα ιδια προβληματα. Γεροντια να επανασυνδεονται , δισκογραφικες να ξεθαβουν ντεμο, και απουλητους δισκους, και να ξεπουλαν, επανεκδοσεις μεβιβλιαρακια και αλλα για τα θυματα.

Αλλα μην ψαρωνετε, οτι αξιζει θα το βρειτε στο μπλογκ του indie-mp3.

Ορεξη για ψαξιμο να υπαρχει και ολα γινονται


Το περιεχομενο συγκεκριμενα ηταν:

Side one

Primal Scream - Velocity Girl

The Mighty Lemon Drops - Happy Head

The Soup Dragons - Pleasantly Surprised

The Wolfhounds - Feeling So Strange Again

The Bodines - Therese

Mighty Mighty - Law

Stump - Buffalo

Bogshed - Run To The Temple

A Witness - Sharpened Sticks

The Pastels - Breaking Lines

Age of Chance - From Now On,

This Will Be Your God[edit]

Side two

The Shop Assistants - It's Up To You

Close Lobsters - Firestation Towers

Miaow - Sport Most Royal

Half Man Half Biscuit - I Hate Nerys Hughes ( From The Heart )

The Servants - Transparent

The MacKenzies - Big Jim (There's no pubs in Heaven)

bIG fLAME - New Way (Quick Wash And Brush Up With Liberation Theology)

Fuzzbox - Console Me

McCarthy - Celestial City

The Shrubs - Bullfighter's Bones

The Wedding Present - This Boy Can Wait

κατεβαστε την σε 3 Zip αρχεια απο το Rapidshare:
C86 - Part One
C86 - Part Two
C86 - Part Three
Uploaded and encoded by Tom


rainboy

yg.παντως ακομα και το κακοφτιαγμενο εξωφυλλο της κασσετας μυριζει εναν ρομαντισμο.

Ιπποκρατους 15 - αναγνωστηριο - περνανε αργα οι μερες

Εδω στο αναγνωστηριο κυλανε οι μερες του σεπτεμβρη.
μια ιδιοτυπη κοινοτητα απο ψυχασθενημενους φοιτητες, και τελειωμενα καμακια.
Urban Legend: οσοι διαβαζουν στην ιπποκρατους δεν περνανε τιποτα, και μετα παθαινουν εγκλεισμο και πηγαινουν και μετα την εξεταστικη (ακομα και μετα το πτυχιο).
Μιση αληθεια. εχω δει πολλους (και εμενα) να αυξανουν τα ποσοστα επιτυχιας οταν διαβαζω στην Ιπποκρατους.
Μιση αληθεια. Εχω δει και αρκετους να βιωνουν τετοιον εγκλεισμο, που να σκανε ακομα και οταν δεν εχουν να διαβασουν, ετσι για να χαζεψουν.

ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Insomnia

Την προηγουμενη βδομαδα ακουγα αυτο το κομματι των Faithless στο ραδιο, και ελεγα που το θυμηθηκαν οι πουστηδες. Και παροτι για μια περιοδο πριν μερικους μηνες ασχολιομουν με το ομονυμο φορουμ (για υπολογιστες)

κοντευα να ξεχασω την εννοια αυτης της λεξης.

κοντευα να ξεχασω οτι υπαρχει. Πραγματικα τα τελευταια χρονια εφτανα παντα σε τετοια κατασταση σπιτι, που δεν ειχα προβληματα υπνου. Και στις διακοπες ποτε δεν το θεωρησα προβλημα, το να μην με παιρνει ο υπνος.

ενταξει σε ξεταστικες εχω φαει κανα δυο βραδια με σκατα υπνο απο αγχος, αλλα αμεσως γινοταν delete καθως μετα το μαθημα εριχνα καν 10 ωρο υπνο.

Χτες το βραδυ ομως ο Μορφεας αποφασισε να με εκδικηθει.

Δεν μα αφησε να κοιμηθω πριν τις 7 το πρωι. ενω φυσικα ο σκοπος ηταν να κοιμηθω κατα τις 2-3.

Φρικτα βασανιστηρια. μισαωρο στριφογυρισμα στο κρεβατι να εναλσετε με μισαωρη ανγνωση βιβλιου (οπου πραγματικα δεν καταλαβαινα με τι ταχυτητα εφευγαν οι σελιδες).

στις 7 πηρα την μεγαλη αποφασαση. αν δεν εχω κοιμηθει σε ενα τεταρτο, θα παρω το τραινο να πω αναγνωστηριο αν διαβασω και βλεπουμε.

τελικα με ξυπνησε το τηλεφωνο στις 12 (περιπου την ωρα που ξυπναω).

αλλα ακουληθησε μια "ζαβλακωμενη" μερα οπου δεν καταφερα να κανω ουτε τα μισα απο οσα ειχα σκοπο.

ενω τωρα το βραδυ δεν παιζει παλι να κοιμηθω.

λες να γινω ηθοποιος ή δημοσιογραφος και να μαθω σε τετοια ωραρια.

εχουν μια μαγεια αυτες οι ωρες, οταν γινονται ωρες πραγματικες δραστηριοτητες (οχι καταναλωσης αλκοολ).

μαγικες ωρες, σε μια πολη που κοιμαται, και εσυ να ζεις τοτε. να βλεπεις την πολη οπως οι αλλοι δεν θα την δουν ποτε.

να βιωνεις το σκοταδι και την ηρεμια της.

ωραια τα ρομαντικα αλλα αν δεν κανονικοποιησω συντομα το ωραριο θα εχω προβλημα.

ΙΝSOMNIA λοιπον.

και εκει που κατι εχεις ξεχασει οτι υπχαρχει ξαναερχεται!!!

να το νικησω (κανονικοποηση βιολογικου ρολογιου) 'η να με νικησει (προσαρμογη δραστηριοτητων σε τετοιο ωραριο);;;

ΨΗΦΗΣΤΕ!!!!!

Who's your daddy

Benny Benassi εφτιαξε αυτο το φοβερο τραγουδι, και το φοβερο βιντεο.

Απολαυστε το κι χαλαρωστε

ειδατε τι φτιαχνον οι ιταλοι? που ειναι τα δικα μας παλικαρια?

rainboy

Οι Arab Strap δεν υπαρχουν πια.

Χτες το απογευμα ανακοινωσαν την διαλυση τους στο site του συγκροτηματος.
Ενα δεκαετες ταξιδι που ελαβε τελος.

Με αρκετες ενδιαφρουσες δουλειες.

Δεν ηταν βεβαια ποτε το συγκροτημα της πρωτης γραμμης της Σκωτιας, αλλα οι εμφανισεις τους σε μικρους χωρους στην ελλαδα, αλλα και η εξοικοιωση με την μουσικη τους, με εκανε παντα να τους νοιωθω σαν την μπαντα της διπλανης πορτας.

Διαβασε εδω, συνεντευξη στο MIC.

H ανακοινωση τους λοιπον :

Yes, it’s the end for Arab Strap. After ten years, six studio albums, three live albums and all manner of everything else, we’ve decided the story should come to a close. There’s no animosity, no drama, we simply feel we’ve run our course and The Last Romance seems to us the most obvious and logical final act of the Arab Strap studio adventure. Everybody likes a happy ending!We will, of course, be celebrating. Our anniversary compilation, “Ten Years Of Tears” (see below) will be released this October/November and we are planning what will be our Farewell Tour (which sounds kind of cool) around the release in the UK and Europe (we’ll post the dates over the weekend). We hope you’ll be able to join us, but if you can’t make it then let us take this opportunity to thank you for listening.It is midnight on the 8th of September 2006 and I have just opened a beer.Cheers.

Τον αλλο μηνα θα βγει συλλογη με ακυκλοφορητα υπο τον τιτλος TEN YEARS OF TEARS, τιτλος που με τον καλυτερο τροπο περιγραφει την πορεια τους και τον τροπο που θα τους θυμομαστε.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

The Week Never Starts Round Here (1996); Chemikal Underground CHEM 010

Philophobia (1998); Chemikal Underground CHEM 021

Singles (1999, compilation, Japanese release); Bandai APCY-8473

Mad For Sadness (1999, live); GoBeat 547387-2

Elephant Shoe (1999); GoBeat 547805-2

The Red Thread (2001); Chemikal Underground CHEM050

Quiet Violence (2002, EP); private pressing ASTRIP001

Monday at the Hug and Pint (2003); Chemikal Underground CHEM065

The Cunted Circus (2003, live); private pressing ASC001CD

Acoustic Request Show (2005, live): private pressing ASreq01

The Last Romance (2005); Chemikal Underground CHEM082CD

rainboy

Αγαπαει με παθος!!!!!

Χτες ειχα παει σινεμα. Εβλεπα τα τραιλερ για τις ταινιες που θα βγουν. Και ειναι μια (δεν θυμαμαι τον τιτλο της) οπου ειναι μια γυναικα που ειναι σε διλλημα αναμεσα σε δυο αντρες. Και λειι για το ενα οτι αγαπαει με παθος.
μπραβο πολυ ωραια εκφραση, αλλα κει σκαλωνω, και αρχιζω να καταλαβαινω τι ταυτολογια ειναι αυτη.
δηλαδη γινεται καποιος να αγαπαει με αδιαφορια και βαρεμαρα?
ειναι δεν ειναι αυτονοητο το με παθος;;;;
αλλα οχι, εχει χρησιμοποιηθει τοσο πολυ στην λογοτεχνια, που το θεωρουμε δεδομενο, οτι αυτο ειναι καποιο χαρακτηριστικο που εχουν καποιοι.
οι αλλοι αγαπανε, αλλα νωχελικα.
μα τι λεμε.
ενταξει μπορει να εχει διαβαθμισεις η εκδηλωτικοτητα καποιου. αλλα αυτο δεν συνεπαγετε διαφορα στο ποσο αγαπαει ή αν αγαπει με παθος.
ολοι οταν αγαπανε με παθος το κανουν.
το εχουμε μπλεξει με το τροπο που το εκφραζουν.

δεκα λεπτα αργοτερα - το τσελλο

10 minutes older- the cello.
Ο πρωτοτυπος τιτλος περιγραφει ποly καλυτερα το τι πραγματευται η ταινια.
Οκτώ σκηνοθέτες, μετρ του παγκόσμιου κινηματογράφου, ενώνουν τις
δυνάμεις τους σε ένα φιλμ -το οποίο έρχεται να συμπληρώσει το "Δέκα
Λεπτά Αργότερα, Η Τρομπέτα"- εστιάζοντας α στο ζήτημα του
χρόνου. Στηριζόμενη στο ιντερλούδιο του τσέλο, η ταινία παρουσιάζει
μία παράμετρο από τον κάθε σκηνοθέτη: Καμία τελική καταγραφή δεν
μπορεί να είναι λιγότερη ή περισσότερη των δέκα λεπτών. Η αρχή
γίνεται με την ιστορία του Bernardo Berolucci, η οποία παρουσιάζει
μία ινδιάνικη παραβολή σχετικά με την έλλειψη αντοχής ενός μέντορα.
Στην είσοδο του ο Mike Figgis συνεχίζει με την πειραματική και
πρωτοποριακή δομή στο Timecode, παρομοίως ο Jean Luc Godard
χρησιμοποιεί το χρόνο που του παραχωρείται για να παρουσιάσει μία
σειρά από clips για τη νεότητα το θάνατο και την αγάπη. 'Αλλη μία μη
αφηγηματική είσοδο του Volker Schlodorff παρουσιάζει μία σειρά από
εικόνες σχετικά με το ρατσισμό. Η Claire Dennis εστιάζει σε μία
φιλοσοφική συζήτηση για το χρόνο ανάμεσα σε ένα δάσκαλο και το
μαθητή του κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τραίνο. Ο Jiri Menzel
διερευνά τεκμηριωμένα την επίπτωση του χρόνου στον Τσέχο ηθοποιό
R.Hrusinsky. Στο ίσως πιο αφηγηματικό φιλμ "Addicted to the Stars"ο
σκηνοθέτης M.Radford προσφέρει την οπτική ενός αστροναύτη ο οποίος
επιστρέφοντας στη γη ανακαλύπτει ότι ο γιος του μεγάλωσε
περισσότερο απ’ ότι ο ίδιος.

Και εδω κολλαει η πρωτη αποροια. Οι ταινιες αυτς γυριστηκαν το 2002, και ηρθαν στην ελλαδα το 2006. Και οχι οτι υπαρχουν πολλες χωρες που παιζονται σε σινεμα αυτες οι ταινιες. Αρα γιατι;;;
Οποιοσδηποτε θα μπορουσε αν τις ειχα αγορασει σε dvd και να τις ειχε δει δεκαδες φορες αυτα τα 4 χρονια.
ενταξει καταλαβαινω οτι οι μικρου μηκους δεν ειναι ιδιαιτερα εμπορικες, αλλα αυτη με τοσα ονοματα δεν βρεθηκε κανεις να την προβαλει;;;;
και αντι να υπαρχουν δεκαδες σινεμα που παιζουν τα μπλοκμπαστερ και προσπαθουν να ανταγωνιστουντα μουλτιπλεξ, μισογεματα, με κατωτερα ηχοσυστηματα και χωρις φοιτητικο, δεν θα μπορουσαν να πειραματιστουν;;;
ενα απο ολα τα σινεμα της αθηνας δεν θα μπορουσε να μαζευει διαφορες μικρου μηκους και να τις δειχνει 5 φορες το μηνα με ενα κανονικο εισητριο, και τον αλλο μηνα αλλες;;;

στοιχημα οτι δνε θα επεφτε καρφιτσα. γιατι θα ειχε την γοητεια οτι ελπιζεις οπτι καποιες θα ειναι καλε ςαπο ολες. Παντα γεματο θα ηταν.

τελως παντων ας γυρισουμε στην ταινια που ξεκιναει με την ιστορια:

Bernardo Bertolucci "Histoire d'eaux"

Αυτο το φιλμ βασιζεται σε μια ινδικη παραβολη, στην οποια η ζωη ενος νεαρου "ξεκιναει" οταν συναντα ενα γεροντα που του ζητα νερο, και πηγαινοντας να το φερει, συναντα την γυναικα της ζωης του. Χρονια αργοτερα περνωντας απο το ιδιο σημειο ξανα βρισκει το γεροντα, που τον ρωταει γιατι αργησε και οτι διψαει.

προφανως η παραβολη θελει να πει κατι του στυλ να μην αφηνουμε ανοιχτους λογαριασμος πισω μας (παροτι καποιος γνωστης της ιδνουιστικης φιλοσοφιας θα μπορουσ ενα το διατυπωσει καλυτερα.

αλλα το ενδιαφερον δεν ειναι η παραβολη, αλλα η μεταφορα στην ιταλια του σημερα, οπου ο νεαρος ειναι ινδος, που περναει "παρανομα¨τασυνορα, βρισκει τον γερο, συνανταει μια ιταλιδα, παντρευονται, δειχνει ακρετες κομβικες στιγμες της ζωης του. και τελικα ξαναβρισκει τον γεροντα.

μου αρεσε αρκετα γιατι εδειχνε με ενα τροπο την ροη του χρονου, με μια απιστευτη ομαλατητο, η οποια τελικα σε υπεβαλλε σε μια σειρα απο σκεψεισ σε σχση με το θεμα της ταιναις (τον χρονο ειπαμε ντε), χωρις να σου δειξει τιποτα σχετικο.

στην συνεχεια περναμε στο:

Mike Figgis "Σχετικά με το χρόνο 2"

«Το δικό μου δεκάλεπτο φιλμ πραγματεύεται την ασυνέχεια της
μνήμης». Χρησιμοποιώντας οθόνη χωρισμένη σε τεταρτημόρια η ταινία
διερευνά το παρελθόν και το μέλλον μέσα από το παρόν. Λεει ο σκηνοθετης, και παροτι μπορει να εχει δικιο, γινετε γρηγορα πολυ "ζαλιστικο¨" να το παρακολουθεις σε 4 οθονες, και τελικα δεν μπορεις αν το παρακολουθησεις. βεβαια οπως δηλωνει και ο ιδιος σκοπος του ειναι αυτο το χαος. αλλα ενταξει τελικα δεν βγαζεις και κατι

οποτε προχαραμε στο γρηγορα

Jiri Menzel "Μια Στιγμή"

O Jiri Menzel φτιάχνει ένα φιλμ το οποίο αντιπαραβάλει
καθημερινές στιγμές της ζωής ενός διάσημου σταρ παλαιών ταινιών με
σκηνές από τις ταινίες στις οποίες έλαβε μέρος.Είναι μία μελέτη για τη φυσιολογική γήρανση ενός ατόμου και την
ιστορία του σινεμά, η ιστορία ενός ατόμου το οποίο χάνει συνεχώς τη
δική του ταυτότητα καθώς παίζει διαφορετικούς χαρακτήρες στο
σινεμά. Η ανάμιξη της κοσμικότητας, του παρόντος με καυστικές
συνδέσεις από τις παλιές ταινίες , εξερευνά με πλήρη εκκεντρικότητα
και το χιούμορ του menzel που ξετρελαίνει , το οποίο και έχει
επιδείξει τόσο λαμπερά σε όλες τις ταινίες του. Πραγματικα η πρωτη συγκλονιστικη-αποκαλυπτικη στιγμη της ταινιας.

Istvan Szabo "Δέκα Λεπτά Αργότερα"

Μία γυναίκα ετοιμάζει ένα γιορτινό τραπέζι σε ένα σπίτι
μεσοαστικό, τοποθετώντας μία τούρτα γενεθλίων δίπλα στα κεριά. Μέσα
σε δέκα λεπτά η ζωή της αλλάζει ολοκληρωτικά. Δέκα λεπτά αργότερα
κατηγορείται για απόπειρα δολοφονίας. Είχε μόλις τραυματίσει με
μαχαίρι τον μεθυστικα σύζυγο της. αυτο το φιλμακι ηταν τυπικο. δεν ειναι ειχε κατι ασχημο, αλλα δεν ειχε και κατι για να το θυμασαι. οποτε

ΚΑΤ!!!!! διαλειμα ιντερμισιον

Clair Dennis "Vers Nancy"

Συνεχεια με το φιλόσοφοο Jean Luc Nancy και μία μαθήτρια του τη Ana Samardzija
να συνομιλούν κατά τη διάρκεια μίας βόλτας με το τραίνο. Η 'Αννα δεν
είναι Γαλλίδα αλλά ζει στο Στρασβούργο , την πόλη στην οποία
διδάσκει ο Jean Luc.

Πραγματικα υστερα απο το διαλειμα οι ψευδοφιλοσοφικοι διαλοσοι σου πεφτουν αποτομα, και μεχρι να το πιασεις εχει περασει το μισο φιλμακι. Βεβαια και αυτο μπορεις να πεις οτι ειναι ενας υπαινιγμος για τον χρονο.

αλλο αυτο σιγουρα θα το εχω ξεχασει πολυ συντομα

καθως ακολουθησαν τα 3 καλυτερα

Volker Schlondorff "The Enlightenment"

Ένας ηλικιωμένος άνδρας βρίσκεται σε μία βάρκα. Ένα αγόρι πετά
πέτρες στην παραλία. Μία έγκυος κοπέλα επισκέπτεται την οικογένειά
της στο κάμπινγκ για να τους συστήσει τον Αφρικανό φύλο της.

Τι ώρα ακριβώς είναι? Ποιος μπορεί να το εξηγήσει? Ποιος μπορεί
να ξεκαθαρίσει ακόμη και τις σκέψεις του με οποιοδήποτε τρόπο; Και
ακόμη τι είναι πιο οικείο και πάντα παρόν εκτός από το χρόνο;

Και ολα αυτα ειδωμενα απο μια μιγα που περιτρυγιριζει την οικογενεια, την παρακολουθει και παιζει καθοσριστικο ρολο σε δυο θανατους.

Πραγματικα εδω περα η ι διασταση του χρονου συγχετε με του χωρου, και το φιλμακι ειναι πραγματικα απογειωτικο.

και συνεχιζουμε με την κορυφαια απο ολες

Michael Radford "Addicted To The Stars"

‘Ένας αστροναύτης επιστρέφει από το ταξίδι του σε
μακρινούς γαλαξίες η διάρκεια του οποίου ήταν ογδόντα έτη
φωτός. (αλλα για αυτον 10 λεπτα)

. Περικυκλωμένος από μία
πόλη η οποία έχει γίνει αφιλόξενη με το πέρασμα του χρόνου για
αυτόν. Προσπαθει να βιωσει την πολη ετσι οπως εχει γινει. και αποφασιζει να παει σπιτι του.

και εκει συμβαινει η απολυτη στιγμη.

του ανοιγει μαι γυναικα και του λεει, σημερα σας περιμενε.

και μπαινει στο σαλονι, οπου ειναι κατακοιτος ο γιος του σε ηλικα 90 βαλε. και του λεει πατερα ηξερα οτι θα γυρναγες.

Η σκηνη συγκλονιστικη. Ο ανθρωπος μπηκε στο διαστημοπλιο το 2086 με τον γιο να ειναι πιτσιρικι, και λιγες ωρες αργοτερα ειναι στο 2146 και ο γιος του ετοιμοθανατο χουφταλο (προφανως κανεις της γενιας του δεν θα ειναι ζωντανος ) και ο ιδιος ειναι ακομα 40ρης.

την ωρα που κοιταει τον γιο του, καταλαβαινεις οτι βλεπει μια ζωη μποστα του 80 χρονια, που εχασε στην κυριλεξια. τον γιο που ποτε δεν εμαθε τι εκανε σε ολοκληρη τη ζωη του,(που κρατησε 10λεπτα στο δικο συστημα).

ανατριχιαστικη σκηνη.

και να σκεφτει κανεις οτι ο τυπος μεσα σε 10λεπτα καταφερε να φτιαξει τοσο μεγαλειωδη σκηνη. (οι αλλοι σκηνοθετες θα καναν 2ωρη υπερπατραγωγη για να κατλαηξουν σε μια παρομοια, σκηνη, καιπαλι εξαιτιας του μπακαπ πουθα εχει δημιουργηθει, μπορει να βιωνε οθεατης κατι παρομοιο)

πραγματικα μοναδικο

Jan Lyc Godard "Dans Le Noir Du Temps"

Ο Jan Lyc Godard χρησιμοποιώντας το πολυσύνθετο μοντάρισμα του
βίντεο και τυπικές εικόνες ταινίας από τις πιο εφευρετικές
τελευταίες δουλειές τους και φτιάχνει δέκα μονόλεπτα φιλμ τα οποία
συνθέτουν μία πολύπλοκη και προκλητική δεκάλεπτη μελέτη του
χρόνου.

Αποσπασματα απο δικες του ταινιες αλλα και αλλων (αιζενσταιν, παζολινι) μονταροντε ετσι ωστε να απαντησουν το τελος της μνημης, του πονου, τη νιοτης, της Ιστοριας, της αιωνιοτητας, του χρονου και στο τελος του σινεμα.

Αυτο το φιλμ δεν ειανι μελετη ειναι για τον χρονο. ειναι μια λυρικη μελετη για την ανθρωποτητα. Μια φρικτη, κοφτη και ανθρωπινα απανθρωπη λυρικοτητα. Απο τα καλυτερα πραγματα που εχει κανει τα τελευταια χρονια.

Μια τελεια συνθεση.

Μαλλον δεν παιζει τιποτα αλλο της προκοπης στα σινεμα, οποτε το συνιστω ανεπιφυλικτα. και επιετεινω και αλλο τους προβληματισμους μου για τις μικρου μηκους.

rainboy

Μπομπ ο Χασισακιας, τετραγωνοκουμπης

ή μηπως πρεπει να πω ΜΠΟΜΠ Ο ΠΡΕΖΑΚΙΑΣ;;;;

καλα ειναι φοβερο αυτο το βιντεο. Απορω πως δεν γυρισαν και αλλα τετοια επεισοδια.

rainboy

To ξυπνητηρι δεν χτυπησε ποτε και Η Εξομολογηση.

Το ρολοι δεν χτυπησε στις 7.30 (εδινα πυρηνικη στις 10).
Η εισοδος της μανας μου στις 10 παρα 10 και η ερωτηση αν θελω το αμαξι, ειναι τα πρωτα πραμματα που θυμαμαι σημερα.
Πανικος; Οχι!!
Ψυχραιμια, καθωε δεν το πολυπιστευα οτι θα περασω σημερα το μαθημα, και σε δεκα μερες εχει και αλλη ευκαιρια.
βεβαια αν ηταν αλλο μαθημα, ή καλυτερα διαβασμενο η Sagem (μα καλα γαλλικο κινητο πηγα και πηρα;;;;) δεν θα ειχε γλυτωσει την μυνηση.

Και ηταν η δευτερη φορα που μου την εκανε την δουλεια το κινητο. Η αλλη ηταν πριν κανα τριμηνο σε πιο ασημαντη αφυπνηση.

Ελπιζω να μην με πιασει το αγχος και γινω σαν τους αγχωμενους-αγχωτικους 40ρηδες και-καλα-επιτυχημενους- βαρετους που βαζουν δυο ξυπνητηρια για να μην παθουν κατι τετοιο.

θα αντισταθω και ας χασω κατι πιο σημαντικο την αλλη φορα.

Ξυπνωντας , και ενω το μυαλο μου βασανιζεται να συμπερανει ποιο δαιμονες συνομοτουν για να κανουν το κινητο-ξυπνητηρι να μην χτυπησει περνω την μεγαλη αποφαση, να σκωτωσω την μερα μου, συγυριζοντας-αναδιατασσοντας το δωματιο μου.

Προτου ομως ανακαλυψω το ποσο πολυ σκονη μαζευετε σε βιβλια και cd το καλοκαιρι (ενεκα ανοιχτων παραθυρων) κανω την βολτουλα μου σε διαφορα blog, και ανακαλυπτω οτι εχει γινει θεμα συζητησης η απαγορευση της εξομολογησης στα σχολεια.

Πολλοι συμbloggers αναπολουν αρκετες δεκαετιες πισω, ενω οι υπολοιποι ανρωτιουνται.

Και ομως ειναι αληθεια. Εγω το περασα πιο προσφατα, ενω μεχρι 5 χρονια(τελευταια φορα που ειδα το γυμνασιο μου ) γινοταν ακομα.

Ναι οχι σε κανενα θυλεων το '60. Στην Δραπετσωνα το 97.

Ο παπας που μας εκανε θρησκετευτικα, ηταν μελος του Σωτηρα (ξερετε πολλα λεφτα). Και μας εφερνε παπα να μας εξομολογησει.

εννοοιτε οτι πηγαιναμε ολοι, για να χασουμε καμια ωρα μαθημα.

κατεβαιναμε στην αυλη, μαλακιζομασταν (χαναμε και 1 1/2 ωρα μαθηματος) και ενας-ενας μπαιναμε στην αιθουσα εκδηλώσεων που περιμενε ο παππας-εξομολογητης.

Και οταν ερχοταν η σειρα μου εμπαινε μεσα, και ερχοταν το σοκ.

εκει που ειμουν και επαιζα με τους αλλους, ξαφνικα η ησυχια, ο παπας να κοιταει αγριεμενος (γιατι του εχουν σπασει τα αλλα μαλακισμενα που εχουν μπει πριν), και να συνειδοτοποιω οτι δεν εχω σκεφτει τι θα του πω.

Θα μου πεις τι μας ενοιαζε;;;

φοβομασταν μην τα παρει και πει στους καθηγητες οτι το κανουμε για πλακα, και μας βαλουν να αναπληρωσουμε την ωρα που χασαμε.

ΑΛλα ηταν και αυτος σαπιος , και βιαζοταν να τελειωσει. Του πεταγα τιποτα του στυλ στεναχωρησα την μανα (απροσδιοριστου αιτιας) και δεν θα το ξανακανω, ελεγε μια ευχη, και εβγαινε να συνεχισω το μπασκετ.

Βεβαια την τελευταια φορα ηθελα να σκεφτω καμια τραγικη ιστορια , για να δω τι θα γινει. Αλλα δεν το εκανα.

Ετσι γλυτωναμε μερικες ωρες χριστουγενα και πασχα στο Γυμνασιο.

Τωρα 10 χρονια χωρις να εχω ξομολογηθει σε παπα, δεν αισθανομαι καμια επιθυμια να το κανω.

Αν ειναι να χρειαστω κατι τετοιο (για ψυχολογικους και οχι για θρησκευτικους λογους) εχω φιλους και στην χειροτερη το blogger.

αρα αν σκοπος της εξομολογηςστο σχολειο ηταν να μας μαθουν να το κανουμε, και να γινουμε συνεπης χριστιανοι, μαλλον αποτυχαν

H πειρατεια σκοτωνει την μουσικη;;;;

Η' το F.B.I. θα μας διακορευσει ολους επειδη κατεβαζουμε τραγουδακια;;;
Δειτε εδω τι συνεβει σε κατι μπομπιρες στο South Park.



Και σας χρωσταω και ενα πληρες αρθρο για το ζητημα της πειρατειας!!!!

rainboy

The Automatic - Not accepted anywhere

Monster λοιπον.

Aρκει να σε προωθησουν ως η επομενη αποκαλυψη μετα τους Kaiser chiefs για να κανεις καριερα ;;;
Αμα εισαι Ουαλος μπορει να αρκει. Αληθεια θυμαται κανεις καμια ουαλεζικη ροκ μπαντα;;; (ας γραψει comment) .

Μπορει λοιπον. Οι βρετανοι ευκολα ανακαλυψαν το νεο ταλεντο. Αλλα προφανως δεν εχουν προοπτικες να πανε και πολυ μακρια.

Ωραια η ρετρο αισθητικη, αλλα χρειαζεται να κανεις και κατι αυθεντικο.

Τα παλικαρια εκαναν στην αρχη επιτυχια το Raul. και στην συνεχεια κυκλοφορησαν αυτο το δισκακι.

Το τραγουδακι Monster ειναι απιστευτα ρετρο. Το βιντεακι και η gore αισθητικη πολυ ωραια. Και πιθανον να ειναι το μονο τραγουδακι τους που θα θυμομαστε σε λιγους μηνες. Πραγματικα θυμιζει τελειωμενη ταινια (αυτο σκεφτομουν πριν δω και αυτο το παροιμοιωδες βιντεο) και ειναι το μονο που μπορει να δειξει ενα διαφορετικο δρομο για το μελλον τους. ΠΟυ σημαινει οτι και αυτη η γενια ψαχνει το χαβαλο-cult συγκροτημα της και προς το παρον δεν φαινετε καποιος αλλος που μπορει να παιξει αυτον τον ρολο. Οχι βεβαια οτι μπορουν αυτοι. Αλλα μαλλον ειναι το μονο που μπορουν να προσπαθησουν να κανουν. (ασε που με αυτο το εξωφυλλο νομιζα οτι θα παιζουν χαβαλιαδερικο hip-hop).

Τελως παντων κατεβαστε το Monster που θα φορεθει αρκετα τους επομενους μηνες .

Παρτε για δωρακι και το By My Side.

Και μην τρελαθειτε μετα απο 20 χρονια που δεν θα μπορειτε να θυμηθειτε πως λεγαν αυτους που λεγαν το Monster.

Ουαλεζικο ροκ?

rainboy

Danielson (family) - Ships

Χριαστιανικο ροκ το 2006? (ξεκινησα με καταλληλη φραση για να μην διαβασεις το πιο κατω)

Και ομως δεν ειναι τοσο αισχρο οσο ακουγεται.
Ενταξει οι στιχοι ειναι γελιοι (αλλα δεν χρειαζεται να τους προσεξεις).
Βεβαια ειναι αντιαισθητικο ενα συγκροτημα που σκανε στην σκηνη σαν νοσοκομες (δες φωτο αριστερα).
Αλλα πριν βγαλεις συμπερασμα ακου εδω. ( did i step on your trumpet?)

Τα τραγουδια δεν ειναι απλα ευθυμα και διασκεδαστικα, αλλα καταντουν και εθιστικα (ειδικα το αποπανω).

Μου θυμισε την ευφορια που σου δημιοργει το ακουσμα ενος δισκου των Belle & Sebastian Και καπου εκει βρισκεται το μυστικο που τους ξεχωριζει απο την χλεμπα των συγκροτηματων που παιζουν Gospel. Η μουσικη τους εχει μπολιαστει με αρκετες δοσεις ψυχεδελειας. Αυτο οφειλετε στον παραγωγο Steve Albini, που εκανε παραγωγη σε αρκετες κυκλοφοριες τους, και τους "εδειξε τον ισιο δρομο".

Εκμεταλευτηκε την εκπληκτικη-φαλτσα φωνη (που θα ζηλευαν πολλα art - progressive ροκ σχηματα στα 70'ς ), και καταφερε να φτιαξει ενα αρκετ πρωτοτυπο μιγμα.

Μαλιστα προσφτα η οικογενια (ναι εινι οικογενιακο συγκροτημα) και τον Sufjan Stevens, που παιζει μπαντζο μαζι τους (οποτε προλαβαινει).

Βεβαια ολα αυτα δεν αρκουν, αμα δεν υπαρχει και ταλεντο. Το οποιο προφανως περισσευει. και αν γραφαν και κανα στιχο της προκοπης θα μπορουσαν να εχουν κανει μεγαλη επιτυχια.

Παρολαυτα μπορεις να ευχαριστηθεις να ακους αυτο τον δισκο.

και για τελος παρε και αλλο ενα τραγουδακι για να βγαλεις καλυτερα συμπερασματα (two sitting ducks (λαλει πουλι παιρνει σπυρι και η μανα το ζηλευει)

Τελικα ο χριστιανοι βρηκαν και καινουργιους τροπους να σε εθιζουν, μπας και ριξεις και κανα δι'ευχων.

Λες να μας πεισουν και για την αθωοτητα τους;

http://rainboy.blogspot.com

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΟΥΓΚΛΑΚΟΣ (R.I.P.)

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
http://www.imdb.com/name/nm0815759/η φιλμογραφια μιλαει απο μονη της

http://rainboy.blogspot.com

Red Right Hand

Red Right Hand

Πριν απο μερικα βραδια στο Mad (που γουσταρει να μας βασανιζει και να βαζει μετα τις 2 τα ξημερωματα ο,τι της προκοπης) πετυχα αυτο το βιντεο.
Το τραγουδι προφανως εχει στοιχειωσει τις αλκοολικες μας νυχτες, αλλα το βιντεαμακι δεν το θυμομουν (ελενη θυμασαι την μουφα κασσετα με τον Cave που σου ειχα παρει).
Ειναι πραγματικα υπεροχο. Οχι μονο με ενθουσιασε, αλλα με αποσβολωσε κιολας. Εμεινα για πολυ ωρα να κοιταω σαν χαζος την οθονη.
Ο Νικος τραγουδαει σε κοιταει βαθια μεσα στα ματια, και σε "κολλαει".
Ασε που μου αρεσε οτι ηταν χυμα. Κανα δυο φορε φαινετ οτι ο Νικος εχει ξεχασει τι του εχει πει ο σκηνοθετης και μπουρδουκλωνετε. Αλλα ακομα και με αυτη την ειλικρινη αφελεια, το βιντεο παραμενει μαγνητικο.

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ!!!

rainboy

Ομορφες Αφισες, απο ενα ακομα πιο ομορφο φεστιβαλ!!!!

To Dakino Festival , διεξαγεται στο Βουκουρεστι εδω και 15 χρονια. Ειχα ακουσει για αυτο λιγα πραμματα παλιοτερα. Αλλα οταν ο crazymonkey, δημοσιευσε αυτες τις αφισες, πραγματικα ενθουσιαστηκα.

Ενα φεστιβαλ που δεν ειναι ουτε απο τα πιο "δοξασμενα" ουτε απο τα πιο "επικερδη", μπορει να κανει μια τοσο προσεκτικη δουλεια στο θεμα της αφισας. Ενταξει προφανως δεν γινεται παντου να επικρατει η ελληνικη μιζερια.

Αλλα οταν βλεπεις τοση ορεξη και φαντασια απο νεους καλλιτεχνες, δεν γινεται να μην απογοητευσαι για τα εγχωρια.δυστυχως σε τετοιες χωρες που δεν ξερεις την γλωσσα ειναι δυσκλολο να παρακολουθησεις τις ταινιες. Αλλιως θα ειχα ηδη κλεισει εισητηρια για να παω.Πραγματικα φανταζεσαι αυτες τις αφισες κολλημενες σε λεωφορεια και στασεις, σε μια χωρα αρκετα πιο φτωχη απο την ελλαδα, και δεν γινεται να μην το συγκρινεις με την αποθεωση του κιτς και της βλαχειας στην Αθηνα.

δυστυχως μα αυτα θα βολευτουμε για αλλη μια φορα.

http://rainboy.blogspot.com

YG. δεν μα αρεσει να κλεβω απο αλλους blogger, αλλα ηταν τετοιος ο ενθουσιασμος μου, που δεν μπορουσα να μην το κανω.

8mm - Songs to Love and Die

Πριν απο καμμια βδομαδα ελεγα οτι ηχογραφουν παλι οι Portishead. Λιγο αργοτερα κοιταζοντας εκεινο το ποστ, καταλαβαινα το ποσο μου εχει λειψει μια τετοια μουσικη υποκρουση σε στιγμες χαλαρωσης (και οχι μονο....).

Λιγες μερες αργοτερα ενας φιλος μου δινει το cd των 8mm.

Και παθαινω πλακα.

Αν επρεπε να βαλω ταμπελα θα ελαγα κινηματογραφικο (νοιρ) τριπ-χοπ. Πολυ ωραια μουσικη αυτο μπορεις να με σιγουρια. Μια γυναικεια φωνη να σε ταξιδευει. Να σε ντυνει και να σε γδυνει. Οριακα μπαναλ. Αλλα δεμενη με τοσο ωραια μοσυικη, που δεν σου δινει τετοια αισθηση.

Μουσικη τρυφερη, αλλα οχι φλωρικη. Ευσθητη αλλα και σκληρη.

Μουσικη τελικα γραμμενη στην Νεα Ορλεανη, λιγους μηνες μετα τον τραγικο Σεπτεμβρη.

ο Sean Beavan εκανε παραγωγες σε ροκ συγκροτηματα (μεγαλυτερη του επιτυχια οι Nine Inch Nails, και ο Marylin Manson). Εφτιαξε λοιπον ενα στουντιο στην στοιχειωμενη απο λα πεντατονικα φαντασματα Νεα Ορλεανη, ενα στουντιο, γιατι αιθανοταν την μουσικη να εχει ποτισει το χωμα σε αυτο το μερος.

Κανοντας παραγωγη στους Kill Hannah, ακουσε την Juliette Beavan, που τραγουδησε σε ενα τραγουδι. Ερωτευτηκε την φωνη της (μονο;), και αρχισε να γραφει τραγουδια για να την αναδειξει. το πρωτο τραγουδι που εγραψε ηταν το Never Enough (ακουσε το), και απο οτι φαινετε δεν τα πηγε και ασχημα.

Κλειστηκαν, λοιπον στο στουντιο στην Νεα Ορλεανη. Μυρισαν τον αερα και το χωμα. Και ηχογραφησαν αυτο τον δισκο (ποσο του ταιριαζει ο τιτλος του) .

καπου τοτε αποφασισαν να ονομασουν το εγχειρημα τους 8mm. Ενιωσαν οτι η αναπαρασταση ενος παλιου προτζεκτορα 8mm, σε ενα εγκατελειμενο δωματιο, με ενα φιλμ μισοξετυλιγμενο, δημιουργει αναποληση, ξεχασμενων μυστικων και απαγορευμενων επιθυμιων.

και επειδη θα κανει 3 βδομαδες να κυκλοφορησει ακομα δισκος παρτε αλλα δυο τραγουδακια

bones

stunning

και για επιλογο να παραθεσω το επιμυθιο της κριτικης του Jon Bates που λεει οτι "οι 8mm ειναι σαν ο David Lynch να παιζει το Sgt. Peppers"

rainboy

St. Elsewhere - Gnarls Barkley

Πως ειπες;;
Charles Barkley?
Οχι Gnarls Barkley!!!!
Καλα πρεπει να εισαι πολυ weird για να βγαλεις ετσι το σχημα σου. Ο Danger Mouse (DJ (βρισκοταν στην παραγωγη του Demon Days των Gorrilaz, και ειχε κανει και το Grey Album, μιξη του λευκου των Beatles, και του μαυρου του Jay-Z) και ο Cee-Lo (τραγουδιστης, πρωην Goodie Mob ), οταν καναν παρεα (λιωναν προφανως) φτιαχναν τα ονοματα φανταστικων ανθρωπων, συνδυαζοντας ονοματα διασημων (π.χ. Prince Gnarls ,Bob Gnarley) Ε καποια στιγμη τους κολλησε αυτο και εδεσε το γλυκο.

Το δευτερο χαρακτηριστικο ειναι η εμμονη τους να παρωδουν γνωστες ταινιες. Κλασσικη τους φωτογραφια αυτη στα αριστερα οπου κανουν την γνωστη σκηνη στο μπαρ απο το Κουρδιστο Πορτοκαλι, αλλα εμφανιστηκαν στα MTV awards σαν Star Wars, ενω εχουν κανει και φωτογραφησεις σε στυλ πολλων ακομα ταινιων.

Βεβαια αυτο που ολοι ξερετε ειναι το διαμαντακι Crazy (θυμισου το εδω) των 2,5 λεπτων, το οποιο μας πιπιλαγε τον εγκεφαλο ολο το καλοκαιρι. Πραγματικα δεν ξερω πολλους που να μην ξετρελαθηκαν με αυτοτο τραγουδι. Μαλλον γιατι ειχε μια αμεοσοτητα μια ειλικρινια, σε σχεση με τα κλασσικα chart hits, αλλα και γιατι ειχε μια ριζοσπαστικοττηα, μικρη διαρκεια, οχι και τοσο ευπεπτα μοτιβα, τα οποια ομως δημιοργουσαν σαν συνολομ ενα απιστευτο πιασαρικο κομματι. Μαλιστα προσφατα εμαθα οτι εχει sample απο ιταλικο 60's χιτ το οποιο ονομαζεται Nel Cimitero Di Tucson του Gianfranco Reverberi.

Ο υπολοιπος δισκος θα ανρωτηθει κανεις.

Ξεχαστε αυτα που ξερατε για την συγχρονη μαυρη δισκογραφια. Δισκος γεματος και χορταστικος, που δεν τον χορταινεις. Εκτος απο την επιτυχια , εχει πολλα ακομα κομματια με προσωπικοτητα. Γενικα υπαρχει μια βασικη ιδεα που διαπερνα τον δισκο και ειναι φωνητικα σε στυλ 70's soul, funky μελωδιες, και r'n'bιζοντες ρυθμοι. Αυτο βεβαια δεν οδηγει σε καμια περιπτωση σε πληξη.

Αγαπημενες μου στιγμες ειναι το ψυχοπονιαρικο, ψιλομελο, πιασσαρικο ομωνυνμο τραγουδι st.elsewhere (ακους εδω) . η διασκευη σε violent femmes (gone daddy gone ακους εδω) ειναι αυτο που κανει τους ροκαδες να κολλησουν. Αλλα ακομα υπαρχουν πολυ καλα κομματια να ακουσεις, οποτε κατεβασε ολοκληρο τον δισκο εδω (και το video του crazy) (αν το αντεχει η συνδεση σου).

rainboy

τρεις παρα δεκα

Απο χθες ηθελα να βαλω αυτο το τραγουδακι ethaopium - dengue fever , το οποιο ακουγετε στο broken flowers, ειναι σταθερα μεσα στο τοπ του Rock Storm FM, εδω και μερικες βδομαδες, και νομιζω οτι μπορει να γινει μια απο τις καλυτερες μουσικες υποκρουσεις για να γραφεις στο blog σου.

η φωτογραφια διπλα ειναι τραβηγμενη στα στουντιο του ροκ στορμ, την ωρα μιας καλοκαιρινης καταιγιδας (λεγε με μπουρινι). οποτε αυτα που βλεπετε δεν ειναι σκονη, η κακο σκαναρισμα. ειναι σταγονες της βροχης.

πεταχτηκα και μεχρι το Σχοινο σημερα με την Χημεια να κανω την βουτια μου, και ανακαλυψα οτι το φυτο μας το πηρε ο διαλος. R.I.P.

προφανως το πως πηγα στην χημεια ειναι αδιαφορα, αλλα ακομα και οτι παιζει να μην περασα (ή και να περασα) (προσεξε πως ξεκιναω απο το χειροτερο, αρα καποιος που διαβαζει παπαροαναλυσεις θα ελεγε οτι βλεπω το ποτηρι μισοαδειο κτλ) δεν μην πειραζει γιατι μου εφτιαξε την διαθεση, γιατι δεν περιμενα να γραψω τοσο καλα (η ψυχολογια μου ειχε πιασει πατο). αλλα δεν γαμιεται!!!! τωρα θα αλλαξουν ολα (και καλα). παντως τελικα οτι και να γραφεις, βλεπεις κοσμο και γουσταρεις μετα το καλοκαιρι.

υστερα απο ολα αυτα παντως η διαθεση μου ειναι αρκετα αλλαγμενη.

ακουω το broken boy soldier των ranconteurs (αυριο το απογευματακι μαλλον θα κατσω να γρψω καμια κριτικη για αυτο στον ροκστορμ), το οποιο ειναι αρκετα καλο

διαβαζω καμποσα blogs.

πραγματικα στο μονιτορ μπορεις να λιωσεις για βδομαδες.

και ετσι!!!!

η ωρα παει τρεις παρα δεκα και μαλλον θα επρεπε να ξαπλωσω (για να σηκωθω να διαβασω και να δω μπασκετ) αλλα δεν παιζε!;

βρισκω κατι τοσο γαματο να κανω;;;

ή ειναι απλα συνηθεια να πινω τεκιλα και να μαλακιζομαι στο κομπιουτερ πριν κοιμηθω.

και γιατι αυτο να κραταει τοσες ωρες;;;

ηδη ειμαι κανα δυωρο στην ιδια θεση, δαχτυλογραφο, και εχω σηκωσει τα ματια μου απο την οθονη, μονο για να βρω τα τσιγαρα, και να ακουμπησω το ποτηρι διπλα στο τραπεζι.

το κορμι εχει να κουνηθει δυο ωρες, και απορω γιατι;;;

παρολαυτα συνεχιζω να γραφω χωρις να μπορω να σταματησω.

αλλα καπου εδ ω θα το κανω

ΣΤΟΠ!!!!!!!